Podążaj za motylem

Moje doświadczenia z literaturą skandynawską są bardzo różne. O ile Jo Nesbo, Camilla Lackberg czy Millenium Larsona mi ?żarło?, o tyle już z innymi autorami miałam zwykle problem. Większość niestety nie przypadała mi do gustu. Dlatego bardzo się cieszę, że tym razem zła passa została przełamana i to w doskonałym stylu. Mimo spokojnego i może nieco monotonnego początku, akcja wciąga wraz z odkrywaniem kolejnych kart?
Następny thriller psychologiczny czy gra pozorów?
Ira, to seryjna morderczyni, która traumę z dzieciństwa odbija sobie mordując facetów. Obawiając się zdemaskowania zamierza zapewnić sobie alibi w postaci choroby psychicznej i niepoczytalności. A któż może pomóc w tym lepiej niż Clarrissa ? najbardziej znana w Finlandii psycholog, która uratowała niejedno życie. Jednak i ona także skrywa tajemnice. Czy jest rzeczywiście tak kryształową postacią jak wszyscy sądzą? O tym jaka jest prawda o bohaterach musicie przeczytać sami i uwierzcie mi, nie będziecie zawiedzeni.
Jeśli tak wygląda debiut pisarski, to gratuluję i czekam na kolejne pomysły autorki.

Początkowo nie byłam przekonana do tej książki, a później zobaczyłam opinię u zaufanej bookstagramerki i się skusiłam. I nie żałuję. To jest bardzo dobra książka, poruszająca kilka ważnych tematów, i którą czyta się błyskawicznie.

Ira jest morderczynią. Ira przeżyła coś traumatycznego w dzieciństwie. Ira zaczyna terapię u Clarissy. Ira kłamie.

A Clarissa? Czy jest perfekcyjną terapeutką bez wad i tajemnic?

Oj, udało się autorce mnie zmylić. Narracja prowadzona jest z czterech perspektyw: Iry, Clarissy, Pekki (męża Clarissy) oraz Arto (dziennikarza przeprowadzającego wywiad z Clarissą). I ten zabieg uśpił moją czujność. Dobór słownictwa i przeskoki między postaciami są tak dograne, że czytając myślałam sobie: ? Hej! Przecież tu widać wszystko, jak na dłoni. Jeszcze nie ma połowy, a ja już się domyśliłam tak wielu powiązań??. To myślenie mnie zgubiło, czekałam na potwierdzenie moich teorii i domysłów, autorka śmiało mi na to pozwalała, by w odpowiednim momencie dać mi porządnego prztyczka w nos. Powiem szczerze, że pod koniec było zaskoczenie za zaskoczeniem.

Bardzo lubię takie książki, dlatego też mocno Was zachęcam do spędzenia z nią czasu.

?Nie udźwigniesz ciężaru mojej opowieści. Ja to przeżyłam...?

?Podążaj za motylem? autorstwa Martty Kaukonen to thriller psychologiczny, którego fabuła brutalnie weszła w mój umysł, zrobiła w nim niezły bałagan oraz jak gdyby nigdy nic postanowiła go opuścić. Do tej pory nie potrafię wyjść z szoku, które spowodował u mnie plot twist z kilku ostatnich stron tej pozycji - nie sądziła, że ta historia jest aż tak zawiła, oraz że nie wszystko, co powiedzieli mi bohaterowie, jest w stu procentach prawdą...


Ira, dwudziestoletnia seryjna morderczyni, której dzieciństwo zostało brutalnie odebrane, rozpoczyna terapię u Clarissy ? psychoterapeutki celebrytki. Tylko jedna z nich wie, że łączy ich wspólny sekret z przeszłości. Czy ta druga zda sobie z tego sprawę, zanim zostanie zamordowana?

Clarissa, psychoterapeutka w średnim wieku, należy do fińskiej elity w swojej dziedzinie. Znana jest z programów telewizyjnych i kolorowych magazynów. Dla niej każda pacjentka jest księżniczką. I kimś kogo tylko ona może uratować. Czy aby na pewno?

Clarissa odpowiada już za jedną tragedię. Samobójstwo nastolatka, które nie przestaje jej prześladować. Kiedy Ira zostaje klientką Clarissy, zaczyna się gra w kotka i myszkę, w której nie obowiązują żadne reguły. Taka gra nigdy nie kończy się dobrze.

