Pianistka Clara Schumann i muzyka miłości

,,Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości" to powieść biograficzna, której akcja rozpoczyna się podczas tournée szesnastoletniej wówczas artystki.
Clara już wtedy jest niezwykle obiecującą pianistką, a przy wsparciu swojego ojca - jednocześnie nauczyciela i menedżera - jest w stanie zajść naprawdę daleko. Niestety Friedrich Wieck oprócz zaradności i trafnych uwag w zakresie gry, zupełnie nie radzi sobie z rolą ojca, a własną córkę traktuje raczej jak dochodowy projekt. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy wychodzi na jaw, że Clara zakochała się w Robercie Schumannie, dawnym uczniu Wiecka. Ojciec Clary jest przeciwny temu związkowi - uważa, że Robert stanowi fatalny materiał na męża. Clara jednak nie zamierza odpuścić. Czy jej życie zmieni się na lepsze, tak jak na to liczyła?

????????

Beate Rygiert stworzyła bardzo ciekawą powieść biograficzną, przybliżając postać Clary Schumann nie tylko za pomocą suchych faktów, ale także poprzez skupienie się na uczuciach i emocjach pianistki. Clara była niezwykłą postacią i jedną z niewielu kobiet, którym udało się zbudować mocną pozycję w świecie muzyki zdominowanym przez mężczyzn. Poznawanie jej historii wywołało we mnie ogrom emocji - od złości, przez poczucie niesprawiedliwości, aż po podziw dla determinacji artystki.

Przyznam, że trochę czasu zajęło mi zaangażowanie się w historię, ale gdy w życiu Clary zaczęło dziać się więcej, zarówno na gruncie zawodowym jak i prywatnym, nie mogłam się od tej książki oderwać.

Fragmenty listów oraz pamiętników Schumannów stanowiły doskonałe uzupełnienie powieści i pozwoliły mi nieco bliżej poznać te postaci jako prawdziwych ludzi, a nie tylko znane nazwiska, które przewijały się bardzo często podczas mojej muzycznej edukacji.

Zachęcam do zapoznania się z tym tytułem, zwłaszcza jeśli ciekawi Was postać Clary Schumann.

Nosimy w sobie wiele uczuć, które chcemy, aby się spełniły, spełniamy i niekiedy żegnamy. Wielokrotnie przerastają to, o czym myśleliśmy i stają się nie, marzeniami, a przykrą rzeczywistością. Wtedy, jak mawiała moja babcia ?jest płacz i zgrzytanie zębów?.
Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości. Beate Rygiert
Najpierw spełniała marzenia ojca, potem przeszła pod kuratelę męża, cały czas, broniąc swojego ja, tożsamości Clary. Tak niewiele o niej wiemy. Kobieta w świecie mężczyzn, krucha, filigranowa z ogromną pasją i talentem.
?Porównałabym muzykę do miłości!
Zdaje ból, gdy staje się zbyt piękna.
Czasami serce chce wyskoczyć z mojej piersi?.
Tak pisze pianistka w pamiętniku. Tym samym mamy obraz dwóch pragnień, muzyki i miłości. Tylko dwóch, albo aż. Wszyscy pragniemy miłości, nie uściślając ram tego uczucia. Widzimy światło i podążamy w jego stronę, a życie weryfikuje nasze dążenia do szczęśliwości własnymi niespodziankami. Takim zaskoczeniem było pojawienie się Johannesa Brahmsa i jego udział w codzienności artystki.
W czasach licealnych miałam parcie na czytanie biografii kobiet. Przewijały się znane nazwiska od aktorek po królowe, ale nie zawitała utalentowana panna Wieck. Może dlatego, że dopiero teraz jestem gotowa na odbieranie muzyki w jej wykonaniu i docenienie kunsztu, talentu i pracy.
Czytanie tej książki polecam wraz z cichym szumem muzyki, kołysaniem się do słów o wielkich namiętnościach ukrytych pod fałdami koronek i atłasów, w wielkich salach koncertowych, jak i małych prywatnych koncertach dla wybranych.
Przedstawiam Clarę Schumann: kobietę , córkę, żonę, matkę, kochankę, artystkę.
Mam nadzieję, że zechcenie ją poznać i posłuchać.
Pamiętajmy ?marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia?.

