Po godzinach na Milagro Street

PO GODZINACH NA MILAGRO STREET to książka, która wywołała we mnie mieszane odczucia. Dlaczego?
Fabuła zainteresowała mnie już od samego początku i podobało mi się to, jak świetnie autorka potrafiła zaciekawić historią powstania Milagro Street i losów pierwszych mieszkańców. Do tego tajemnica z drugim aktem notarialnym, pragnienie zdobycia władzy i walka o bar "U Loretty", a wszystko w małomiasteczkowych klimatach. Byłam zaintrygowana i ciekawiło mnie, komu uda się przejąć budynek. Pojawiło się też parę zwrotów akcji, których się spodziewałam, ale i tak byłam z nich zadowolona, bo chciałam, aby właśnie tak potoczyły się losy bohaterów.
Co więc zgrzytało? Kreacja bohaterów. Niestety, nie byłam w stanie polubić ani Alex, ani Jeremiaha. On wydał mi się nijaki, a ona kreowana była na mocną babkę, która mi jednak jawiła się wulgarną. Autorka wyjaśniła później niektóre jej zachowania, ale mimo wszystko sądzę, że najlepiej oceniła ją babka - jako osobę, która przyjechała i nagle chciała wprowadzić swoje rządy, a swoją matkę i babkę totalnie zignorowała, jakby nie miały nic do powiedzenia, chociaż prowadziły bar od lat. Nawet jeśli jej zachowanie miało swoje korzenie w wydarzeniach z młodości, to i tak nie udało mi się poczuć do Alex choćby odrobiny sympatii. Relacja Alex-Jeremiah również w ogóle mi nie grała. Nie czułam tam ani grama chemii, a wszelakie sceny zbliżeń miałam ochotę pominąć, ze względu na użyte tam słownictwo.Podsumowując, główny wątek baru, historii budynku i całego Milagro Street - jak najbardziej na plus, kreacja bohaterów i wątek romansu - na minus.
Decyzję o tym, czy warto sięgnąć po tę książkę pozostawiam Wam.

Czasami z książkami jest tak, że pomimo naszych największych starań, nie możemy polubić danej historii. Gdy myślę o powieści ?Po godzinach na Milagro Street? czuję się rozdarta. Bo tak naprawdę z jednej strony bardzo dobrze się z nią bawiłam i uwielbiałam romans między głównymi postaciami, jednak całościowo czegoś mi w niej zdecydowanie brakowało. Ta książka nie wstrząsnęła moim światem, nie wywoływała głębszych emocji, ale sprawiła, że miło spędziłam z nią czas, pomimo początkowych trudności z wkręceniem się w fabułę. W tej książce jest tak wiele rzeczy. Mamy tu trochę romansu, trochę tajemnicy i trochę rodzinnych dramatów. To połączenie sprawiło, że książka była dobra, ale nie niesamowita.

W książce poznajemy Alex Torres, wybuchową barmankę z Chicago, która wraca do rodzinnego miasta, by uratować bar swojej babci. Jednak zadanie to nie jest wcale łatwe, bo na je drodze pojawiają się dwa problemy. Pierwszym z nich jest Jeremiah Post, powściągliwy, lecz gorący profesor, który chce zamienić stary budynek w muzeum. Z drugiej strony mamy również miejscowego dewelopera, który zaczyna interesować się wykupem baru. Wtedy Alex i Jeremiah zgadzają się połączyć siły i zaczynają cieszyć się wspólnie spędzonym czasem.

Najbardziej w tej książce spodobało mi się to, jak autorka przedstawiła meksykańskich Amerykanów, który byli tu tak żywi i pełni, opisani z miłością na stronach tej historii. Poznajemy nie tylko ich kulturę, ale również więzi rodzinne i społeczne. Wszystko to opisane z szacunkiem i autentycznością. I mamy również Alex. Niestety najmniej lubiana przeze mnie postać w tej książce. Autorka chciała dać nam wadliwą postać, a zamiast tego uczyniła z niej toksyczną i wredną osobę. Myślę, że jej zachowanie w głównej mierze sprawiło, że nie oddałam całej mojej uwagi tej historii.

Ale oprócz Alex mamy również jej całą rodzinę. Wielka i głośna, gdzie każdy miał swoje własne życie, ale pomimo tego zawsze potrafili znaleźć czas i energię by walczyć o dobro jej członków. Historia małego miasteczka z meksykańskimi imigrantami i ich więzią było najlepszą częścią tej powieści. Ogólnie książkę czyta się dosyć szybko i stosunkowo przyjemnie. Nie ma w niej niczego specjalnego, ale nie jest też jakoś bardzo zła. Myślę, że wielu osobom może podbije serca.