Pisane wiatrem na skórze

?Felicja Kruszewska. Pisane wiatrem na skórze. Utwory wybrane z biografią w tle? to wnikliwy portret zapomnianej Poetki, która mimo swych zasług? dla świata kultury jest niewidoczna, nie funkcjonuje w dyskusjach o literaturze. Teksty Kruszewskiej zostały przysypane gruzem niepamięci. Jednak dzięki Izoldzie Kiec pojawił się promyk nadziei na ocalenie.
?Felicja Kruszewska była nieśmiała i milcząca. Pragnęła przezroczystości.
Ten jeden wszakże raz w książce, w której moim przywilejem jest reprezentowanie nieobecnej, nie podążę za głosem poetki, choć bliska mi jest jej postawa, zrozumiałe próby ucieczki. Wiele lat bowiem poprzez lekturę słów mojej bohaterki, wiele miesięcy w przeszukiwaniu zasobów bibliotek i archiwów, wydobywałam portret pisarki z zakurzonej ramy, z szarości, milczenia, nieśmiałości. By pozbawić go etykiety zapomnienia.?
Mnie oczarowało pióro Poetki.
Opowieść Kruszewskiej o dzieciństwie to jak wejście do innego świata? świata subtelnych zachwytów, wspólnoty z przyrodą, niecodziennej codzienności, nienazwanych doznań i emocji. Z kart tej części książki wyziera niesamowita delikatność, zwiewność, ulotność. Czas sielanki niestety mija, nadciągają ciemne chmury? rewolucja w Rosji, pierwsza wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka i II wojna światowa. ?Strata ? jest w gruncie rzeczy prawdziwą bohaterką wspomnień Felicji Kruszewskiej. Jej pisarski wysiłek skupia się na tym, by wpisana w melancholijną świadomość figura nicości nie pochłonęła całkowicie jej błękitnego świata, by pozostał nienaruszony i choć na poziomie słów nie rozsypał się doszczętnie w szczelinach żalu.?
?Felicja Kruszewska. Pisane wiatrem na skórze. Utwory wybrane z biografią w tle? to niesamowity obraz wielkiej miłości do świata, lekcja uważności, ?wyławiania szeptów, krzyków, zgrzytów i poruszeń, gładzenie powierzchni rzeczywistości i zatapiania palców w gęstości materii, aż do pełnego wzajemnego zanurzenia?.
Gorąco polecam lekturę książki, gdyż to ważny głos wyłaniający z zapomnienia postać pokrytą milczeniem. Na uwagę zasługuje perfekcyjne dopracowanie tekstu, niesamowita dokumentacja zdjęciowa, rzetelny obraz przedwojennych Kresów, biografia napisana językiem niezwykłym, poetyckim, przepięknym.
Miałam wrażenie, że Izolda Kiec szepcze o Felicji Kruszewskiej z delikatnością adekwatną do delikatności wyłaniającej się z twórczości Kruszewskiej.
Wielkie słowa uznania. Gorąco polecam lekturę wszystkim wrażliwym duszyczkom.
We współpracy z Instytutem Kultury Popularnej.