Płonę

M. Malarka. Makabra. Majstersztyk.

M to ekscentryczna malarka, która wie, czego chce i zna swoją wartość. Wygadana, charakterna, wypełniająca swoją osobą każdą wolną przestrzeń. Kobieta ma również wiele tajemnic...
Pewnego dnia M niespodziewanie umiera, a ogień płonie i trawi nie tylko jej ciało. Jej śmierć staje się kostką domina, która pociąga za sobą kolejne, powoli niszcząc ludzi, których znała. Każdy z nich ma na sumieniu liczne występki i tajemnice, które dotychczas skrzętnie skrywał przed innymi. A wszystkie ich tajemnice zostały szczegółowo opisane przez zmarłą w pamiętniku. Pamiętnik znalazł się w nieodpowiednich rękach i teraz każda z tych osób znalazła się nad przepaścią. Wystarczy tylko jeden ruch, jedno słowo, jeden wypowiedziany sekret, aby upadli na dno. Aby życie każdego z nich zostało zniszczone na zawsze.
Jakie tajemnice kryją się za śmiercią M? Do czego zdolny jest człowiek, aby ochronić siebie i swoje poukładane życie? Czyja tajemnica zabłyśnie jasnym płomieniem i zamieni czyjeś życie w zgliszcza? Kto w tej grze okaże się zwycięzcą a kto przegranym? Co jest prawdą a co kłamstwem?
A może to wszystko jest tylko grą...

"Płonę" jest powieścią nietuzinkową, brutalną, zaskakującą. Powieścią, która przeraża i jednocześnie fascynuje.
Świetnie skrojeni bohaterowie, gęsta atmosfera, dobrze poprowadzona intryga, gra obrazami i słowami. Akcja książki, choć z każdym rozdziałem nabiera tempa, wciąga od pierwszej strony i nie pozwala odłożyć jej do końca. I to napięcie! Autor sprawnie bawi się z Czytelnikiem, prowadząc go krętymi ścieżkami - mrocznymi, miejscami brutalnymi, nieprzewidywalnymi. A zakończenie? Powiedzieć, że jest ono zaskakujące to jakby nic nie powiedzieć. Jest świetne, przerażające, zapadające w pamięć. W tym miejscu należą się wyrazy uznania dla Autora za stworzenie tak niesamowitej historii.

"Płonę" to jedna z tych książek, które czyta się z zapartym tchem i z dreszczem na ciele. Książka jest mocna, krwista, ale naprawdę warta uwagi. Jestem pewna, że Czytelnicy uwielbiający powieści pełne mroku, niedopowiedzeń i świetnego suspensu będą nią zachwyceni.
Gorąco polecam!

Gdy otrzymałam propozycję recenzji książki ?Płonę? Wojciecha Magiery i przeczytałam opis liczyłam na ciekawą i wciągającą lekturę. Czy tak było?

Przez zdecydowanie większą część książki czytałam, bo czytałam. Nie towarzyszyła mi burza emocji, nie czułam wciągającej fabuły, a jednak chciałam czytać dalej. Akcja toczyła się niespiesznie. Narracja prowadzona była z perspektywy kilku bohaterów, więc czytanie wymagało ode mnie skupienia, abym wiedziała kto jest kim. Kończąc przedostatni rozdział myślałam, że to kolejna pozycja, o której pewnie szybko zapomnę. Jednak to, co wydarzyło się w ostatnim rozdziale totalnie mnie zszokowało i na pewno książka pozostanie w mej pamięci na dłużej. Autor tak zwinnie to wszystko uknuł, że w ogóle nie spodziewałam się takiego zakończenia.

Jeśli lubicie być zaskakiwani nieprzewidywalnym zakończeniem, to szczerze polecam Wam tę książkę.

Czy każdy z nas ma swoją mroczną stronę? Czy tylko skrywamy ją głęboko, nie ujawniając jej do końca nawet przed samym sobą?

Płonę. Ten sugestywny tytuł mówi więcej, niż tysiąc słów i w tym przypadku idealnie oddaje emocje jakie towarzyszą lekturze najnowszej książki Wojciecha Magiery. Adnotacja na okładce, że kierowana jest do osób dorosłych, również sugeruje jakich treści można się spodziewać. I rzeczywiście jest gorąco. I pod względem zawiłej intrygi, w której pozornie niepowiązanych ze sobą bohaterów łączy brutalna śmierć znanej artystki. I pod względem języka momentami dosadnego, bezpośredniego i brutalnego. I pod względem deprawacji bohaterów, przekraczających granice chciwości, destrukcji i wyuzdania.

