Piękne życie

"Tylko jedne więzi są nierozerwalne na tym świecie: pomiędzy siostrami" ? Philippa Gregory

Rodzeństwo to jedno z najpiękniejszych i najważniejszych więzi w życiu. Też tak uważacie? Jakie są Wasze relacje z rodzeństwem? Utrzymujecie nadal ze sobą kontakt? Rodzeństwo najpierw drze ze sobą koty, ale jak przyjdzie co do czego, to gotowe jest wskoczyć jedno za drugim w ogień. Oczywiście istnieją wyjątki od reguły, bo przecież nie wszystkie rodzeństwa są zgodne i kochające.

"Kiedy nie można odzyskać pięciu straconych lat, zdobywane wspomnienia wypełniają luki".

Emma i Agathe to siostry, które dzieli pięć lat różnicy. Emma ta starsza to przewidująca i uporządkowana osoba, a Agathe to jej totalne przeciwieństwo jest beztroską bałaganiarą. Od zawsze miały ze sobą bardzo dobre relacje, ale przez ostatnie pięć lat coś się zmieniło, kontakt się urwał. Teraz po śmierci ich ukochanej Busi postanawiają spędzić tydzień w jej domu. Przez ten czas rozłąki siostry zapomniały, jak wyglądały ich rozmowy. Pobyt w domu babci to sentymentalna podróż w przeszłość do miejsca, w którym były otoczone opieką i kochane. Wakacje spędzane u Busi były kolorowym przerywnikiem w morzu szarości. Nigdy nikomu nie opowiadały o piekle swojej codzienności. Niby żyły w tym samym domu z tą samą matką, ale każda z nich ma inne wspomnienia. Kobiety rozmawiają o przeszłości i teraźniejszości. Wspominają dobre i złe chwile swojego dzieciństwa. Dąsają się i godzą dokładnie tak samo, jak za dawnych lat. Czy tydzień wystarczy, żeby odbudować zerwane więzi?

Autorka stworzyła niesamowicie wzruszającą historię osadzoną w Kraju Basków. Dwie przestrzenie czasowe kiedyś i dziś ukazują siostrzane relacje. Autorka dochodzi do ciekawych konkluzji na temat tego, że miejsce wśród rodzeństwa determinuje to, na jakiego dorosłego się wyrasta. Inaczej traktujemy pierwsze dziecko, a inaczej drugie. Niektóre wspomnienia z dzieciństwa upychamy głęboko z dala od spojrzeń innych. Wyparcie to proces nieświadomy. Nie mamy na to wpływu. Skrzywdzone dziecko nie zawsze skarży się na swój los, dopiero gdy samo zostaje rodzicem i stawia dzieci na swoim miejscu, zaczyna odczuwać smutek, strach i niesprawiedliwość. Obdarzając swoje dzieci miłością, niejako pociesza dziecko, którym kiedyś było.
Historia jakich wiele? Nic bardziej mylnego. Ja jestem zauroczona stylem, klimatem, pięknym językiem i niesamowitą wrażliwością, z jaką autorka napisała tę powieść. Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło i wzruszyło. Nie tego się spodziewałam. Liczyłam na happy end.

Taka niby zwyczajna powieść o dwóch siostrach. Książka jakich wiele, można by rzec. Czy jednak będziemy mieć rację? Przecież nie zawsze takie dziewczyny są półsierotami. Nie zawsze podejmują trudne, niepopularne decyzje. Nie zawsze matka stanowi problem, a nie wsparcie. No i przede wszystkim, rzadko kiedy możemy spojrzeć na teraźniejszość bohaterek rzucając co jakiś czas okiem na ich przeszłość. Są to pojedyncze obrazy, jednak zachowana jest stylistyka dzieci, a potem nastolatek. Co więcej są to najczęściej kluczowe sceny. Dzięki tym kartkom z pamiętnika czytelnik dowiaduje się, dlaczego w dorosłym życiu te dwie kobiety podejmowały takie, a nie inne decyzje. Ich wybory stają się zrozumiałe. Ta powieść pomimo poważnych, bolesnych tematów, które porusza, jest wyjątkowo ciepła, wzruszająca. Odbiorca towarzyszy głównym postaciom w ich dojrzewaniu, a jednocześnie sam może się od nich wielu rzeczy dowiedzieć i nauczyć. Od absolutnych głupstewek typu kim jest umarell i dlaczego to słowo występuje jedynie w języku włoskim, po sposoby i metody rozwiązywania konfliktów i mówienia o rzeczach ważnych. Bardzo się cieszę, iż ta powieść trafiła w moje ręce, uprzyjemniła mi kilka kolejnych wieczorów, czego i wam życzę.

