Piętno von Becków

odniosła głowę, gdy weszła Julia, i otaksowała ją wzrokiem. Była jej wdzięczna, że nie wystroiła się na tę okoliczność, po to, by dobić psychicznie swoją rywalkę. Julia miała na sobie dżinsy, biały T-shirt i niebieskie tenisówki. Włosy związała w kucyk, a twarz ledwie musnęła makijażem. Była również dużo szczuplejsza niż na procesie. Bystrzycka nie wiedziała, że oprócz Ernesta von Becka Julia Kunis pożegnała także innego mężczyznę, Piotra Dragońskiego, i ta sytuacja spowodowała utratę kolejnych kilogramów. Zerwanie to była jej decyzja, ale wyrzuty sumienia dosłownie wyssały z niej wszystkie soki. Julia nie chciała kochać, a jej z początku zupełnie niewinna znajomość z pewnym oficerem policji zaczęła się zacieśniać zbyt mocno. Piotr Dragoński miał być tylko przyjacielem, wsparciem w trudnych dla jej rodziny chwilach, ale z czasem przestało mu to wystarczać. Dlatego odeszła. Wyjechała do Bosquet, do dziadka i matki, by powrócić dopiero po wielu miesiącach, na proces Bystrzyckiej. Spotkali się wtedy i Julia, patrząc na niego, wiedziała już, że o ich braterskiej przyjaźni może zapomnieć. Piotr emanował złością i niechęcią do niej. Pragnął jej tylko na własnych zasadach. Dlatego, gdy nawiązała kurtuazyjną rozmowę, był złośliwy, nieprzyjemny i nawet nie próbował ukryć, jak bardzo czuje się oszukany. To lęk przed zranieniem i przekonanie, że nad potomkami von Becków ciąży jakaś klątwa, kazały jej pewnego dnia uciec przed rodzącym się uczuciem. Żadnej miłości, przywiązania, żadnego bólu i tęsknoty. Z radością wspominała czas, gdy tego typu rozterki były jej zupełnie obce, a ona czuła się wolna i szczęśliwa. A potem nadeszło uczucie, które nigdy nie powinno nadejść. Chora miłość do Ernesta von Becka. Do człowieka, który zdawał się wyprany z emocji, uczuć i empatii. Ernest von Beck pojawił się w jej życiu znienacka. Był narzeczonym matki i ostatnią rzeczą, o jakiej myślała, to romansowanie z nim. On jednak pieczołowicie rozpostarł swoje misternie utkane sieci, by ją rozkochać i zdobyć. Po pewnym czasie okazało się, że jest to ich daleki krewny, który postanowił wyrównać rachunki z przeszłości. Był wnukiem Rity von Beck, żony pradziadka Wernera i jego brata Petera. I nie to okazało się dramatem, ale żal i poczucie krzywdy Rity von Beck, która za wszystkie życiowe porażki obwiniała właśnie swojego byłego męża. Wmawiała swojemu wnukowi, że gdyby Werner jej nie opuścił, ich życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Julia Kunis podeszła do stolika i cicho przywitała się z Bystrzycką. - Jak się pani czuje? - zapytała uprzejmym głosem. - Jak w domu - burknęła Aldona. - W młodości byłam częstym gościem w więzieniu. Odwiedzałam swojego ojca. Nigdy nie myślałam, że kiedyś zajmę miejsce po drugiej stronie stołu. - Przykro mi - powiedziała cicho Julia i dodała: - Dziękuję, że zechciała się pani ze mną spotkać. - Twoje zeznanie bardzo mi pomogło. Poza tym nie mam tu nic do roboty, prawie nikt mnie nie No i jestem ciekawa, czego chcesz. Dowiedzieć się, jaki był dla mnie Ernest, co mi mówił i co obiecywał? - prychnęła Aldona, bez skrępowania zwracając się do Julii na ty. - Pani Aldono - westchnęła Julia - mam do pani interes, a postępowanie Ernesta mnie nie obchodzi. - Interes? A jaki ty możesz mieć interes do kogoś, kto siedzi w więzieniu? - zapytała podejrzliwie Bystrzycka. - Chcę odkupić od pani pewną teczkę... - zaczęła niepewnie. - - Roześmiała się. - Więc o to chodzi. Nie jesteś Ale tobie sprzedam, bo byłaś dla mnie miła w sądzie. Sto tysięcy i jest twoja. - Chyba pani oszalała! - Julia była zniesmaczona ofertą. - Nie mam takich pieniędzy. - Ty może i nie masz, ale dla twojego dziadka to nie jest taka straszna kwota, co? - prychnęła Aldona. - Mój dziadek nie odkupiłby jej nawet za sto złotych. Ale ja chcę poznać historię swojej rodziny. Muszę wiedzieć, kiedy narodziło się w niej zł - powiedziała cicho. - Nie bierz tego do siebie, moja - Bystrzycka nieco złagodniała. - ...ale wiesz, że niedługo stąd wyjdę i będę musiała jakoś żyć. Ja po prostu potrzebuję tych pieniędzy. Jeśli ich nie zorganizujesz w ciągu miesiąca, sprzedam teczkę komuś innemu. - Komu? - zapytała Julia. Bystrzycka odwróciła się na krześle i powiedziała do stojącej za nią strażniczki: - Koniec widzenia. Chcę wrócić do celi. - Pani Aldono, proszę... Muszę wiedzieć, kto chce zniszczyć mojego dziadka - powiedziała Julia niemal błagalnym tonem. - Julio Kunis, Maurycy Kunis już nic nie A ja nie odpowiem na twoje pytanie z prostej przyczyny: nie znam tych ludzi i powiem uczciwie, mam gdzieś to, kim są. Zbieraj, młoda, kasę, a odkryjesz wiele tajemnic dotyczących swoich bliskich. A uwierz mi, to nie była Święta Rodzina z Dzieciątkiem Jezus.