Patrz mi w oczy

Na początku był chaos - mały John Elder nie rozumiał otaczającego go świata, denerwowały go źle ułożone klocki, nie potrafił odczytywać ludzkich emocji i nawiązywać przyjaźni, wszyscy uważali go za agresywnego, niemiłego, dziwnego... Później, jako dobry i inteligentny obserwator, nauczył się zachować tak, by ludzie go akceptowali. Życie z zespołem Aspergera może być bardzo trudne, zwłaszcza bez diagnozy i pomocy najbliższych.

Autor książki opisał nam historię swojego życia - dzieciństwo, konflikty z rodzicami i rówieśnikami, pierwszą pracę... Narracja pierwszoosobowa pozwala nam wczuć się w jego życie i lepiej zrozumieć, czym jest zespół Aspergera i na czym polega. John Elder Robison żył w czasach, w których nikt jeszcze nie wiedział o tym zespole. Dziś coraz więcej dzieci ma już diagnozę i terapię, ułatwiającą zrozumienie świata, emocji, relacji społecznych i wielu innych zagadnień, które są dla nich trudne.

Były takie momenty, w których książka mnie nużyła. Z ciekawością czytałam historie rodzinne, przygody z bratem, szalone doświadczenia, ale dokładne opisy maszyn, gitar, głośników, samochodów były dla mnie nieciekawe. Może męska część czytelników bardziej doceni te techniczne wynurzenia... Trudno się jednak dziwić owej dokładności, skoro książkę napisała osoba z zespołem Aspergera. W pewnym sensie sposób pisania też wiele nam mówi nie tylko o autorze, ale również o tej chorobie.

Największym plusem książki jest wiedza i możliwości spojrzenia na świat oczami kogoś z zespołem Aspergera. Mam nadzieję, że dzięki tej książce wzrośnie świadomość o tym, czym jest ów zespół i ludzie zrozumieją, że można z nim normalnie i szczęśliwie żyć.

Pragnęli, by patrzył im w oczy. Wymagali, by okazywał ludzkie uczucia i normalne emocje. Chcieli, by zachowywał się jak oni. Nie akceptowali tego, co widzieli. I nie rozumieli. A bycie innym nie oznacza przecież bycia gorszym. Czasami, gdy świat postrzega cie za dziwoląga, ty możesz? być chory.

?Asperger to nie choroba. To sposób bycia. Nie ma na to lekarstwa, bo też nie ma na nie zapotrzebowania. Jest natomiast zapotrzebowanie na wiedzę na metody przystosowania. Potrzebują ich dzieci z Aspergerem, ich rodziny i przyjaciele?.

W dzisiejszych czasach zespół Aspergera już tak nie dziwi i nie szokuje. Ludzie wiedzą nieco więcej na jego temat. A może stali się trochę bardziej tolerancyjni dla inności. Ale w latach, kiedy dorastał autor tego pamiętnika, sprawa wyglądała nieco inaczej. Mało komu przyszło do głowy, że chłopiec zmaga się z czymś, czego sam nie rozumie. Dodatkowo potęgowali jego poczucie wyobcowania i odrzucenia. W imię czego?

Mogłoby się wydawać, że ludzie mają większe problemy- okładki gazet zalewają nas biedą, głodem, śmiertelnymi chorobami. Ale historię tę i dolegliwość, z jaką zmaga się autor pamiętnika, odczułam jako niemniej tragiczną. Dlaczego? Bo uderzyła we mnie wielka samotność, a fakt bycia odsuwanym i nierozumianym to uczucie, którego nikt z nas nie chciałby z pewnością doświadczyć.

Pokonując kolejne strony zagłębiamy się w świat dosyć niezwykły. Co absurdalne, ta zdominowana zaburzeniami rzeczywistość, okazuje się być naprawdę interesująca. Jednym z symptomów charakterystycznych dla Zespołu Aspergera jest inteligencja, często dotycząca konkretnych dziedzin życia. Robinson specjalizował się w budowaniu maszyn, a jego umiejętności umożliwiły mu min. współpracę z legendarnym zespołem KISS. Wspaniale mi się czytało o jego sukcesach.