empikgo ebook

Ciężki jest los kobiety utalentowanej, zmuszonej do polegania wyłącznie na mężczyznach. Clara Wieck, młodziutka pianistka, której umiejętności potrafiły zachwycić nawet najwybredniejszego słuchacza. Uczona i kierowana przez ojca widzącego w niej przede wszystkim pracownika, przynoszącego mu duże pieniądze. Zakochana w Robercie Schumannie, nieakceptowanym w oczach apodyktycznego rodziciela. Oto historia Clary, żyjącej pasją, niesamowicie zdolnej, a równocześnie tęskniącej za szczęściem, jakie daje jej muzyka, gra na fortepianie.

Powieść Beate Rygier została napisana z wielkim rozmachem ? czego tam nie ma? Spotykamy elity ówczesnych czasów, samego Chopina, razem z bohaterami podróżujemy po miejscach wykwintnych, mamiących blaskiem, tak często fałszywym. Autorka znakomicie nakreśliła portret relacji panujących między Clarą, jej ojcem oraz ukochanym, relacji pełnych wątpliwości.

Lata mijają, a pewne problemy nadal są aktualne, jak chęć wyrwania spod jarzma toksycznych ludzi, walka nie tylko o miłość, ale też o uczucie swojego jestestwa, gdy każdemu wokół się wydaje, że dokona wyboru rozsądniejszego niż my.

Książkę stworzono w naprawdę piękny sposób, romantyczny, zachęcający do własnych poszukiwań, do jeszcze lepszego poznawania panny Wieck, później Schumann. Nie musicie lubić muzyki klasycznej, aby móc cieszyć się lekturą, aczkolwiek, rekomenduję puszczenie sobie w tle cichutko właśnie kompozycji Roberta Schumanna, dla atmosfery. Już wyżej wspomniałam, niektóre kwestie zostają niezmienione, bez względu na to, w jakich czasach przyszło nam istnieć. Wspaniała opowieść, sądzę, że Clara wielu z Wam stanie się bliska, ona i jej wzruszający życiorys.

Tak trudno ubrać mi w słowa wszystkie moje myśli, które od kliku dni krążą wokół historii Clary Schumann. To książka, która totalnie mną zawładnęła. Już po pierwszych słowach wkroczyłam do świata muzyki poważnej tak bliskiemu mojemu serce i nie chciałam z niego wychodzić.

Zapytacie kim była Clara Schumann? Znakomita pianistka i kompozytorka, kobieta silna i walcząca o siebie i swoje pasje, o każdy dźwięk, który wychodził spod jej palców. Kobieta, która dzięki swojemu talentowi została zauważona w artystycznym świecie zdominowanym przez mężczyzn. Zauważona, choć później w pewnym stopniu ?zapomniana? w historii muzyki (?odkryto? ją ponownie, jako kompozytorkę w latach 70-tych XX wieku, powstały wtedy nagrania kameralne i solowe jej utworów ), a o takich ludziach warto mówić i się nimi inspirować.

Clara od dziecka stawiała sobie cele, jednym z nich był ślub z Robertem Schumannem. Już jako nastolatka wiedziała, że jest jej przeznaczony. Walczyła o tę miłość przez wiele lat, co najgorsze jej największych ?rywalem?, w dążeniu do spełnienia jednego z marzeń, był ojciec, który nie chciał zgodzić się na to małżeństwo. Friedrich Wieck nie był ojcem troskliwym, ciepłym i czułym, zależało mu na karierze córki, na tym aby świat poznał Clarę, jako znakomitą pianistkę. Pomyślicie? przecież walczył, aby jej talent został zauważony, ale forma, którą prezentował sobą była okrutna, można by rzec, że dziewczyna od zawsze i na zawsze tkwiła w ?złotej klatce?.
Uwolniwszy się od ojca wpadła w ?szpony? małżeństwa, które było trudne, ale kobieta kochała Schumanna całym sercem, nawet wtedy, kiedy musiała na jakiś czas zrezygnować z grania. Świadczą o tym chociażby słowa Johanessa Brahmsa: ?wiedziałem, że należysz do niego?jesteś i pozostaniesz jego żoną, także po jego odejściu.?

