Pod skórą

"- Są winni, niewinni i z gruntu źli. A w tobie zawsze było samo zło."

Inishcrann to po irlandzku Wyspa Wielkiego Drzewa, tą maleńką wyspę zamieszkuje niewiele osób. Na zachodnim brzegu w odizolowaniu od sąsiadów mieszka rodzina OFlaherty.
Trzech chłopców trzymających się głównie z mamą, często ignorowanych przez ojca oraz dziewczynka.
Delia o nieprzeciętnej urodzie jest oczkiem w głowie tatusia, który zapatrzony w córkę wychowuje ją w poczuciu wyjątkowości zapewniając, że jest przyszłością wyspy i cały świat klęka u jej stóp. Otoczona irlandzkimi legendami, odkrywa moc manipulacji, dzięki której uczy się sterować innymi. Jej ogromna miłość do ojca sprawia, że jest zazdrosna nawet o matkę i braci. Pewnej nocy jedno kłamstwo doprowadza do strasznej tragedii. Osierocona musi opuścić wyspę i nauczyć się żyć w z dala od wszystkiego co znała.

Liz Nugent prezentuje nam historię życia Delii, kobiety o wielu twarzach, skupionej na sobie, genialnej manipulatorki pozbawionej głębszych uczuć. Pierwszoosobowa narracja powoduje, że znamy wszystkie przemyślenia i decyzje. To osoba która podniesie się po każdej tragedii.

Jestem pod wielkim wrażeniem portretu wykreowanego przez autorkę. Pochłania od pierwszego do ostatniego zdania. Końcówka szokuje i wzbudza mnóstwo emocji.
Z pewnością nadrobię poprzednie książki.

"Pod skórą" to historia życia Delii OFlaherty, dziewczynki z małej, irlandzkiej wysepki, która została wychowana w przekonaniu o własnej wyjątkowości i wielkości.

Książka zaczyna się wyjątkowo - główna bohaterka ucieka z mieszkania, w którym leży ciało zabitego przez nią mężczyzny. Następne rozdziały, i cała reszta książki, przedstawiają dzieciństwo, młodość i całe dorosłe życie Delii. Poznajemy bohaterkę i jej otoczenie, żeby na koniec dowiedzieć się, dlaczego doszło do tego morderstwa.

Dla mnie była to książka FENOMENALNA! Doskonale zbudowane postaci, a zwłaszcza Delia. Chyba nigdy wcześniej nie czytałam książki, której głównego bohatera darzyłabym szczerą nienawiścią - nienawiścią, spowodowaną tak dobrze wykreowaną postacią.

Nie mogłam się oderwać od tej książki. Czytałam każdą stronę i co chwilę zdumiewałam się tym, co się tam działo i jakie decyzje podejmowała Delia. Naprawdę genialna, oryginalna i nieprzewidywalna pozycja, przy której przeżywałam mnóstwo emocji!

To opowieść o totalnym zepsuciu człowieka. O jego wewnętrznej szpetocie, która kryje się pod piękną powłoką jaką jest ciało. Niesamowita, niepowtarzalna, WOW!

Bez dwóch zdań polecam. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie i mam nadzieję, że "Pod skórą" was także zaskoczy! - 5/5

Po ?Obsesji Lydii? liczyłem na coś w podobnym klimacie, ale niestety mam dość ambiwalentne odczucia po przeczytaniu tej pod skórnej powieści (ale gra słów mi wyszła, łauł).

Pomysł był ciekawy, jednak prowadzenie i rozwój niestety nie dojechały. Książka była nieco przydługawa i nudnawa. Sporo było zbędnych dialogów, które były zapychaczem. Thriller powinien mnie porwać, a tutaj niestety tak nie było.

Co do postaci to przyznaję, że autorka pod względem kreowania zwichrowanych socjopatek jest w TOP. O ile Lydiia w poprzedniej książce mnie irytowała, tak tutaj Delia to już sprawiła, że odpaliłem się totalnie. Tak zła do szpiku kości osoba, tak zdegenerowana uczuciowo, że aż chciało się ją zakopać w ziemi, tak by wystawały tylko stopy i zostawić ją sam na sam z samicami szczura workowatego, żeby ją łaskotały liżąc te racice harpii. Nugent zdecydowanie potrafi stworzyć kreacji, które wzbudzają skrajnie silne emocje i tego nikt jej odebrać nie może.

Na wstępie podkreślam, że ja oświadczam, że ja Was miłe Panie szanuje, poważam i tak dalej?

Historia Deli pokazuje co się dzieje, gdy ktoś zbyt mocno próbuje dowartościować kobietę, to właśnie później odbywają się takie spektakularne tak zwane hocki-klocki?
Ja mam tylko nadzieję miłe Panie, najmilsze Panie, Panienki, Niewiasty nie macie w zwyczaju bezwzględnie wykorzystywać miłych, czy nawet niemiłych Panów do swoich niecnych celów, bo to by było jak to się mawia, mało rozsądne i naturalnie niezbyt miłe. Pewnie, gdyby od małego w domu Delii była tak zwana kindersztuba, to do całego tego zamieszania by nie doszło, no pewnie jakieś zamieszanie to by było, bo jak to kobiety i brak zamieszania to jak pustynia i brak piasku, jak morze bez wody, jak lato bez komarów, jak zdanie bez czasownika, jak zebra bez pasków chyba dostatecznie sytuacja została, jak to się mawia kolokwialnie uplastyczniona.

