Po trochu

,,Po trochu" to zbiór fragmentarycznych opowiadań o dzieciństwie, dorastaniu, o młodzieńczych i dziecięcych dylematach, życiu i śmierci. Pierwsze rozdziały są pełne dziecięcej beztroski. Wspomnienia niewinne, pełne pytań na które ciężko samemu znaleźć odpowiedzi. Im dalej tym więcej życia, a jak życia to i nieuchronnie w temacie pojawiają się choroby oraz śmierć.
,,Po trochu" pozwala spojrzeć na świat z perspektywy dziecka, tak jak sami kiedyś patrzeliśmy. W prosty, nieskomplikowany sposób, czasami podszyty lękiem przed nieznanym.
Nie wiem do końca czemu ta książka jest tak dobra, wszak to tylko urywki wspomnień, opowieści rodzinne. Ale podane w formie gawędy, przeplatane wiejskimi zabobonami, dziecięcymi doświadczeniami, gdzie odkrywanie świata wraz z ratoroślą jest niezwykle frapującą przygodą a historie rodzinne pozwalają na uśmiech.
Nawet oswajanie śmierci przebiega w taki naturalny sposób. Nie ma podniosłej atmosfery, patosu.
Książkę pochłania sie błyskawicznie, nie wiem co sprawia, że jest w dziwny sposób wyjątkową. Być może to, że sami zapewne odnajdziemy w niej coś z dzieciństwa, fragmenty własnych wspomnień.