Paranormalne

Historie o duchach, które wydarzyły się naprawdę. Historie mroczne, będące częścią czyjegoś życia. Okazuje się, że nie tylko w Ameryce dzieje się zło i istnieją duchy. Przeczytajcie ?Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń? Michała Stonawskiego, by się o tym przekonać.
?
Nie ukrywam, że liczyłam na dużo więcej. Ten reportaż to w większości suche fakty i choć bohaterowie opowiadają naprawdę mroczne historie ? nie czułam tego. Owszem, jestem świadoma, że wszystkim tym, którzy podzielili się swoimi opowieściami, paranormalne zjawiska w pewnym stopniu zrujnowały życie.
?
Pewne historie podkręcone są mniej, inne bardziej. W końcu każdy z nas odczuwa takie rzeczy inaczej. Nie ukrywam, że najbardziej interesował mnie rozdział o szpitalu psychiatrycznym w Otwocku. Przed premierą książki wybraliśmy się tam na wycieczkę. Nie było strasznie, nie odczułam tego co autor czy bohaterka rozdziału, ale rozumiem, że okropieństwo, które miało tam miejsce, może pobudzać wyobraźnię odwiedzających obecne ruiny szpitala. Jedno jest pewne ? cisza, która tam panuje jest przerażająca?
?
Jeśli chodzi o styl pisania autora to uważam, że za dużo tu wodolejstwa. Za dużo opowiadań, co będzie dalej, powtarzania tego samego po sto razy. Gdy czytałam tę książkę byłam w trakcie pisania licencjatu o egzorcyzmach i przez moment? jakbym odczuwała, że autor tak jak i ja, ratował się takimi zapchajdziurami. Rozumiem to, jest wybaczone, nawet jeśli nie było zamierzone.
?
Niestety, książka nie wbiła mnie w fotel, nie sprawiła, że bałam się własnego cienia. Książkę przeczytałam, nie doznałam większego szoku. Z racji wycieczki rozdział o Zofiówce skradł moje serce, choć oczywiście pewne rzeczy uznałabym za nieco podkoloryzowane dla dobra książki grozy. Były tu rozdziały mniej i bardziej ciekawe. Mimo to, cieszę się, że jestem po lekturze i będę wyczekiwać kolejnych książek Michała Stonawskiego.

Czy wierzycie w zjawiska paranormalne? Lubicie się bać? Z ciekawością oglądacie reportaże o duchach, nawiedzonych przedmiotach i miejscach? ?Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń? z całą pewnością wpisują się w ten klimat. Michał Stonawski przeprowadza czytelnika przez historie na fatach, w których działy się niepokojące rzeczy. Poznajemy opowieść Edyty, która przeżyła koszmar w szpitalu psychiatrycznym ?Zofiówka?, właścicielek domu opieki, które same musiały odprawiać egzorcyzmy, mieszkańców Turzy Wielkiej, w której podobno straszy, ale oni w to nie wierzą. To tylko część rzeczy, które możemy dowiedzieć się z tej pozycji.

Szczerze powiedziawszy, książka nie wywołała u mnie ciarek na plecach. Oczekiwałam czegoś, co mną wstrząśnie, a otrzymałam dużo krążenia wokół tematu, domysłów autora, ciekawostek historycznych, ale samych akcentów paranormalnych według mnie, w tej książce jest bardzo mało. Czekałam na coś, co mnie zaskoczy, ale z rozdziału na rozdział nudziłam się coraz bardziej. Tak naprawdę nie wiadomo, czy przytoczone historie są prawdziwe, bo nie ma na to żadnych dowodów. Całość jest jakaś taka bez emocji.

Jeśli miałabym określić gatunek tej pozycji, to stwierdziłabym, że jest to fabularyzowany reportaż, w którym autor przeskakuje z tematu na temat i nieustannie się powtarza. Mroczna okładka, blurb oraz wstęp sprawiają, że chce się po nią sięgnąć, ale dla miłośników zjawisk paranormalnych, literatury z dreszczykiem, będzie ona słaba. Jeśli miałabym ją komuś polecić, to zdecydowanie bardziej według mnie spodoba się ona laikom w tej tematyce.

Myślę, że sam pomysł na książkę jest dobry, tylko jego wykonanie poszło nieco gorzej. Może gdyby styl byłby inny, to mniej bym marudziła, ale obecnie uważam, że pozycję tę można przeczytać, lecz nazwalałabym ją rozrywką ?na jeden raz?. Myślę, że więcej po nią nie sięgnę i dam szansę, by ktoś inny mógł ją przeczytać.