Sama historia ratowała się trochę finałem, który był nieco bardziej dynamiczny i zaskakujący.


...

Przed Państwem jedna z najlepszych przeczytanych przeze mnie książek w tym roku i jedna z najtrudniejszych recenzji jakie przyszło mi napisać. Ale czy to może dziwić, skoro książka wywołuje tak wiele skrajnych emocji, a ja mam wrażenie, że patrzę na nią zupełnie inaczej niż reszta czytelników? Będzie więc tutaj trochę miszmasz, ale mam nadzieję, że wybaczycie!

Liz Nugent stworzyła doskonały i mocno kontrowersyjny thriller psychologiczny, od którego nie można się oderwać, ale który przeczytać absolutnie trzeba!
"Pod Skórą" to historia życia Delii/Cordelii i to właśnie ona wzbudza w czytelnikach największe emocje. Ta skrzywdzona na wielu płaszczyznach dziewczynka, a później zaburzona i niezdolna do współżycia społecznego dorosła kobieta, to jedna z najbardziej bolesnych i tragicznych postaci z jakimi przyszło mi się zmierzyć. Wzbudziła we mnie ogromne współczucie i nie potrafię ocenić jej negatywnie, choć rozumiem punkt widzenia większości z Was. Dla mnie to Delia jest tutaj prawdziwą ofiarą.
Jestem przekonana, że ta historia poruszy wszystkich, ale każdego z nas w zupełnie inny sposób. I to jest świetne!

Ta książka doskonale obrazuje konsekwencje przymusowego narzucania "cnót niewieścich" w połączeniu z zerową edukacją seksualną. Znajdziecie w niej przykład uprzedmiotowienia kobiet przez instytucje kościoła, obłudy purytańskiego społeczeństwa Irlandii lat 70/80, a także błędnego (i niestety panującego nadal) przekonania, że "jak urodzi to pokocha". Boleśnie widoczna jest w niej nieudolność systemu, który był bezsilny wobec oporu mieszkańców wyspy i pozwolił na życie na niej w niemal całkowitej izolacji, bezprawiu i bez jakiejkolwiek kontroli.
Tak swojsko, prawda?
Historia jest napisana bardzo dobrze i czyta się ją jednym tchem. Zaskakujące zakończenie, choć nieco naciągane, jest prawdziwą wisienką na torcie.
Doskonała książka! Serdecznie polecam.

Znając wcześniejszą twórczość autorki i spoglądając na okładkę, gdzieś ?pod skórą? czułam, że będzie rewelacyjna i się nie zawiodłam.

Czy zło mamy zapisane w genach, nosimy je w sobie od narodzin? Czy to bezkrytyczne uwielbienie rodzica może spaczyć charakter i zatruć umysł dziecka do tego stopnia, że traci jakąkolwiek empatię?

"Tatuś mówił mi, że jestem wyjątkowa"

Żyjąca z rodziną, na malutkiej irlandzkiej wyspie, Delia, przekonana o swej wyjątkowości i z zazdrości o matkę, doprowadza do tragedii. Jeśli nawet ma świadomość, że jest ona wynikiem jej manipulacji, nie odczuwa żadnych wyrzutów sumienia.

Śledzimy jej dalsze życie będące pasmem skrajnie egoistycznych decyzji, nieodpowiedzialnych, hedonistycznych zachowań, które doprowadzają do kolejnych tragedii. Potrafi manipulować, kłamać, dostosować się jak kameleon, nie umie natomiast nawiązać żadnych relacji, nawet z własnym synem. Gdziekolwiek się pojawia, pozostawia za sobą cierpienie, śmierć i zgliszcza.

Wiwisekcja umysłu osoby tak spaczonej, zaburzonej emocjonalnie dla każdego miłośnika thrillerów psychologicznych będzie prawdziwą gratką. Tym bardziej, że nie jest to postać płaska. Odsłaniając kolejne warstwy skrywane pod skórą budzi sprzeczne, ale bardzo silne emocje. Od nienawiści, po współczucie, a nawet podziw za umiejętność radzenia sobie w sytuacjach, w których inni by się załamali.

Genialnie wykreowana bohaterka i ciężki od emocji, niepokojący i wręcz hipnotyzujący klimat powieści towarzyszy dość spokojnej akcji, w której nie brak jednak nagłych zwrotów. Dla mnie bomba.

Delia O?Flaherty była przedwcześnie rozwiniętym dzieckiem. Była pięknością ? każdy jej to mówił. Uwielbiana przez swego ojca, który nie widział jej wad. Dziewczynka od najmłodszych lat uwielbiała manipulować ludźmi, kłamać na prawo i lewo, aż w końcu wszystko obróciło się przeciwko niej.

