Podróż za horyzont

Sabina Waszut czaruje słowami! Każda jej powieść to zapowiedź literatury wysokich lotów i nie, nie jest to przesadą. "Emigranci. Droga za horyzont" to wstęp do sagi o ludziach, którzy wybrali życie na obcej ziemi. Autorka pokazała ten problem od dylematów związanych z podjęciem decyzji o wyjeździe, przez przygotowania aż do momentu dotarcia do celu. A u celu wcale nie jest tak cudownie jak obiecywano.

Uwielbiam powieści p. Sabiny, nie są to lekkie powieści obyczajowe, a książki, o których myśli się długo po przeczytaniu ostatniej strony. Polecam.

?Tu jest inne życie i urodzić się trzeba na nowo. I tęsknić nie można. Bo ta tęsknota za Polską najrychlej zabija (?)?.

Czasami temat czeka na ?swojego człowieka? ? słuchacza, opowiadacza, pisarza. Jestem przekonana, że losy polskich emigrantów czekały na pióro Sabiny Waszut.

?Gdyby raj naprawdę był rajem, nikt nie pozwoliłby wejść do niego biedakom?
Włodek Gajda był jednym z tych, którzy ulegli magii słów o pięknej, egzotycznej krainie. Brazylia obiecywała tak wiele, że korzyści z wyjazdu zdawały się z miejsca przyćmiewać wszystkie wątpliwości. Choć decyzja nie była łatwa a strach jeszcze większy, Włodek wraz z żoną i dziećmi opuszczają swoją prostą chałupę w podbocheńskiej wsi i udają się w długą i niebezpieczną podróż ku ziemi obiecanej.
Koszty podróży są ogromne. Wydane ostatnie pieniądze, wiele wyrzeczeń, mnóstwo zdrowia i niekończące się obawy przed tymi, którzy chcą zarobić na ich niepewności i strachu. Czy to wszystko zrekompensuje im własny kawałek ziemi w Brazylii i nadzieja, że ich przyszłość może być już tylko lepsza?

?Dobrze starzy ludzie mówią, że trzeba na znaki patrzyć, bo one los człowieka potrafią przewidzieć (?)?
?Podróż za horyzont? to opowieść o rodzinie Gajdów, jednej z wielu rodzin, które na początku XX wieku wyruszyły za lepszym życiem za ocean. W tej historii słyszymy wiele pytań, wiele obietnic i najwięcej - tęsknoty. Trzeba było zostawić wszystko, nawet jeśli nie było tego wiele. Zostawić ojcowiznę, wspomnienia dobre i złe. Od raz podjętej decyzji nie było odwrotu, można było tylko stawiać kroki do przodu, nie oglądając się na stare życie.
Ta wędrówka zmieniła rodzinę Gajdów pod wieloma względami. Wielki świat ich zaskakuje, uczy nowych rzeczy i udziela solidnej lekcji pokory, z której na zawsze zapamiętają, że wsparcie bliskich jest bezcenne. Zmieniają się ich role życiowe - starsi, wyczerpani podróżą za marzeniami, opadają z sił, robiąc miejsce młodszemu pokoleniu. Młodzi dorastają, stają się opiekunami, odkrywają w sobie hart ducha i waleczność. Nie chcą zaprzepaścić tego, w co wierzyli i o co walczyli rodzice.
To także historia o pogoni za marzeniami za swoim kawałkiem ziemi, na którym będzie można budować przyszłość swoją i swoich dzieci. Decydując się na wyjazd nie wiedzieli, że tęsknota będzie rozrywać serce. Nie zastanawiali się, jak wiele by dali, by zjeść zwykły chleb a oczy nacieszyć widokiem łanów pszenicy. Codzienność w Brazylii była trudna - walka z naturą, buszem pogłębiały ludzkie wątpliwości. Czy warto było o to wszystko walczyć? Czy nie lepiej było zostać i klepać biedę, ale wśród swoich?
Ile jeszcze czasu minie, zanim na brazylijskiej ziemi poczują się jak w domu? O ile to w ogóle nastąpi?