?Wielu ludzi z zespołem Aspergera pociągają maszyny. Czasem myślę, że z dobrą maszyną jestem w stanie dogadać się znacznie lepiej niż z jakimkolwiek człowiekiem. Maszyny się nie odszczekują. Są przewidywalne. Nie oszukują i nie potrafią być podłe?.

Książki opisujące różnego typu schorzenia, które na swój użytek nazywam chorobowymi, interesują mnie od dłuższego czasu i szczególnie pochłaniają moją uwagę. Dzięki nim mogę nie tylko wejść w posiadanie nowych informacji, ale także poznać światy ludzi znacznie różniących się ode mnie. Ten pamiętnik to ciekawy zbiór danych na temat Aspergera, przekazanych w bardzo ludzki i przystępny sposób. Autor nie opisuje po kolei towarzyszących mu dolegliwości ale opowiada o różnych etapach życia i wydarzeniach zdeterminowanych przez chorobę. Pozwala nam lepiej zrozumieć.

Do tej pory nie czytałam żadnej większej publikacji na temat tego schorzenia i cieszę się, że sięgnęłam po wspomnienia Robinsona. Nie była to łatwa przeprawa, czasami autor wprawiał mnie w osłupienie swoimi czynami, a czasami wściekałam się na świat i ludzi. Z pewnością jednak, czas, który spędziliśmy razem był wartościowy i pouczający. Polecam tę książkę czytelnikom nieobawiającym się wyzwań i szukających czegoś więcej, przede wszystkim samego życia.

Jedną z książek przedstawiającą problem Aspergera, jest niedawno wydana przez Wydawnictwo Linia publikacja "Patrz mi w oczy". Już sama okładka bardzo przyciąga uwagę i zachęca do lektury. Chłopiec z zamkniętymi oczami, wzbudza w nas zaciekawienie i emocje, mimo że nie poznaliśmy jeszcze treści. Myślę, że właśnie taki był zamysł, przy jej tworzeniu.
Książka jest jak najbardziej autentyczna. John Elder Robinson, opisał swoje życie z zespołem Aspergera, co ciekawsze, choroba ta została u niego rozpoznana dopiero, gdy był już dorosłym mężczyzną. Zrozumiał wtedy, dlaczego postrzegał świat inaczej niż wszyscy.
John od dziecka nie potrafił nawiązywać znajomości, a jego nietypowe zachowanie, sprawiło że ludzie postrzegali go jako dziwaka i chłopca nieprzystosowanego społecznie. Wychowywał się w trudnej rodzinie, matka chorowała psychicznie, a ojciec był alkoholikiem. John posiada brata, który również napisał książkę "Biegając z nożyczkami". Augusten Burroughs, bo tak się właśnie nazywa, napisał przedmowę w "Patrz mi w oczy". To właśnie on podsunął pomysł, aby jego starszy brat spisał swoje wspomnienia.
Jedną z ciekawostek dotyczącą życia Robinsona, jest to, że pracował mi.in z takimi zespołami jak Kiss, czy Pink Floyd. Tworzył niezwykłe efekty specjalne, jakie towarzyszyły muzykom na scenie i były niesamowitymi widowiskami.
"Patrz mi w oczy" to wciągająca historia, opowiadająca nam o życiu z perspektywy osoby mającej zespół Aspergera. Bardzo ciekawa, mądra i dowcipna. Pokazuje, że nawet z takimi przeszkodami jak Asperger, można wiele osiągnąć. Jest też druga strona medalu, zmaganie się z przeszkodami, jakie choroba postawiła na drodze Johna. Gdy był dzieckiem, ta odmiana autyzmu nie była jeszcze popularna i rzadko się ją diagnozowało, co jeszcze bardziej utrudniało życie. Dzieciństwo autora nie było usłane różami. Musiał zmierzyć się z samotnością, która towarzyszyła mu przez długi czas. Dziś ma kochającą żonę i syna.
Polecam tę książkę wszystkim, którzy chociaż trochę chcą zrozumieć świat, w jakim poruszają się cierpiący na zespół Aspergera. Nie znajdziecie w niej suchych i medycznych faktów, lecz szczerą historię człowieka, który potrafi nas wiele nauczyć.