I jak wrażenia? Czy tak samo jak ja, po przeczytaniu opisu wydawniczego tej książk, uważacie, że debiut Kaukonen będzie dobrym i mocnym tytułem? Jeśli tak pomyśleliście, to macie niezły gust i ?węch? czytelniczy. ?Podążaj za motylem? to historia, której fabuła wydaje się być momentami aż nadto powolna, lecz nim się spostrzeżecie, skończycie czytać ostatnią stronę, która wbije Was w fotel.

Atutem tego tytułu jest przede wszystkim ?wątek? psychologiczny. Całą historię poznajemy z wizji czterech, pozornie niepowiązanych ze sobą osób, które w pewnym momencie biorą Was za fraki i nie pozwalają Wam oderwać się od czytania. ?Podążaj za motylem? to pozycja, w której postępowanie poszczególnych bohaterów nie należy do tych zrozumiałych, lecz nie wiedząc w sumie czemu, brniemy dalej i zaczynamy wchodzić coraz głębiej i głębiej do tej historii. Przyznam, że każdy z tych narratorów buduje stopniowo napięcie, a panująca nad nimi aura tajemniczości spowodowała u mnie gęsią skórkę.

Martta Kaukonen przygotowała dla swojego czytelnika dopracowaną historię, do której nie jestem w stanie się przyczepić. Jestem zaskoczona, że każda myśl, a nawet gest poszczególnych bohaterów został w całości przemyślany przez autorkę. Każdy z nich miał coś na sumieniu i każdy z nich był w stanie zrobić wszystko, by nikt nie poznał ich grzeszków z przeszłości.

Zakończenie pokazuje nam, że autorka przez całą historię umiejętnie bawiła się ze swoim czytelnikiem w kotka i myszkę. Stworzyła taką spiralę kłamstw, która w pewnym momencie mnie pochłonęła, co z kolei sprawiło, że nie byłam w stanie myśleć racjonalnie oraz przewidzieć jak to wszystko się zakończy.

Czy książkę polecam? Jeśli szukasz pozycji, której fabuła zrobi Ci niezłą sieczkę z mózgu, koniecznie sięgnij po ten tytuł. ?Podążaj za motylem? to kolejny skandynawski thriller, który totalnie mnie zaskoczył. Powieść Kaukonen to historia, w której nie wszystko jest takie, na jakie na pierwszy rzut oka nam wygląda. Autorka przygotowała dla swojego czytelnika prawdziwą ucztę, pełną kłamstw, od której nie sposób jest się oderwać.

