Pod śniegiem

Nie bez Powodu nazywa się Petrę "specjalistką od rodziny"  bo ona nie kreuje i nie tworzy historii tylko przenosi naszą rzeczywistość,zwykłą codzienność na kartki papieru. To jest niesamowicie wielka umiejętność ubierać w słowa to co wydaje się tak oczywiste, niby nieważne a jednak tak znaczące...

Tym razem skomplikowane relacje rodzinne poznajemy z perspektywy kobiecej( mężczyźni w tej historii są na drum planie)  Siostry (córki) wybierają się w podróż na urodziny taty . Każda ma inną relację z ojcem, inne wspomnienia ale każda tak samo chce zostać zauważoną i docenioną..
Jak to bywa w takiej podróży, nic nigdy nie idzie zgodnie z planem, a mieszanka nerwów, spóźnienia, płaczących dzieci, kobiecych hormonów i siostrzanych relacji  nigdy nie wróży niczego dobrego.. A jeszcze na mecie czekają rodzice z "nowa rewelacją".. czyli samo życie...
To książka o trudach codzienności, chęcią bycia szczęśliwym czasem za wszelka cenę i mimo wszystko, o życiu na pokaz i robieniu dobrej miny do złej gry przy rodzinnym stole..  Ale nade wszystko o kobiecej sile, determinacji,silnej pozycji w domu i tej babskiej chęci sklejania tego, co w relacjach niedokładne, niedorobione, niepasujące ..

To wszystko o czym pisze Petra jest tak prawdziwe, tak żywe że każdy odnajdzie siebie w przedstawionych sytuacjach i utożsami przynajmniej z jednym bohaterem.
Realistyczne dialogi,proste sytuacje i codzienne dylematy, które dotykają każdego z nas tworzą tę opowieść i dlatego to czyta się tak dobrze, bo wszystko jest nam mniej lub bardziej znane

Relacje rodzinne autorka przedstawia od kuchni, bez wielkich słów, ale po prostu wykłada kawę na ławę, przedstawiając "jesteśmy tacy, myśli tak, zachowujemy się tak".. jednocześnie bez oceniania, szufladkowania i moralizowania. Nie ma w jej książkach bohaterów złych, bo ukazywanie sytuacji z perspektywy praktycznie każdego bohatera pozwala spojrzeć na rzeczywistość z przeróżnych stron, odmiennych myśli i uczuć przez co wychodzi na to, że każdy ma swoją racje i nie ma tu tej jedynej słusznej,. Każdego się rozumie, każdemu współczuje..
Bardzo polecam. Choć  książka "Najlepiej dla wszystkich" podobała mi się ciut bardziej,  tę czytało mi się lepiej , być może dlatego że nie brakowało w niej humoru i groteski.

Co skrywa się pod śniegiem? Zazwyczaj zmarznięta jak kamień ziemia, czasem błoto, prawie zawsze brud. Biel śniegu sprawia, że świat wydaje się piękniejszy. Zawsze. Oprócz prawdziwego śniegu, który topi się w dłoni dając uczucie przyjemnego chłodu i mrowienia, jest jeszcze inny rodzaj ?śniegu?. Temu drugiemu bliżej do lukru. Nie wystarczy trochę słońca, czy dotyku ciepłych dłoni, by stopniał. Czasem trzeba poskrobać, by zobaczyć, co się pod nim kryje. Petra Soukupová poskrobała. A nawet więcej. Wzięła dłuto i zaczęła odłupywać śnieżno-lukrową skorupę. Biel opadła jak bandaż i odsłoniła rany. Otulony śniegiem rodzinny dom na odludziu, który dotąd był bezpiecznym azylem, okazał się gnijącym, rozpadającym się i broczącym krwią metaforycznym sercem rodziny? [...] Choć tylko połowa tej historii dzieje się w podróży, nie boję się nazwać Pod śniegiem powieścią drogi, bo tu droga ma wymiar nie tylko dosłowny ale i symboliczny, i nie kończy się wraz z dotarciem do celu. Oddaje to już sama okładka. Minimalistyczna ale wymowna grafika przedstawiająca zapętloną jak uroboros szosę w kształcie domu. Dom rodzinny, cel podróży trzech sióstr, które miewają lepsze i gorsze relacje, ale tego konkretnego dnia, wsiadając wraz z psem i dziećmi do jednego auta, ledwie się tolerują. A że podróż ? mimo dobrego planu i organizacji ? nie przebiega bez niespodzianek, poziom stresu i frustracji regularnie wzrasta. Sprzeczki, wzajemnie obwinianie, świadome wbijanie szpili, wreszcie rękoczyny. Typowa współczesna rodzina? Petra Soukupová oddaje głos kobietom. Mówią o sobie samych (szczególnie wrażenie robi głos matki, pisane kursywą, najbardziej szczere fragmenty, bezpośrednio i otwarcie wyrażone uczucia, konfrontacja marzeń i aspiracji z beznadziejną rzeczywistością) oraz o innych kobietach, o swoich najbliższych, dzieciach, mężach, kochankach, etc. Nie jest to żadna ?proza feministyczna?, po prostu mężczyźni stanowią w Pod śniegiem tło. Wszechobecny androcentryzm został przez Soukupovą z tej konkretnej powieści wykluczony, choć nie został wyeliminowany z życia kobiet, o których czytamy. Przeciwnie. Początkowo można nawet odnieść wrażenie, że to właśnie głowa rodzina, mąż i ojciec będzie centrum tej historii. W końcu to jego urodziny są pretekstem, by wszyscy zebrali się i wspólnie świętowali. Ale ta rodzina już nie istnieje. Jest dom i fasada z lukru, ale wewnątrz zionie pustką i chłodem? Fragment recenzji pochodzi z a Czepiam się książek