Cordelia jako dorosła kobieta nie potrafiła uczyć się na własnych błędach. Była naprawdę złą, bezduszną, egocentryczną i wyrachowaną kobietą. Nie interesowało ją dobro innych ludzi, wszystko robiła po to, by jej było dobrze. Nie liczyła się z uczuciami innych, wykorzystywała wszystkich jedynie dla własnych korzyści.

Przyznam, że mam problem z oceną tej książki. Początkowo nie mogłam się w nią wgryźć, ponieważ to jest tak inne od wszystkiego, co do tej pory czytałam. Czułam się trochę zagubiona w tej historii, oszołomiona zachowaniem głównej bohaterki. Jednak doceniam oryginalność tego thrillera psychologicznego, który koncentruje się wokół osoby Delii, jej cech charakteru. Nie spotkałam dotąd tak złowieszczej książki, a styl pisania Liz Nugent jest bardzo uzależniający, hipnotyzujący. Co prawda poprzednia książka ?Obsesja Lydii? jeszcze przede mną, jednak czytałam ?Upadek Olivera? (moja recenzja tutaj) i była naprawdę rewelacyjna!

Jestem pod wielkim wrażeniem umiejętności pisarskich Liz Nugent, która potrafi stworzyć postać tak manipulującą ludźmi, stworzyć jej obraz psychologiczny, który zmusza do przemyśleń. Jestem bardzo ciekawa, czy, gdyby nie ojciec, który wychował Delię w taki sposób, by myślała, że jest królową wyspy, czy jej życie potoczyłoby się inaczej. Czy potrafiłaby doceniać ludzi, którym na niej zależy. Bardzo cieszę się, że książka Pod skórą zasili moją biblioteczkę.

?Pod skórą? Liz Nugent jest książką, która mnie zaskoczyła, jednak nie do końca w pozytywnym znaczeniu tego słowa. To moja druga powieść autorki i jest tak inna niż wszystko, co do tej pory czytałam, że momentami czułam się oszołomiona. Myślę, że największym problemem była wysoko podniesiona poprzeczka, którą autorka postawiła poprzednią powieścią. ?Obsesja Lydii? była znakomitym thrillerem, więc w pewien sposób liczyłam na coś jeszcze bardziej spektakularnego. Na początku nie mogłam się wkręcić w historię i czułam się w niej zagubiona, jednak z czasem inaczej zaczęłam patrzeć na wydarzenia, które miały miejsce. Jest to naprawdę bardzo oryginalny thriller psychologiczny, który koncentruje się wokół najbardziej zimnej, nieczułej i zniszczonej osoby, o jakiejkolwiek miałam okazję czytać. Jest to naprawdę ponura, zimna i niepokojąca lektura, która była dla mnie nowym doświadczeniem. Styl pisania Liz Nugent jest żywy i uzależniający i nawet, gdy historia nie do końca nam pasuje, to czyta się ją z zainteresowaniem. To mocna lektura, która wywołała we mnie wiele mrocznych emocji. Przestałam widzieć jej jako thriller, a bardziej jako studium psychologiczne głównej postaci. Im więcej czytałam, tym bardziej nie mogłam uwierzyć w to, z jaką manipulującą postacią mamy do czynienia. Potem przyszła druga część i miałam poczucie, że zaczęłam czytać zupełnie inną powieść.

Przesiąknięte krwią ciało, potłuczone szkło i ogarnięta paniką kobietą. Cordelia Russell szuka pomocy, jednak wie, że musi wrócić do domu. Później następuje przeskok pięćdziesiątki lat wcześniej. Wracamy do początku na małą irlandzką wyspę, Inishcrann. Tam, w surowych warunkach wychowywana jest Delia. Nazywana przez ojca królową wyspy, wychowuje się przez niego faworyzowana i wyjątkowa. W tak młodym wieku bardzo dobrze wie, jak manipulować ludźmi. Aż pewnego dnia wszystko przybiera dramatyczny obrót.

Cordelia Russell to manipulacyjna, obsesyjna i przerażająca postać, przed którą należy się wzbraniać, bo gdy pozna Cię bliżej, wykorzysta i zepsuje. Trudno mi jednoznacznie zdecydować, jak ocenić tę książkę. Zewnętrzne piękno Delii dobrze służy jej socjopatycznej osobowości i zaczęłam zastanawiać się nad tym, jak inaczej mogłoby potoczyć się jej życie. Nie jest to zwykła książka i nie sądzę, że kiedykolwiek jeszcze ją przeczytam, ale na pewno nie żałuję, że to zrobiłam. Bardzo podziwiam umiejętność Liz Nugent w tworzeniu aspektu psychologicznego, który zmusza do myślenia.

Bardzo podobały mi się ludowe historie o wyspach przeplatane w całej opowieści, czyli historyjki, które opowiadał Delii, jej ojciec. Wszystkie z nich miały jakiś związek z tym, co obecnie działo się w życiu dziewczyny. Wiem, że celem autorki nie było stworzenie osoby, którą się lubi, ale czasami nie obchodziło mnie, co się jej stanie. Jestem pewna, że ta książka ucieszy wielu fanów Liz, bardziej niż mnie, ale z niecierpliwością będę wyczekiwała jej kolejnej powieści.