?Muszę znaleźć w sobie siłę, powtarzała w myślach jak mantrę, jak zaklęcie?
Sabina Waszut stworzyła historię, która po wielokroć chwyta za serce. Różnie się ludzkie losy na emigracji układały, chwile radości i nadziei przeplatały się z bezsilnością i poczuciem zwątpienia. Ale wiara w to, że może się udać, nigdy nie zgasła. Pokonanie każdej, nawet najmniejszej przeszkody, było jak zwycięstwo. Słowa wsparcia i otuchy należą się każdemu, kto w tamtych czasach zdecydował się na tak odważny krok.

Lubię książki historyczne. Lubię też sagi rodzinne, a ta książka to mieszanka obu tych elementów, spójna, realistyczna i, niestety, mocno przygnębiająca.

Rodzina Gajdów mieszka w Galicji, gdzie żyje z uprawy roli. Jest 1902 rok, bieda piszczy, a najbardziej pożądaną rzeczą jest wyjazd do Brazyli, która jawi się jako kraina mlekiem i miodem płynąca. Jest to kluczowa oś tej historii. Rodzina pełna nadziei, ale też naiwności i niewiedzy wyrusza w podróż. Nie będzie to wycieczka, a ciężka przeprawa, podczas której na rodzinę spadną nieszczęścia. Podziwiam autorkę za to, że tak prawdziwie, historycznie oddała realia tamtych czasów. Ale bardzo smutnych czasów.

Książka mimo tego, że mi się podobała, to ogromnie mnie przygnębiała. To po prostu nie był odpowiedni moment. Mało tutaj radości, ciężko też nazwać tę powieść przyjemną. Jest to zapis ciężkiego losu, który spotkał wiele takich rodzin jak Gajdowie. Jest to bardzo ciekawa, nawet edukacyjna, powieść i na pewno sięgnę po kontynauację.

Rodzina Gajdów codziennie zmaga się z trudną codziennością na ziemiach Galicji. Jest rok 1902, ludziom doskwiera bieda i głód. To właśnie one sprawiają, że Gajdowie podejmą każdą próbę poprawy obecnej sytuacji. Taką możliwość ma im dać ucieczka do Brazylii. Zaufany nauczyciel obiecuje im "złote góry". Niczego nieświadomi Gajdowie wraz z trójką swoich dzieci decydują się na wyjazd. To, co ich spotyka, ma się nijak do opowieści, którymi raczył ich nauczyciel. Podróż jest dramatyczna, a Brazylia jeszcze gorsza.

Pierwsza część sagi dotyczy podróży do Brazylii, które mają przynieść szczęście ubogim rodzinom. Moja złość jest nie do opisania. Chciwość pieniądza stworzyła system skazujący ludzi na poniewierkę, na ogromną liczbę ofiar. Wcale się nie dziwię bohaterom, że podjęli taką decyzję. Galicja była bez żadnych perspektyw. Z drugiej strony wciąż bałam się o ich los, współczułam im niemiłosiernie, że dali się tak oszukać. Ta pozycja nie ma szczęśliwego zakończenia. Bohaterowie godzą się na to, co dostają od losu, bo nie ma możliwości powrotu. Nie potrafią do końca odnaleźć się w nowej rzeczywistości, nie potrafią zapomnieć o miłości do swojego kraju. Nic nie zwróci ofiary, jaką ponieśli, decydując się na ten krok.

Książkę czyta się bardzo szybko i ciężko się od niej oderwać. Pióro autorki jest przyjemne, a sama fabuła ciekawa. To dość dramatyczna historia, która przez większość czasu wzbudzała we mnie poczucie złości, strachu i bezsilności. Taki mógł być zamysł autorki, albo tak po prostu działa na mnie ta historia. Tym bardziej, że mimo fikcji, bije z niej przeogromna autentyczność, jakby została napisana na faktach. Nie jest to jednak lekka książka, więc polecam szczególnie tym, którzy lubią trudne tematy, którzy chcą poznać prawdziwe oblicze emigracji, które nie zawsze kończą się szczęśliwie. Czasem lepszy wróbel w garści, niż gołąb na dachu. Czasem wizja lepszego życia, przesłania nam rzeczywistość i wpycha nas w złą drogę.
Dziękuję ...