Pocztówki ze Wschodu

Do czytania książek o tematyce obozowej muszę mieć odpowiedni nastrój, więc czasami trochę czekają na półce zanim do nich usiądę.

Tym razem rozpoczęłam czytanie na urlopie, mimo, że nie jest to łatwa lektura i zawsze wzbudza we mnie silne emocje. Przerażenie i niedowierzanie, że coś tak strasznego mogło się zdarzyć i strach, że kiedyś może się powtórzyć. Granica człowieczeństwa została przekroczona nie po raz pierwszy. Przykładów eksterminacji narodów, czy grup etnicznych w historii znajdziemy wiele, jednak to o holocauście pisze się najwięcej.

?Pocztówki ze Wschodu? to kolejna łapiąca za serce, osadzona w piekle Auschwitz, historia, której główną bohaterką jest francuska żydówka, Ella. I choć jej postać została wykreowana przez autorkę, to otaczająca ją rzeczywistość fikcyjna nie jest. Opowieść podparta faktami, zdarzeniami i danymi, które tak bardzo poruszają i pokazują ogrom okrucieństwa i odczłowieczenia nazistów.

Dziewczyna, z chwilą trafienia do obozu, zostaje pupilką Marii Mandel, zwanej Bestią i doktora Mengele, Anioła Śmierci. Czy może się uznać za szczęściarę? Mimo przywilejów jest zabawką w rękach zwyrodnialców, jednak żyje, przynajmniej na razie. Jej jedynym celem jest przetrwanie, ale ryzykuje życie, by ocalić od zapomnienia choć niektóre twarze, nazwiska osób torturowanych i zamordowanych przez niemieckich oprawców.

Po wielu latach pudełko Elii z gromadzonymi przez nią w obozie fotografiami i pocztówkami trafia w ręce jej córki Belli. Pocztówkami ze Wschodu, o których nie miała pojęcia. I choć matka już nie żyje, Bella poznaje jej tragiczną historię zapisaną na ich kartach. Historię niewyobrażalnego okrucieństwa, ale i niepozbawioną woli walki i nikłej nadziei na odmianę losu.

Drastyczne opisy bestialskich czynów, składających się na obozową codzienność długo pozostaną w mojej pamięci. I choć nie jest to tematyka łatwa w odbiorze, to wracam do niej co jakiś czas. Bo pamięć ludzka jest ulotna, a historia nieraz pokazała, że lubi zataczać koło.

Autorzy lubią temat Auschwitz, lubią mieszać fikcję z wydarzeniami historycznymi, a ja lubię gdy trzymają się realiów. Nic tak mnie nie odrzuca niż koloryzowanie i przekłamywanie brutalnej prawdy, o której nie możemy zapomnieć. Na szczęście to nie ten przypadek.

To smutna opowieść, pełna nostalgi i bólu. Autorka w pięknym stylu, lirycznym językiem opowiada o bestialstwie II wojny światowej. Powieść podzielona jest na dwie części - na poszukiwanie prawdy przez córkę, oraz na świadectwo matki. Ta przejmująca powieść ma nas zmuszać to refleksji, do zastanowienia się nad okrutnym losem jaki spotkał milion osób. Nie jest to książka łatwa i przyjemna, ale nie może taka być. Dobrze się czyta, jesteśmy wciagnięci i zaangażowani w wydarzenia, ale warto podejść do tej lektury ze skupieniem.

Bardzo mi się podobała, chociaż początkowo przerażał mnie jej gabaryt. Wartościowa, chwytająca za serce.