Tym razem sięgnęłam po znakomity debiut literacki Martty Kaukonen "Podążaj za motylem". Znalazłam tutaj czterech głównych bohaterów. Każdy z nich jest inny, jednak wszystkich coś łączy. Czy odkryjecie to pierwsi?
Ira ? jest najmłodszą bohaterką. Jak sama o sobie mówi, jest seryjną morderczynią. Byłam bardzo ciekawa, na jakiej podstawie wybiera swoje ofiary i jakimi motywami się kieruje. Interesowało mnie również, dlaczego w ogóle zaczęła mordować. Pod koniec książki poznałam całą prawdę i powiem wam, że ta bohaterka mnie bardzo zaskoczyła. Polubiłam ją. Ira jak sama o sobie mówi, jest chroniczną i patologiczną kłamczuchą. Czy takiej osobie można ufać? Jej dzieciństwo nie było usłane różami. Przekonacie się o tym, czytając książkę "Podążaj za motylem". Cierpiała na anoreksję. Czy wygrała z tą chorobą? Czy ta choroba miała wpływ na to, kim teraz jest? Ta postać jest bardzo mroczna i jednocześnie przyciągająca. Może dlatego tak ją polubiłam.
Clarissa jest drugą główną bohaterką. Jest bardzo dobrą terapeutką ? psycholożką. W swoim zawodzie pracuje już od ponad dwudziestu lat. Jest bardzo rozchwytywaną osobą. Udziela wywiadów i występuje w telewizji. Oprócz tego prowadzi własny gabinet, który mieści się w jej domu. Jest dojrzałą kobietą. Twierdzi, że Finlandia broni pedofilów, a nie ich ofiary. Mam cichą nadzieję, że to jest tylko wymysł autorki. Tan bohaterka również wiele przejdzie. Jednak ja jej nie polubiłam. Nie podobało mi się jej zachowanie. Strasznie osaczała swoją pacjentkę.
Pekka ? to mąż naszej psycholożki. Początkowo wydawał mi się potulny jak baranek, jednak z biegiem stron całkowicie zmieniłam o nim zdanie. Czy na plus, czy na minus domyślicie się po przeczytaniu całej historii. Czy był pantoflarzem?
Ostatnim bohaterem tej powieści jest Arto. Jest upadającym dziennikarzem. Co jakiś czas pisze artykuły dla gazety "Helsingin Aviisi". Jego kariera wisi na włosku. Wszystkiemu winien jest jego pociąg do alkoholu. Po śmierci żony popadł w alkoholizm i do tej pory nie może się pozbierać. Czy zawalczy o lepsze jutro? Czy raczej stoczy się na samo dno? W tym bohaterze było coś tajemniczego i za wszelką cenę chciałam to odkryć. Poznając całą jego historię, po części zrozumiałam jego zachowanie.
Moim zdaniem "Podążaj za motylem" jest idealnym debiutem literackim. Ma wszystko, co dobry thriller psychologiczny powinien mieć. Jest adrenalina, trzymanie w napięciu i niesamowite zwroty akcji. Do tego bardzo dobrze przedstawieni są bohaterowie. Fabuła jest palce lizać. Idealna książka dla wszystkich miłośników thrillerów psychologicznych. Tej powieści się nie czyta, przez nią się płynie. A gdy się kończy, szczęka opada na ziemię.
Gratuluję udanego debiuty. Z niecierpliwością czekam na kolejną ciekawą historię tej autorki.
Warto sięgać po debiuty, ponieważ można odkryć prawdziwą perełkę.
Ta historia trafia na moją listę top 5 kwietnia.

?Im większą tajemnicę człowiek ukrywa, tym bardziej chce ją wyjawić.?

Entuzjastycznie wciągnęłam się w książkę, sympatycznie spędziłam czas, zapewniła dobrą dawkę emocji, swobodnie zachęcała do niecierpliwego poznawania. Martta Kaukonen postawiła na zawiłość intrygi w aspekcie licznych zwrotów akcji i mieszania w głowie czytelnikowi. W zasadzie, co rozdział, nowe fakty, potrzebne do ułożenia układanki osobliwej i niebezpiecznej gry, wychodziły na światło dzienne, ale niekoniecznie zgodnie z prawdą i przekonaniem, że tak właśnie odbywało się. Byłam pod wrażeniem misternie utkanej wieloelementowej sieci kłamstw, półprawd i manipulacji. Przebiegały na czterech poziomach z perspektywy osób prowadzących opowieść.

Bohaterowie ciekawie sportretowani, niektórzy za wszelką cenę starali się wprowadzić w błąd odbiorcę powieści, inni czynili to niejako przy okazji. Chociaż słusznie zinterpretowałam i trafnie odgadłam kilka znaczących segmentów intrygi, i tak dobrze bawiłam się grze wspierającej się na zasadach psychologii. Autorka konsekwentnie podążała za przyjętym stylem narracji i formą przedstawiania biegu zdarzeń. Nieustępliwie, ale z wyczuciem, mieszała w życiorysach postaci. Atrakcyjnie kamuflowała reguły dla poszczególnych uczestników gry. Ira to seryjna morderczyni, Clarissa psychoterapeutka, Arto dziennikarz, Pekka informatyk. Chętnie odkrywałam relacje pomiędzy nimi, sekrety skrywane przed wszystkimi, natężenie zmieniających się ról. Doceniłam pomysł na zabieg powiązany z artykułami prasowymi, zgrabnie spasował się ze sposobem myślenia jednej z postaci. Kapitalny wybór polskiego tłumaczenia tytułu, znakomicie uchwycił istotę przybliżanej historii. Zastrzeżenia miałam w przypadku prowadzenia Clarissy, nie zawsze cechy osobowości i zachowania wynikały z poprzednich, Kaukonen mocno naciągała fragmenty, by pasowały do podlegającej szybkiej transformacji akcji. Miałam również wrażenie, że wątek mentorski nie został w pełni wykorzystany, można było jeszcze ciaśniej wpleść go we wzór fabuły. Bookendorfina