Pierwsze walki brytyjsko-włoskie 1939-1941 (twarda)

enia sił w Egipcie przez inne, zamorskie dowództwa sił powietrznych. Wszystkie te działania okazały się kolejną wartościową próbą, która zwróciła uwagę na wiele słabości i braków. Naczelny dowódca na Morzu Śródziemny, admirał sir Dudley Pound, odkrył, że nie zgromadzono odpowiedniej ilości wszelkich zapasów, w tym amunicji. Uzupełnienia wojenne nie przybyły na czas. Lokalnej obronie nie poświęcono wystarczającej ilości uwagi, by osiągnęła pełną gotowość. Jeżeli chodzi o Francuzów, to był świadomy wyraźnego podziału Morza Śródziemnego na strefy odpowiedzialności, ale nie posiadał wiedzy na temat rozmieszczenia i planów francuskiej marynarki wojennej. Admirał Pound podkreślił, że wspólne wysiłki wszystkich trzech rodzajów sił zbrojnych będą naprawdę skuteczne, jedynie jeżeli powstanie wspólny plan wyeliminowania przeciwnika w Afryce Północnej tuż po wybuchu wojny. Ograniczenie się do przecięcia włoskich linii komunikacji morskiej zaowocowałoby jedynie systematycznym wykruszaniem się sił naszej marynarki, a straty byłoby trudno wyrównać, biorąc pod uwagę ograniczoną infrastrukturę remontową, jaka znajdowała się w naszej dyspozycji. Admirał Pound przedstawił szacunki dotyczące wielkości potrzebnych sił morskich10 i podkreślił, że zadania defensywne (takie jak eskortowanie) należy ograniczyć do minimum; w związku z tym miał nadzieje, że oddziały nadchodzące z Indii obiorą szlak lądowy. Wreszcie, sytuacja na Malcie była skrajnie niepokojąca: czy miejsce to będzie należycie bronione czy też nie? Admiralicja odpowiedziała na te sugestie, stwierdzając, że siły, które naczelny dowódca uznaje za konieczne najprawdopodobniej będą dlań dostępne, nie licząc okrętów podwodnych - tych mógł mieć 13 zamiast 21. Siły armii i lotnictwa były raczej niewystarczające do podjęcia strategii ofensywnej; tak więc początkowo zasoby muszą zostać poświęcone na obronę Egiptu, a Flota winna w jak największym stopniu niepokoić włoskie linie komunikacyjne. Sytuacja wewnętrzna w Palestynie nie gwarantowała możliwości wykorzystania trasy lądowej, tak więc dywizjon niszczycieli musiał pozostawać w gotowości do podjęcia zadań eskortowych na Morzu Czerwonym. Malta nadal była obiektem szczególnych dociekań. Wewnętrzny projekt wzmocnienia sił powietrznych, o którym wspominano powyżej, był planem zakładającym wyrównywanie lokalnej słabości poprzez rozwinięcie zdolności do koncentracji sił. Funkcjonujący program rozwoju sił Royal Air Force był daleki od zakończenia, a wpływ środków podjętych, aby przyśpieszyć produkcję samolotów, nie był jeszcze odczuwalny. Wyjście Niemiec na pozycję najbardziej prawdopodobnego i najgroźniejszego wroga oznaczało, że zamorskie siły powietrzne będą musiały być w znacznej mierze samowystarczalne - jeżeli wojna wybuchnie wkrótce, nie należało spodziewać się nowych pilotów, maszyn i zapasów ze Zjednoczonego Królestwa na jej wczesnych etapach. Tak więc dywizjony już obecne na terenach zamorskich musiały być gotowe do szybkich przemieszczeń i zmian miejsc bazowania. Owe plany wymagały o wiele większej ilości wysiłku, niż tylko przerzucania samolotów. Jeżeli przemieszczenia miały odbywać się szybko i skutecznie, należało zabezpieczyć trasy powietrzne i z wyprzedzeniem zapewnić maszynom infrastrukturę paliwową, remontową, łącznościową i meteorologiczną. Oprócz tego, że dywizjony musiały szybko przemieszczać się w wypadku zagrożenia, należało także zapewnić im możliwość natychmiastowego i stałego operowania z nowych posterunków; tak więc lotniska operacyjne musiały zostać zaopatrzone w paliwo, bomby i amunicję. Za tym wszystkim musiały stać znaczne rezerwy materiałowe, a służby ratownicze i remontowe musiały być w stanie poradzić sobie z o wiele większą ilością obowiązków. Ponadto w strefach docelowych należałoby utrzymywać zapasy ciężkich materiałów i części zamiennych, wraz z niezbędnymi środkami transportu motorowego. Oprócz tego wszystkiego, oczywiście pojawiłby się również problem nagłego napływu znacznej liczby oficerów i żołnierzy. W rezultacie dogłębnego sprawdzenia działania owych założeń w praktyce, dokonano licznych usprawnień. Pomimo tego, pozostawało faktem, że nawet po pełnym wprowadzeniu planu w życie, nie można było zgromadzić sił wystarczających do równoczesnej obrony granic Egiptu, Sudanu i Kenii, a także szlaków morskich na Morzu Czerwonym. Pozyskano co prawda zgodę na zwiększenie sił na pewnych kluczowych płaszczyznach, jednak nie należało oczekiwać ich szybkiego przybycia. Przemieszczenia, których rzeczywiście dokonano w przeddzień wybuchu wojny z Niemcami, zostały przedstawione na stronie 59. Ważną zmianą organizacyjną w strukturze sił lądowych było sformowanie pewnej ilości jednostek znajdu