Pięćdziesiąt imion deszczu

zapa­mię­tała ogród za domem w takich szcze­gó­łach, że nie potrze­bo­wała posił­ko­wać się wzro­kiem. Małym pal­cem kre­śliła na zapa­ro­wa­nej szy­bie swoje imię, robiła to już setki razy. No - ri - ko. Ryso­wała znak po znaku, wciąż od nowa, aż wresz­cie zabra­kło miej­sca. Ta powta­rzal­ność koły­sała ją do snu. Czuła, jak rze­czy­wi­stość zaczyna nie­po­strze­że­nie się wymy­kać, i od razu doznała ulgi. Lubiła spać, choć sen czę­sto ją omi­jał. Dawał jej coś, czego czas spę­dzony na jawie nie­ustan­nie jej odma­wiał: wol­ność. Wśli­znęła się pod cie­płą koł­drę. Gdy zapa­dała już w sen, przy­szła jej do głowy pewna myśl. Nie­śmiało nakre­śliła na oszro­nio­nym szkle inne słowo, tuż poni­żej wła­snego imie­nia. Onii­chan. Star­szy brat. Roz­dział 3 Roz­dział 3 Hikari (świa­tło) Kioto, Japo­nia, sty­czeń 1951 Nori czy­tała kie­dyś w pod­ręcz­niku do fizyki o zja­wi­sku gra­wi­ta­cji. Wów­czas poj­mo­wała z tego nie­wiele, ale zro­zu­miała pod­sta­wową zasadę: mniej­sze krąży wokół więk­szego. Zie­mia obraca się wokół Słońca. Księ­życ obraca się wokół Ziemi. To część wiel­kiej hie­rar­chii ist­nie­nia. Żeby nie wia­domo jak bar­dzo czuła się samotna, prze­stra­szona czy nie­szczę­śliwa, ni­gdy nawet nie pomy­ślała, żeby samo­wol­nie opu­ścić pod­da­sze. Przeni­gdy. Babka nie widziała potrzeby zamy­ka­nia drzwi na klucz, tak wiel­kie było bowiem jej prze­ko­na­nie, że pod­opieczna nie ośmieli się zapu­ścić ani kroku dalej. Po przy­jeź­dzie Akiry posłu­szeń­stwo Nori trwało dokład­nie sześć dni, sześć godzin i dwa­dzie­ścia sie­dem minut. Gdyby nie wyjąt­kowa nie­chęć do sprze­nie­wie­rze­nia się poże­gnal­nym sło­wom matki, trwa­łoby o połowę kró­cej. Pełny tydzień był więc wyni­kiem doprawdy impo­nu­ją­cym. Nawet ści­słe posłu­szeń­stwo w końcu ule­gnie przed potrzebą. To tak jakby kazać wygło­dzo­nemu psu pozo­stać na miej­scu i posta­wić miskę z karmą na dru­gim końcu pokoju. Zwie­rzę prę­dzej czy póź­niej cał­ko­wi­cie zapo­mni o roz­ka­zie. Matka powie­działa jej, że jedyną rze­czą waż­niej­szą od posłu­szeń­stwa jest powie­trze, któ­rym oddy­cha. A w domu na wzgó­rzu poja­wił się nowy śro­dek cięż­ko­ści i wyssał całe powie­trze poza obsza­rem o pew­nym pro­mie­niu. Aby prze­trwać, trzeba po okre­ślo­nym cza­sie powró­cić do cen­trum. Z punktu widze­nia Nori zaczy­nało bra­ko­wać powie­trza. Przez sześć dni krą­żyła po pod­da­szu tam i z powro­tem, odma­wia­jąc wszyst­kiego poza jedze­niem i kąpie­lami. Książki leżały nie­tknięte na półce, włosy były roz­czo­chrane i ster­czały na wszyst­kie strony jak liście na drze­wie. Jadła tylko tyle, by nie dopusz­czać do gło­do­wych skur­czów żołądka. Nie­ustan­nie odtwa­rzała w myślach spo­tka­nie z Akirą, sub­li­mu­jąc każdą naj­drob­niej­szą nie­do­sko­na­łość. Odgry­wa­nie wyima­gi­no­wa­nych roz­mów sta­no­wiło jedną z jej ulu­bio­nych roz­ry­wek. Następne spo­tka­nie z Akirą będzie per­fek­cyjne. Następ­nym razem się przy­go­tuje. Akira musi ją zaak­cep­to­wać. To spraw­dzian, przed któ­rym posta­wiła ją matka. Ale to nie dla­tego czuła się tak, jakby ciało oddzie­lało się od kości, cią­gnęło w stronę Akiry, byle tylko zna­leźć się bli­żej niego. Nie bar­dzo rozu­miała tę natych­mia­stową więź. Może miało to jakiś zwią­zek z pokre­wień­stwem. A może Bóg pró­bo­wał jej wresz­cie coś powie­dzieć. Szó­stego dnia cze­kała, aż Akiko przy­nie­sie jej kola­cję, by uczy­nić pierw­szy krok. Sta­ran­nie przy­go­to­wany. - Dzi­siaj na kola­cję hama­chi? Czy to jakaś spe­cjalna oka­zja? Słu­żąca pokrę­ciła głową. - Nie wydaje mi się, panienko. Myślę, że twoja babka jest ostat­nio w dobrym nastroju. - Mam nadzieję, że mój brat przy­zwy­czaja się do nowego domu. Czy wszystko mu odpo­wiada? - Tak sądzę. Na tyle, na ile to moż­liwe. Musi być mu trudno. Nori umil­kła, po raz pierw­szy przy­po­mi­na­jąc sobie smutny powód, dla któ­rego Akira się tu zna­lazł. Żało­wała, że nie potrafi wzbu­dzić w sobie więk­szych wyrzu­tów sumie­nia. Nie przy­stoi cie­szyć się z obec­no­ści brata, skoro wia­domo, że spro­wa­dziła go tutaj śmierć ojca. - Jak umarł? - zapy­tała, gdy Akiko nale­wała jej cie­płe mleko. Pierw­szy raz kusiło ją, żeby się przy­znać, jak bar­dzo nie znosi cie­płego mleka, lecz po namy­śle zmie­niła zda­nie. Odpo­wie­dzią na pyta­nie była zakło­po­tana mina słu­żą­cej. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki