Pisarka

Cudna książka, pełna emocji i wzruszeń!!! Tą książkę trzeba mieć w swojej biblioteczce!!! Pytanie ile w niej z życia naszej cudnej Pisarki ?? ???????? Odpowiedź zna tylka Pani Kasi!!!
Polecam książkę wszystkim którzy chcą się oderwać od naszej szarej rzeczywistości!!! Można płakać, można śmiać się a przede wszystkim można się tak zaczynać, iż zapomni się w jakim świcie się żyje!!!
Bohaterowie mają bardzo burzliwe życie i jak zawsze jest ono pełne niespodzianek, wzruszeń, zaskakujących sytuacji, bólu i radości !! Sytuacji niebezpiecznych i pełnych poczucia bezpieczeństwa!!!
Książka ta przeniesie Cię w świat pełen sprzeczności- z jednej strony nadzieja, a z drugiej strony ból straty!!!
Jak zwykle zakończenie książki bardzo zaskakuje i nie można się doczekać kolejnej części!!!

?Pisarka? Katarzyny Michalak premierę miała w styczniu br. Dziś w dniu premiery drugiego tomu tej serii przychodzę do Was z recenzją, która zalegała w mej świadomości jak uwierające ziarenko piasku.
Dlaczego?
Zaraz Wam opowiem.

KAŻDY MA SWOJĄ OPOWIEŚĆ. SPRAW, BY TWOJA BYŁA WYJĄTKOWA.

Słowa mogą niszczyć, ale mogą też ocalić. Oto historia Pisarki, która spośród tysięcy słów wybiera te najpiękniejsze, by je splatać w niezapomniane historie. To również opowieść o dwojgu młodych ludziach, Weronice i Wiktorze, którzy mają tylko siebie, pragną jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Czy mogą zwyciężyć w nierównej walce z losem?

Jak mówiła sam autorka:
?Książka, którą oddaję do Waszych rąk, jest wyjątkowa. Nie tylko dlatego, że to czterdziesta powieść w moim dorobku, jest też najbardziej osobista ze wszystkich dotychczasowych. Nie muszę dodawać, że włożyłam w nią mnóstwo emocji i serca.?

?Pisarka? we wszystkich księgarniach, ale i nie tylko, bo również na łamach powieści określana jest mianem nie-autobiografii. Co sprawia, że czytelnik zaczyna się zastanawiać ile w tym prawdy. Ile jest Katarzyny Michalak w ?Pisarce? i ile z ?Pisarki? jest w autorce.
Jak jest naprawdę?
Tego nie wie nikt, poza samą Katarzyną.
Ja jednak zaufam w tej kwestii własnej intuicji i zamierzam się tego trzymać do ostatniej strony całej serii.

?Pisarka? to piękna powieść, naznaczona wieloma wątkami, ale przede wszystkim przesiąknięta jest ogromem emocji i wewnętrznej wrażliwości. Napisana jak zawsze z sercem.
Narracja powieści jest trzecioosobowa, co jakiś czas przepleciona wspomnieniami i przemyśleniami Ewy ? autorki w pierwszej osobie. Zabieg ten z pewnością nadaje tej historii realizmu i osobistego tonu.
To właśnie dlatego, ta powieść jest nieco inna niż pozostałe autorstwa Katarzyny Michalak.
Niby nie-autobiografia...a jednak, osobiste wstawki przemyśleń Ewy podkręcają atmosferę i odbiór czytelnika do najwyższego poziomu.
Nie będę zaprzeczać, że i ze mną tak się stało!

?Pisarka? jest wyjątkowa bez dwóch zdań. Pięknie emocjonalna, pełna wzruszających scen, niekiedy drastycznych (jako i życie bywa), czasem posypanych słodyczą marzeń i odrobiną miłości zaklętej w niewiadomej przyszłości. Wzbudziła we mnie pełen wachlarz refleksji i uczuć, które chwilami sięgały zenitu.

?Nie możemy obrażać się na los, że dla jednych jest łaskawy, dla nas zaś parszywy. Takie wylosowaliśmy karty.
Nasza w tym głowa, by mimo wszystko wygrać nimi życie??

"Pisarka" to wzruszająca, pełna ciepła, ale i smutku powieść, o trudach życia, o powrocie do przyszłości, o tęsknocie za miłością, o potrzebie akceptacji oraz przyjaźni. Katarzyna Michalak poruszyła wiele trudnych tematów: przemoc domowa, zarówno ta fizyczna, jak i psychiczna, wygórowane ambicje rodziców wobec dzieci czy role nauczyciela w szkole.
Nie znajdziecie w tej książce, moim zdaniem, żadnych przypadków, do których autorka zdążyła już nas przyzwyczaić. Czytając ją wyczuwałam tę subtelną różnicę względem pozostałych powieści autorki.
Tu jest prawdziwość, realizm, szarość życia, ale i wielka, przeogromna wiara.
Wyraźnie widać, że ta książka jest przemyślana i dojrzała.
Nie ma co ? trzeba czasem coś przeżyć na własnej skórze, by móc o tym pisać, bądź należy zrobić bardzo głęboki reaserch z czyjegoś życia, by z taką dokładnością nacechować każdą literę ładunkiem emocjonalnym.

?Pisarka? w mojej opinii jest najlepszą powieścią autorki jaką do tej pory przeczytałam (a było ich wiele).
Co tu dużo mówić.
Skradła mi serce!
Już wiem, że to moja ulubiona seria Katarzyny Michalak.

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Autorce oraz Wydawnictwu Mazowieckiemu.

Tytułowa Pisarka, Ewa, przepełniona jest trudnymi wspomnieniami z dzieciństwa i młodości, daje upust emocjom które się w niej kotłują, słowom które w niej tkwią i spisuje swoją historię życia..I tak o to poznajemy Weronikę (Pisarka nie ujawnia w pisanej książce swojego prawdziwego imienia) dziewczynkę wychowaną w patologii. Pochodzi z domu w którym jej nie chciano, z domu w którym miłość została zastąpiona nienawiścią.
W tej samej kamienicy, mieszka Wiktor, dziecko które również nie zaznało ciepła domowego. Widoki ojca alkoholika, tłukącego matkę, odcisną się w życiu chłopca...
Dzieci zaprzyjaźniają się. Łączy ich ból wynikający z niesprawiedliwości świata . Oboje pragną miłości i normalności, choć czy wiedzą w ogóle czym jest życie bez strachu?
Dzieci mimo silnej relacji jaka ich łączy pewnego dnia zostają rozdzielone. Weronikę z Warszawy zabiera babcia, dając jej zasmakować spokojnego dzieciństwa..
Wiktor, opuszczony przez wszystkich, mierzy się dalej z okrucieństwem. Pozostawiony sam sobie, przesiąka nienawiścią panującą w domu...
Los pozwoli jeszcze głównym bohaterom się spotkać. Ich relacja jeszcze mocniej się pogłębi, będą walczyć ze światem by móc być razem...

Pisarka to opowieść o niesprawiedliwości świata, o okrutnym losie który nie wybiera i nie oszczędza. Jakie karty wylosujesz, z takimi musisz grać z życiem.. czytając można się uśmiechnąć do swojego życia i jeszcze bardziej je polubić.. Weronika i Wiktor to przykłady, że dzieciństwo nas kształtuje i to co otrzymamy z domu, nigdy nie odbije się bez echa..
Jeśli ktoś chciałby poznać Pisarkę uprzedzam że jest to I tom trylogii, także czytając tę pierwszą część, zobowiązujemy się na więcej. Podróż z Pisarką tak szybko się nie skończy..

Słowa mogą niszczyć, ale mogą też ocalić. Oto historia Pisarki, która spośród tysięcy słów wybiera te najpiękniejsze, by je splatać w niezapomniane historie. To również opowieść o dwojgu młodych ludziach, Weronice i Wiktorze, którzy mają tylko siebie, pragną jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Czy mogą zwyciężyć w nierównej walce z losem?

"Nie możemy obrażać się na los, że dla jednych jest łaskawy, dla nas zaś parszywy. Takie wylosowaliśmy karty. Nasza w tym głowa, by mimo wszystko wygrać nimi życie?"

Już od pierwszych stron można zauważyć, iż książka napisana jest sercem. Z miejsca wciągnęła mnie ta historia. Szczerze mówiąc to nie spodziewałam się aż takiej lektury! Zaskoczona jestem ilością emocji, jakich doświadczyłam podczas poznawania tej historii. Pojawiło się wzruszenie, smutek, złość, bezsilność, ale i radość i nadzieja.

Pomysł z pamiętnikiem, który pisała babcia Stefania to według mnie udany zabieg. Niezwykle trudno było mi czytać te fragmenty. Ba, samej Weronice nie było łatwo. Okazały się one dla mnie ważną lekcją historii, w której autorka przytacza rzeź wołyńską. Temat niełatwy, ale dzięki niemu książka nabiera realności.

"Powiada się, że co nas nie zabije, to wzmocni. Powiada się, że człowiek może znieść wszystko. Tylko samobójcy o tym nie wiedzą. Powiada się, że najlepszą szkołą przetrwania jest samo życie."

Bardzo polubiłam parę głównych bohaterów, zżyłam się z nimi na tyle, że jeszcze po skończeniu lektury chciałam poznawać ich dalsze losy. Ale na to trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. Jedno jest pewne - to w nich tkwi siła powieści, gdyż są namacalni, posiadają wady i zalety, a przede wszystkim nie są irytujący. Pojawiają się również negatywne postacie, które wprowadzają element różnorodności i emocji, które nie pozostawiają nas obojętnymi na przedstawione wydarzenia i sytuacje z ich udziałem. I jest jeszcze niezwykle ciepła babcia Stenia. Jestem pewna, że tak jak ja, tak i Wy ją pokochacie.

"Nasze serca są nieprzewidywalne. Potrafią kochać bez względu na wszystko nawet tych, którzy nie zasługują na cień miłości."

Katarzyna Michalak ubrała tę historię we wszystkie detale, które tworzą spójną całość. Poruszyła wiele trudnych tematów, jak chociażby przemoc domowa, zarówno ta fizyczna, jak i psychiczna, ambicje rodziców wobec dzieci czy roli nauczyciela w szkole. Nie znajdziecie tu żadnych zbiegów okoliczności, do których autorka zdążyła już nas przyzwyczaić. Tu jest prawdziwość, szarość życia i to obok bohaterów kolejny mocny atut powieści. Wyraźnie widać, że książka jest przemyślana, dojrzała i tak bardzo różna od jej innych powieści. I jak to zazwyczaj bywa u autorki, napisana została lekkim stylem, i mimo iż pojawiają się trudne wątki, to nadal czyta się szybko i przyjemnie.

"Mój talent - jestem pewna, że odkryła go już w pierwszym wypracowaniu - musiał ją nieźle sfrustrować. Jako wychowawca powinna schować własne niespełnione ambicje do kieszeni i pomóc uczennicy rozwinąć taki dar, ale? tego nie zrobiła. Tak jak tysiące jej podobnych nauczycieli, rodziców, trenerów, którzy nie widzą albo nie potrafią docenić wyjątkowych umiejętności dzieci."

"Pisarka" to wzruszająca, ciepła, ale i smutna oraz bolesna powieść o trudach życia, o powrocie do przyszłości, o tęsknocie za prawdziwą miłością, o potrzebie akceptacji oraz przyjaźni. "Pisarka" to pierwsza część trylogii autorskiej. Mam nadzieję, że kolejne tomy "Zagubiona" i "Marzycielka" będą równie emocjonujące, a historia Wiktora i Weroniki jeszcze niejeden raz mnie zaskoczy.

sza-terazczytam.blogspot.com

Lubię sięgać po książki polskich autorów. Mam oczywiście kilku swoich faworytów, a w gronie tym zdecydowanie znajduje się Katarzyna Michalak. Pisarka ma w swoim dorobku literackim już kilkadziesiąt powieści. Tym razem zaskoczyła czytelników oddając w ich ręce książkę niezwykłą, skrywającą wiele faktów z jej osobistego życia. Bestseller ten nosi tytuł "Pisarka" lecz tak naprawdę nie wiemy, które fakty dotyczą samej autorki, które jej bliskich, przyjaciół... Jedno jednak wiem na pewno - ta lektura jest po prostu fantastyczna ;)

Akcja powieści rozgrywa się głównie w Warszawie. Tu mieszka Weronika. Dziewczynkę poznajemy gdy ma zaledwie kilka lat, potem rozpoczyna naukę w szkole, poznaje pierwszego i jedynego w swoim życiu przyjaciela Wiktora. Weronika jest dzieckiem niechcianym. Rodzice jej nie kochają co zresztą okazują dziecku na każdym kroku. Sami zajęci są robieniem kariery. Dziecko im w tym tylko przeszkadza. Za drobne przewinienia, plamę na ubraniu czy czwórkę przyniesioną ze szkoły dziewczynka musi klęczeć pod ścianą z rękami uniesionymi nad głowę przez okrągłą godzinę. Za większe klęczy na kaszy. Rodzice dumni są jednak z tego iż nie stosują wobec niej kar cielesnych bo przecież jej nie biją w przeciwieństwie do sąsiadów. Za ścianą ich mieszkania co dzień słychać odgłosy bicia i płacz chłopca. Ów chłopiec to Wiktor, z którym zaprzyjaźnia się Weronika. Staje się on jej jedynym przyjacielem i obrońcą. Wiktor jest porywczy przez co często pakuje się w tarapaty. Gdy pewnego razu przyjeżdża babcia Weroniki i zastaje dziewczynkę klęczącą pod ścianą zabiera ją do siebie na wieś. Tam spędza ona kilka cudownych i beztroskich lat pod opieką babci. Tęskni jednocześnie za Wiktorem. Postanawia przy okazji wizyty w Warszawie odwiedzić chłopca. Wtedy dowiaduje się, że jest on w poprawczaku. Co smutniejsze umiera babcia Weroniki. Dziewczyna załamuje się. Czy uda jej się poskładać swoje życie? Czy ukochany Wiktor i tym razem zaopiekuje się dziewczyną? Czy ich miłość przetrwa próbę czasu? Gdzie podzieje się niepełnoletnia jeszcze Weronika? Czy rodzice pozwolą jej wrócić do domu?

Powieść okazała się bardzo wzruszająca a zarazem pełna nadziei na lepsze jutro. Życie Weroniki choć tak trudne i niesprawiedliwe dawało jej czasem odetchnąć. Los podarował koszmarnych rodziców, ale dał kochającą babcię i oddanego gotowego za nią wskoczyć w ogień przyjaciela. Ogromnie im kibicowałam, ale życie nieustannie podrzucało tym dwojgu kłody pod nogi. Weronika okazała się jednak wyjątkowo silną, mądrą, zaradną i ogromnie odpowiedzialną jak na swój wiek młodą dziewczyną. A co najważniejsze pomimo tak wielu trudnych przeżyć potrafiła się uśmiechać, walczyć o siebie i Wiktora i w dodatku doskonale uczyć. Miała marzenia, które pragnęła wcielić w życie i choć wiedziała, że nie będzie lekko po prostu krok po kroczku starała się je realizować.

Autorka historię Weroniki i Wiktora oparła na faktycznych wydarzeniach. Nie wiadomo kogo tak naprawdę dotyczy, jaką rolę odegrała w niej sama pisarka. Chodzą jednak słuchy, że wszystko wydarzyło się naprawdę, a fabuła książki nie jest fikcją literacką. W sumie ja osobiście nie specjalnie próbuję odnaleźć Katarzynę Michalak w tej powieści. Po prostu jest to dla mnie kolejna świetna książka i bardzo się cieszę, że miałam okazję ją przeczytać. Powieść jest napisana bowiem fantastycznie. Co ciekawe przed czytelnikiem jest jeszcze wiele skrywane. Wiele wątków jest niejasnych, wiele rzeczy niedopowiedzianych. Na odkrycie dalszych losów bohaterów będziemy musieli więc jeszcze trochę poczekać, bo te poznamy dopiero w kolejnych tomach. Na pewno z ochotą do nich powrócę. Lubię bowiem takie emocjonujące historie, liczę na szczęśliwe zakończenie choć tak naprawdę zupełnie nie wiem czego się spodziewać, czym zaskoczy czytelnika pisarka. Gorąco polecam Wam ten tytuł ;)

Twórczość Katarzyny Michalak obecna jest w moim życiu już od jakiegoś czasu. Jak można dość łatwo zgadnąć, obok okrągłej, czterdziestej książki nie mogłam przejść obojętnie! Nie byłabym po prostu sobą, gdybym od razu po nią nie sięgnęła!
Niezmiernie zaciekawiło mnie, że w Pisarce pojawiają się wątki autobiograficzne, lecz mimo wszystko nie jest to książka opowiadająca wyłącznie o przeszłości autorki. Chyba nie ma sensu, by zastanawiać się, co jest prawdą, a co fikcją... Trzeba po prostu zagłębić się w fabułę. Jest to powieść trudna, przepełniona ludzkimi problemami, słabościami, a także gonitwą za swoimi marzeniami. To wszystko czyni najnowszą książkę autorki wyjątkową.

Historia zainteresowała mnie już od pierwszych stron, a samą książkę przeczytałam bardzo, bardzo szybko (i przez to strasznie ubolewam nad tym, że nie jest dłuższa!). Wszystko zaczyna się, gdy Ewa, pisarka, dostaje zadanie, by napisać autobiografię. Brzmi niezbyt zachęcająco i dość nudno? Nic bardziej mylnego! Autorka nie jest jednak aż tak otwartą osobą i postanawia, że swoją historię opowie na przykładzie fikcyjnych bohaterów. To właśnie wtedy Pisarka diametralnie się zmienia. Poznajemy Weronikę - dziewczynkę z domu, w którym ,,nie stosuje się przemocy", choć i tak na jej kolankach co rusz pojawiają się okropne krwiaki. Drugim bohaterem jest Wiktor - syn alkoholika i sadysty znęcającego się nad nim i jego matką. Ta dwójka młodych ludzi odnajduje jednak w tym wszystkim wspólny język i wspiera siebie nawzajem podczas każdej nieprzyjemnej sytuacji w ich domach. Przyznam, że wątek ich dzieciństwa był jednym z wielu, które czytałam z zapartym tchem. Katarzyna Michalak świetnie przedstawiła konfrontację dziecka z brutalnym, niesprawiedliwym światem, gdzie nic nie jest wyłącznie czarno-białe.
Bardzo podobał m się również wątek Stefanii, babci głównej bohaterki. Jest to naprawdę sympatyczna i wrażliwa na cierpienie innych osoba, która całym sercem troszczy się o dobro swojej jedynej wnuczki. Książka stała się o wiele cieplejsza, gdy Weronika przebywała na wsi. Autorka świetnie przedstawiła proste, swojskie życie, gdzie ciężką pracę wynagradza piękno natury i niepowtarzalny, wiejski klimat. Do gustu przypadł mi również pamiętnik Stefanii, w którym kobieta opisywała wszystkie swoje przeokropne przeżycia. To dodało temu tytułowi naprawdę wiele realizmu. Nie będę nic zdradzać, to po prostu trzeba samemu przeczytać i przeżyć!
To wszystko nie zmienia faktu, że pozostałe fragmenty były równie dobre, oraz tak samo chwytały za serce i grały na emocjach czytelnika! Pisarka z początku może wydawać się prostą historią, jednak skrywa ona o wiele więcej sekretów, niż na pierwszy rzut oka widać.

Książka ta różni się od innych dzieł autorki, to widać na pierwszy rzut oka. Czuć w niej o wiele inną energię i klimat. Być może nie zadziwiła mnie ona brutalnością w takim stopniu, jak chociażby (również przeze mnie recenzowany) Ścigany, jednak i tak można w niej odnaleźć walkę z przeciwnościami losu i niesprawiedliwością świata. Do gustu przypadły mi również dopiski przy niektórych rozdziałach, które są czymś na styl komentarza autorki do danej sytuacji. Dodało to tytułowi osobisty ton i spowodowało, że zaczęłam patrzeć na niektóre fragmenty zupełnie inaczej. Zaczęłam współczuć autorce tego wszystkiego, co musiała przeżyć... Niejeden na pewno by się załamał.
Widać w tej książce emocje. Każdy może teraz jedynie spekulować, ile z tych wydarzeń zdarzyło się naprawdę, lecz czy to ma w ogóle sens? Może lepiej nie zgadywać i po prostu cieszyć się z lektury? Zwłaszcza, że autorka sama wspomina, by się nad tym nie zastanawiać! Trzeba to uszanować.
Pisarkę czyta się naprawdę szybko i można ją pochłonąć praktycznie w jeden dzień! Gdy się już ją zacznie, nie można jej odłożyć, dopóki się nie skończy! Wydarzenia dzieją się dość szybko, nie ma czasu, by się podczas lektury nudzić! Jedynie nie podobało mi się zakończenie... Ale by zrozumieć mój ból, trzeba samemu przeczytać ten tytuł!

Katarzyna Michalak stworzyła historię o sile ducha i podnoszeniu się z kolan nawet podczas najgorszej życiowej sytuacji. Podziwiam, że postanowiła zmierzyć się z trudną przeszłością, by pokazać nam, że nigdy nie można się poddawać i trzeba walczyć do końca. Z niecierpliwością czekam również na zapowiedzianą jeszcze przed premierą kontynuację - Zagubioną. Historia Weroniki i Wiktora bardzo mnie wciągnęła i nie mogę się doczekać, co czeka na mnie w kolejnej części! Pisarkę polecam każdemu, kto lubi twórczość Katarzyny Michalak, a także tym, którzy swoją historię z tą autorką dopiero zamierzają zacząć. Pozwoli to im spojrzeć na nią zupełnie inaczej...

Nie mogę oderwać oczu od okładki i doczekać się premiery książki!!

Miałam tę ogromną przyjemność, by czytać tę książkę zaraz po tym, gdy Autorka ją napisała. "Pisarka" ro najpiękniejsza spośród wszystkich powieści K. Michalak. Niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny. Po prostu wspaniała!

Poluję na nią od kiedy pojawiła się pierwsza zapowiedź na instagramie, nie mogę się doczekać!

Czytałam, gdy tylko "Pisarka" się napisała. Jest... wstrząsająca i przepiękna. Podziwiam Pani siłę i niesamowity TALENT, pani Kasiu. Ta książka... zmienia wszystko.