W tej historii nie tylko istotne są uczucia, ale również muzyka, bo bez niej Clara Schumann byłaby można powiedzieć ?niekompletna?, to ona ją w pewnym sensie definiowała, ona była jej drugą największą miłością życia: ?odkąd sięgała pamięcią, gra na fortepianie dawała jej ukojenie i poczucie bezpieczeństwa.?

To książka, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Zaznaczyłam w niej tyle fragmentów, które w pewien sposób były dla mnie ważne? nie nie ta cała historia jest ważna i warta poznania.

"Najszczęśliwsza czuła się wtedy, kiedy grała. Odkąd sięgała pamięcią, gra na fortepianie dawała jej ukojenie i poczucie bezpieczeństwa i tylko dzięki niej Clara była w stanie przekonać ojca, aby obdarzył ją miłością."
Marzyliście, by występować na dużej scenie przed publicznością? Grać na instrumencie i być najlepszym wirtuozem na świecie?
Clara Wieck od najmłodszych lat była uczona, by zostać złotym dzieckiem. Dzieckiem, które swoim talentem powali światowe salony i stanie się gwiazdą w swoim fachu. To dzięki ojcu, Friedrichowi Wieckowi, spełnia się w roli pianistki. Światła sceny, oklaski, bisy, wszelakie zachwyty pieściły jej osobę, dzięki czemu czuła się szczęśliwa. To na scenie czuła się w pełni sobą.
Droga do sławy nie jest łatwa u boku apodyktycznego ojca. Wiele zakazów, wiele nakazów w związku z próbami, dobrym stanem fizycznym i psychicznym, odcinało ją od typowego nastoletniego życia, choć w czasach dziewiętnastowiecznych ciężko mówić o zabawie w wieku szesnastu lat, gdy ten wiek był przeznaczony na poszukiwania męża. Ale nie Clara... Dla Clary ojciec miał inne plany.
Plany, które może zaprzepaścić miłość Clary do Roberta Schumanna, zdolnego nowatorskiego kompozytora. Miłość trudna, pierwsza, która po wielu zawirowaniach ma szansę trwać wiecznie. Czy miłość ma szansę przetrwać, gdy ojciec jest temu przeciwny, a kariera pianistki światowej sławy jest na wyciągnięcie ręki?
Ta powieść przeprowadzi Was po salonach europejskiej elity. Będziemy towarzyszyć Clarze u ważnych osobistości, carów, którzy będą zachwycali się talentem tej młodej dziewczyny. Spotkamy elitę kompozytorów, śpiewaczek, pianistów, nawet samego Chopina. Wraz z Clarą będziecie łaknęli sławy, blasku, towarzystwa.
Autorka przedstawiła nam nie tylko samą Clarę, ale również jej późniejszego męża, Roberta Schumanna, który był wpływowym twórcą tamtych czasów. Ich życiorys jest naprawdę ciekawy, wsiąkniecie w tę historię i będziecie pragnęli więcej. Miłość napędza do tworzenia, tak też było w przypadku tej dwójki.
Beate Rygiert nie pominęła wątku, jak traktowano kobiety w XIX wieku. Kobiety były uzależnione od mężczyzn, podporządkowane im, a wszelkie próby wyłamania się były źle odbierane, zwłaszcza przez apodyktycznych mężczyzn. Autorka przedstawiła czytelnikowi niejeden przykład kobiet, które sprzeciwiały się takiemu traktowaniu. Walczyły o swoją niezależność, o spełnianie marzeń, robienie kariery.
"Pianistka" to historia o walce z konwenansami, trudnościami, których nie da się uniknąć. Przeniesie Was w świat XIX wieku, który świetnie jest oddany dzięki autorce. Będziecie