Jaką przeszłość skrywają bohaterowie powieści? I jak jej nici wiążą się z nieżyjącą kobietą? Czego nie wiemy o ekscentrycznej M? Czy prowadzony przez nią i odkryty przed czytelnikiem dziennik zawiera prawdę, czy fantazje artystki? Jaką rolę w historii odegra tajemniczy obraz?

To jedna z tych powieści, która wciąga w swą zawiłą intrygę i nie wypuszcza aż do końca, ujawniając stopniowo kolejne puzzle skomplikowanej układanki. Autor nie skupia się na zbrodni, a na pierwotnych ludzkich instynktach, których zaspokojenie prowadzi wprost do tragedii. Na fantazjach, które czasem powinny pozostać w sferze marzeń, bo inaczej można spłonąć niczym ćma krążąca zbyt blisko płomienia.

We wcześniejszych książkach autor nie stronił od dosadnych treści i tematów tabu, jednak w ?Płonę? poszedł na całość, odkrywając najbardziej mroczne zakamarki ludzkiej duszy. Gwarantuję, że policzki nieraz zapłoną Wam od nadmiaru emocji.

Twórczość Wojtka Magiery jest mi znana, wiedziałam, więc, że książka, nad którą pracuje nie będzie jedną z wielu, które gdzieś zanikną w czeluściach internetu. Czytałam już ?Ukryty cel? i było to moje pierwsze spotkanie z autorem, następną powieścią była właśnie ta, o której Wam dziś opowiem. ?Płonę? miała premierę końcem kwietnia i poruszyła mnie dogłębnie nie tylko pod względem emocjonalnym, ale także potrafiła rozbudzić moją wyobraźnię. Kiedy o niej myślę na usta ciśnie mi się takie ?wow?, a na niedobór słownictwa nigdy nie mogłam narzekać. Z pewnością jest to książka, która ma w sobie ogień i powinni ją czytać dorośli czytelnicy.
Tym razem Wojciech Magiera zabiera czytelnika w świat sztuki, w którym dochodzi do pewnych wydarzeń, które sprawią, że włos Wam się zjeży na głowie. W dziwnych, niejednoznacznych okolicznościach dochodzi do śmierci pewnej znanej artystki. Magdalena ?M? Dąbrowska miała wiele twarzy, a kiedy tylko informacja o jej śmierci doszła do opinii publicznej, świata mediów rozpoczęła burza domysłów, co się mogło wydarzyć. Policja nie wszczęła śledztwa, ale jak się to mówi po nitce do kłębka. Wychodzą na jaw dziwne sploty, nietuzinkowe relacje między szeregiem osób, które można określić, jako przypadkowe, ale czy tak właśnie jest naprawdę? Autor przedstawia nam Aleks, kobietę, która była kochanką M, chociaż była mężatką, poznajemy Damiana, mężczyznę, który do niewiniątek się nie zaliczał. Był szantażystą, którego raczej należałoby unikać. Mamy tutaj także szanownego małżonka zmarłej, który ma dość ciekawą i skomplikowaną relację ze swoją asystentką. Co łączy wymienionych ludzi? Magdalena ?M? Dąbrowska i jej zagadkowa śmierć. Co się stało z kobietą? Dlaczego obraz pt. ?Płonę? ma tutaj tak ogromne znaczenie? Czy to było morderstwo?
?Płonę? nie jest zwyczajnym thrillerem, do jakich przyzywaliśmy zaczytując się w książkach licznych twórców. Nic w tej książce nie jest pospolite, ani tak do końca normalne. Kiedy zaczęłam czytać ?Płonę? byłam ciekawa, czego mogę się spodziewać po tej świeżutkiej książce, ale z pewnością otrzymałam ogromne zaskoczenie. Wiem, że pozornie nic nieznaczący dla siebie ludzie mogą mieć znacznie więcej problemów, połączeń i tajemnic niż mogłoby się nam wydawać, ale to, co działo się tutaj sprawiło, że włos się jeżył na głowie! Czy warto pisać pamiętnik? Pewnie wielu z nas się nad tym zastanawiało, a być może i prowadziło, taki dziennik, jednak w ?Płonę? zapiski M były tutaj kluczowe. Czego potrzebowałaby poczuć się spełniona? O czym fantazjowała? Czy z łatwością realizowała mroczne rządze? ?Płonę? jest powieścią, która ma w sobie wiele mroku, autor potrafi budować napięcie w sposób stopniowy i utrzymywać je niemalże do ostatnich stron. Tylko czy macie odwagę zmierzyć się z mroczną stroną człowieczeństwa?