Pod osłoną deszczu

Z niecierpliwością wyczekuję każdej kolejnej wydanej na naszym rynku książki Jojo Moyes. ?Pod osłoną deszczu? to pierwsza powieść napisana przez autorkę, która dopiero w styczniu bieżącego roku doczekała się polskiego wydania. Było dla mnie oczywiste, że muszę ją przeczytać.

I nie zawiodłam się. Otrzymałam wszystko to, co tak charakterystyczne dla powieści autorki. Intrygujące historie poszukiwania miłości przez trzy kobiety, które wiele dzieli, a łączą więzy krwi. Historie stopniowo odkrywane w przeszłości orientalnego Hongkongu i deszczowej współczesnej Irlandii. Ale absolutnie nie jest to romans, a powieść obyczajowa pozwalająca wnikliwie spojrzeć w ich życie, wybory i targające nimi emocje.

Akcja toczy się niespiesznie ukazując wyrwy, jakie w relacjach kobiet z trzech pokoleń zrobiły wzajemne niedopowiedzenia, zatajone sekrety i poczucie dorastania z ciężarem niespełnionych oczekiwań.

Tu idealna miłość nestorki rodu, Joy, staje się niedoścignionym wzorem dla jej córki, Kate, której miłosne wybory okazują się niekończącym pasmem niepowodzeń. Ten kilkudziesięcioletni związek jest też pryzmatem, przez który Sabine, zbuntowana nastolatka ocenia postępowanie swojej matki. Tylko czy jest on rzeczywiście bez skazy, czy idealizujemy go widząc tylko to, co na powierzchni?

To bardzo życiowa opowieść o trudnych wyborach pomiędzy poczuciem obowiązku i miłością, jeszcze trudniejszym budowaniu relacji pomiędzy matką i córką ukazująca wagę dialogu i otwartości na drugiego człowieka. Jej lektura pozostawiła mnie nie tylko w poczuciu przyjemnego spędzenia kilku godzin, ale i dała wiele powodów do przemyśleń. Szczególnie odnośnie do wyborów dokonywanych przez innych ludzi, których czasem nie rozumiemy, a które łatwo nam wyśmiać czy potępić, nie znając drugiej strony medalu.

?Pod osłoną deszczu? jest typową powieścią obyczajową. Kate wysyła swoją córkę do rodziców, aby pomogła przy opiece nad chorym dziadkiem, dziewczyna nie jest z tego zadowolona. Musi opuścić swoich przyjaciół i środowisko. Nic jej się nie podoba i ma ochotę uciec do domu, jednak poznanie bliższe dziadków i zrozumienie ich zachowania sprawia, że Sabine już nie chce wracać do Londynu. Szczerze przyznam, że książkę czyta się szybko, ale inne pozycje autorki bardziej przypadły mi do gustu. Opis książki sugerował, że fabuła będzie inna, lecz spotkała mnie niespodzianka, bo jest to historia nie tylko o jednej osobie, ale o trzech pokoleniach kobiet, które mają trudności aby się ze sobą dogadać. Tak jak poznajemy na kartach powieści i z własnego doświadczenia wiemy najlepsza jest szczera rozmowa aby wyjaśnić sobie wszystkie niedopowiedzenia. Czytelnik, który oczekuje po książce romansu może się rozczarować, gdyż jest to typowa obyczajówka, opowiadająca o trudnych relacjach w rodzinie, o niewłaściwie ulokowanych uczuciach, szukaniu miłości na siłę. Fabuła powieści rozwija się bardzo wolno, ale im dalej czytamy tym lepiej poznajemy wszystkie bohaterki i zmieni się nasz stosunek do nich. Jojo Moyes ukazuje nam trzy pokolenia kobiet, trzy różne charaktery i perspektywy oraz trzy połączone ze sobą historie. Autorka potrafi stworzyć nietuzinkowych bohaterów i bardzo ciekawe fabuły, jednak w tej historii czegoś mi zabrakło. Brak w niej większych emocji, szybszej akcji oraz elementu zaskoczenia. Wachlarz osobowości zbudowany przez autorkę jest bardzo dobry. Genialnie dopasowała do siebie różne charaktery postaci, mamy w powieści zbuntowaną nastolatkę, kobietę która szuka na siłę miłości oraz mężczyznę doświadczonego przez życie. Kobiety, które autorka opisuje w swojej powieści dzieli niemal wszystko, ale łączy na pewno irlandzki charakter ducha. Jojo Moyes bardzo dobrze przedstawia nam irlandzkie klimaty, piękne opisy miejsc, codzienność życia. Historia o dorastaniu, relacjach międzyludzkich, sile kobiet oraz o wybaczaniu. Tak jak Moyes ukazuje w swojej historii, czasami mamy coś na wyciągnięcie ręki ale nie dostrzegamy tego i potrzeba nam dystansu do samego siebie aby dostrzec to co jest obok nas. Mimo swojej objętości książkę czyta się szybko, jedynie na początku wydaje się bardzo nudna i troszkę się dłuży, to warto przeczytać do końca. W moim odczuciu jest to powieść smutna, ukazująca jak brak rozmowy, otwartości i niedomówienia stają się przyczyną rodzinnych konfliktów.