Virginie Grimaldi nakreśliła niezwykle przejmującą, okrutnie prawdziwą opowieść, która porusza najciemniejsze zakamarki serca. Znajdziemy tu wszystko, czego oczekujemy od pasjonującej lektury, autentyczną, pełną ludzkich namiętności historię, intensywne, zakłócające spokój dylematy, zranione serca, mroczne tajemnice, bolesną rozłąkę oraz intrygujące, wielowymiarowe, głębokie postacie, z którymi nie sposób się nie utożsamić. Sugestywne, przyjemne pióro autorki sprawia, że kartki same przelatują przez palce, poznawaną historię odbieramy, niczym swoją własną, a emocje bohaterek błyskawicznie i nadzwyczaj silnie bombardują naszą duszę. Tak, to zdecydowanie pozycja, o jakiej niełatwo będzie zapomnieć.

Uwielbiam, gdy w powieści akcja dzieje się dwutorowo, teraźniejszość przeplata się z niełatwą przeszłością, tworząc spójną, choć przecież zapętloną i szokującą całość. Takie zestawienie wielokrotnie skłania do zadumy, pozwala spojrzeć na obecne chwile z innej perspektywy, potrząsa i udowadnia, jak ogromny wpływ na dorosłe życie ma nasze dzieciństwo, wszelkie narodzone w nim lęki, traumy i wyrządzone krzywdy. I choć naszkicowana przez pisarkę rodzina niczym nie przypomina tej z idealnego obrazka, to jednak nie można zaprzeczyć, że pewne więzi na zawsze pozostają niezniszczalne i jedyne w swoim rodzaju. Gwarantuję, że historia Emmy i Agathy zakradnie się do waszych dusz, wywoła potok emocji, o jakich istnieniu nawet nie mieliście pojęcia, a po tym wszystkim wywoła lawinę refleksji, mających silny wpływ na wasze życie.

Piękne życie jest okrutnie prawdziwą, wzruszającą, niesłychanie wartościową powieścią, która trafia do najskrytszych zakamarków ludzkiego serca. To przeszywająca na wskroś historia o żałobie, przenikającym bólu, traumatycznym dzieciństwie, a także o niełatwej, choć przecież przepięknej roli, jaką jest bycie siostrą. To wreszcie odurzająca opowieść, jaka perfekcyjnie pokazuje, jak ciężko uwolnić się od przeszłości i rozpocząć zupełnie nowe życie, w momencie, gdy zostało one naznaczone lękiem i brakiem stabilizacji już za młodu. Wyjątkowa i nadzwyczaj refleksyjna uczta literacka! Polecam!

Piękne życie to opowieść, która wzruszy, rozśmieszy, momentami wkurzy, ale na pewno wciągnie bez reszty wszystkich, którzy umieją docenić delikatność przekazu oraz dokładną analizę portretów psychologicznych bohaterów. Piękna, cierpka bardzo prawdziwa historia, gdzie miłość siostrzana pokazana bez lukru, z wszystkimi odcieniami, a proza życia nie prowadzi parkowymi pachnącymi alejkami, a twardymi ścieżkami. Wyjątkowa historia, którą polecam, bo moc emocji pozostawia po sobie i sprawia, że nie zapomnimy jej zbyt szybko. Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę książkę i na pewno skuszę się na kolejne publikacje autorki. Nie jest to banalna historia, a z bogatym wnętrzem, która ujmuje swą wrażliwością i prawdziwością bohaterów.

"Piękne życie" to sensualna opowieść przepełniona emocjami, niewypowiedzianymi słowami, pieprzykach z cielęcych lat, śladami po niezagojonych ranach, plamami przemijania, odciskami radości życia i rysami charakteru, które po prostu są.. Pełna pozytywnych fluidów, humoru i ciepła historia o nauce czerpania z życia małymi łyżeczkami, zamiast wielką chochlą. Nasączony nostalgią obraz zamykający w ramy siostrzaną więź - mocną, trudną, nierozerwalną.. To ciepła, wzruszająca, dotykająca duszy, choć czasem gorzka podróż do przeszłości, kiedy siostrzana miłość była idealna? i do momentu, gdy nagle przestawała taka być.

?Ostatecznie tylko to się liczy: znaleźć sobie miejsce w sercach innych ludzi i przyjmować ich w swoim?.
Bardzo polecam, nie tylko tym obdarzonym darem rodzeństwa.