Rodziny się nie wybiera. To przysłowie idealnie pasuje do zagmatwanych losów rodziny Ballantyne. Jej historię opowiadają trzy kobiety ? Joy, Kate ? jej córka oraz Sabine, 16-letnia córka Kate i wnuczka Joy. Dwie płaszczyzny czasowe, dwa krańce świata i trzy kobiece pokolenia z nikłymi szansami na znalezienie nici porozumienia.
Na lata 50. w upalnym Hongkongu przypadała młodość Joy, której bardzo doskwiera sztywność i elitarność otoczenia. Ratunkiem okazuje się być przystojny Irlandczyk, którego urzeka w Joy jej spontaniczność i miłość do koni.
Koniec lat 90. to opowieść Kate, która mieszka w Londynie z córką i po raz kolejny usiłuje się pozbierać po nieudanym związku. By oszczędzić Sabine gorzkich słów, kłótni i łez, decyduje się ją wysłać do babci i schorowanego dziadka, do Irlandii. Nastolatka jest przerażona rodzinnym domem swojej matki i panującymi tam zasadami rodem ze średniowiecza.
Te trzy kobiety nie są w stanie ze sobą rozmawiać bez podnoszenia głosu, słów rozczarowania i wzajemnych oskarżeń o brak miłości i czułości. Pochodzą z zupełnie różnych światów a każdą z nich życie inaczej doświadczyło. Czy przełamywanie lodów rozpocznie się od czarno ? białych zdjęć z albumu, nad którym będą się pochylały babcia z wnuczką?

?Pod osłoną deszczu? to historia zdecydowanie w stylu Jojo Moyes. O kobietach, które muszą sobie radzić ze swoimi słabościami, sekretami, niezrozumieniem i brakiem wsparcia ze strony bliskich. Potrzebują mocnego tąpnięcia, by spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy, wyrzucić swoje żale, pretensje, by zbudować coś od nowa. Jest też kilka ciekawych wątków pobocznych, przywołujących historie ludzi, którzy się nieco pogubili pod pochmurnym, irlandzkim niebem.

A teraz czas na kubełek zimnej wody, bo książka jest niestety nierówna. Nadmiar opisów, albo powtarzanie pewnych rzeczy nie raz zatrzymało tę opowieść w miejscu. Końcówka historii jest zdecydowanie dynamiczniejsza, ale przez to mam wrażenie, że niektóre wątki zostały potraktowane po macoszemu i nie doczekały się pełnego zakończenia lub choćby słów wyjaśnienia czy uzupełnienia. Brakowało mi choćby opowieści Joy o pierwszych latach pobytu w Irlandii. Niestety, zakończenie było mocno przewidywalne, jeśli znamy tendencję autorki do klasycznych happy endów, poprzedzonych prawdziwą burzą emocji.
I ? ponownie ? opis wydawniczy książki nieco wprowadza w błąd, bądź też nie prezentuje pełni historii, bo zwiastuje li i jedynie opowieść Kate i jej nastoletniej córki. Jeśli ktoś nastawia się na powieść wskroś współczesną, to może być zaskoczony (mile lub mniej mile) wątkiem z przeszłości, który stanowi ok. ? książki. Szkoda, bo obraz Hongkongu z lat 50. jest naprawdę ciekawy i nadaje książce nieco egzotyczny charakter.
Nie zrozumcie mnie źle, bo nowa książka Jojo Moyes to wciąż kawał porządnej historii obyczajowej, ale porównując ją do innych książek autorki, widzę coraz więcej niedociągnięć.
A może po prostu czas odpocząć od niej, by powrócić ze świeżym spojrzeniem?