Podróż życia sióstr Shergill

Pamiętam, że gdy czytałam pierwszą powieść Balli Kaur Jaswal wydaną w Polsce, odczuwałam ogromną przyjemność. Pikantne historie dla pendżabskich wdów zachwyciły mnie na tyle, że nie potrafię patrzeć na tę książkę inaczej, niż z uśmiechem na ustach. Dlatego też ogromnie cieszę się, że w moje ręce trafiła druga powieść tej autorki i dzisiaj opowiem Wam kilka słów na temat Podróży życia sióstr Shergill. Czy mnie zachwyciła? Kiedy umiera matka Rajni, Jezmeen i Shiriny, ich życie gwałtownie się zmienia. Choć żyją całkowicie osobno i z dala od siebie, list, który zostawiła im mama, mówi jasno i wyraźnie: mają one się pogodzić i odbyć pielgrzymkę do Złotej Świątyni w Indiach i tam rozsypać jej prochy. Wydaje się to zadaniem do wykonania, ale co, jeśli każda z sióstr ma zupełnie inny charakter i każda skrywa coś, czym nie chce się dzielić? Czy podróż naprawi ich relacje? Nie da się ukryć, że najmocniejszą stroną tej pozycji są główne bohaterki ? to one napędzają całą akcję, to ich postępowanie wzbudza w czytelniku różne emocje i to właśnie one przyczyniają się do różnych wydarzeń. Z całej trójki najbardziej do gustu przypadła mi Jezmeen. Miałam wrażenie, jest ona najbardziej sobą, mimo zdarzeń z przeszłości, które nie do końca są pozytywne. Najmniej emocji i ciepłych uczuć wzbudziła we mnie Rajni - czuć było, że jest najstarszą siostrą i że próbuje im matkować, choć przecież nie są one już małymi dziećmi. Wszystkie bohaterki zostały wykreowane bardzo dobrze, dzięki czemu odbiorca podczas lektury może z łatwością utożsamić się z daną postacią, ale też wciągnąć się w opisywaną fabułę. Głównym wątkiem powieści jest naprawianie i odnawianie relacji siostrzanych, które z biegiem czasu i przez pewne doświadczenia po prostu została naderwana. Wydaje mi się również, że autorka chciała pokazać właśnie, jak ważna jest ta więź między rodzeństwem. Balli Kaur Jaswal ma bardzo lekkie pióro, dzięki czemu tę pozycję pochłania się z największą przyjemnością. Zdaję sobie również sprawę z tego, że nie wszystkim taka książka przypadnie do gustu. Nie ma tutaj zbyt dynamicznej akcji, więc osoby nieprzepadające za literaturą obyczajową mogą szybko się znudzić. Oczywiście, polecam doczytać do końca tę historię i poznać ją w całości, ale też nie zmuszam. Podróż życia sióstr Shergill to świetna książka, która zdecydowanie umiliła mi dzień, zajęła myśli i całkowicie pochłonęła. Wątek praw kobiet w Indiach, poszukiwania swojej życiowej szansy czy akceptacji wyboru naszych bliskich również przyczynił się do tego, że powieść ta zdecydowanie urosła w moich oczach. Po raz kolejny autorka pokazała, na co ją stać i mam szczerą nadzieję, że wydawnictwo będzie wydawać kolejne jej książki. Jeżeli poszukujecie lekkiej i dobrej powieści na zbliżające się cieplejsze dni, zdecydowanie polecam Wam właśnie tę pozycję.

Pamiętam, że gdy czytałam pierwszą powieść Balli Kaur Jaswal wydaną w Polsce, odczuwałam ogromną przyjemność. Pikantne historie dla pendżabskich wdów zachwyciły mnie na tyle, że nie potrafię patrzeć na tę książkę inaczej, niż z uśmiechem na ustach. Dlatego też ogromnie cieszę się, że w moje ręce trafiła druga powieść tej autorki i dzisiaj opowiem Wam kilka słów na temat Podróży życia sióstr Shergill. Czy mnie zachwyciła? Kiedy umiera matka Rajni, Jezmeen i Shiriny, ich życie gwałtownie się zmienia. Choć żyją całkowicie osobno i z dala od siebie, list, który zostawiła im mama, mówi jasno i wyraźnie: mają one się pogodzić i odbyć pielgrzymkę do Złotej Świątyni w Indiach i tam rozsypać jej prochy. Wydaje się to zadaniem do wykonania, ale co, jeśli każda z sióstr ma zupełnie inny charakter i każda skrywa coś, czym nie chce się dzielić? Czy podróż naprawi ich relacje? Nie da się ukryć, że najmocniejszą stroną tej pozycji są główne bohaterki ? to one napędzają całą akcję, to ich postępowanie wzbudza w czytelniku różne emocje i to właśnie one przyczyniają się do różnych wydarzeń. Z całej trójki najbardziej do gustu przypadła mi Jezmeen. Miałam wrażenie, jest ona najbardziej sobą, mimo zdarzeń z przeszłości, które nie do końca są pozytywne. Najmniej emocji i ciepłych uczuć wzbudziła we mnie Rajni - czuć było, że jest najstarszą siostrą i że próbuje im matkować, choć przecież nie są one już małymi dziećmi. Wszystkie bohaterki zostały wykreowane bardzo dobrze, dzięki czemu odbiorca podczas lektury może z łatwością utożsamić się z daną postacią, ale też wciągnąć się w opisywaną fabułę. Głównym wątkiem powieści jest naprawianie i odnawianie relacji siostrzanych, które z biegiem czasu i przez pewne doświadczenia po prostu została naderwana. Wydaje mi się również, że autorka chciała pokazać właśnie, jak ważna jest ta więź między rodzeństwem. Balli Kaur Jaswal ma bardzo lekkie pióro, dzięki czemu tę pozycję pochłania się z największą przyjemnością. Zdaję sobie również sprawę z tego, że nie wszystkim taka książka przypadnie do gustu. Nie ma tutaj zbyt dynamicznej akcji, więc osoby nieprzepadające za literaturą obyczajową mogą szybko się znudzić. Oczywiście, polecam doczytać do końca tę historię i poznać ją w całości, ale też nie zmuszam. ???? Podróż życia sióstr Shergill to świetna książka, która zdecydowanie umiliła mi dzień, zajęła myśli i całkowicie pochłonęła. Wątek praw kobiet w Indiach, poszukiwania swojej życiowej szansy czy akceptacji wyboru naszych bliskich również przyczynił się do tego, że powieść ta zdecydowanie urosła w moich oczach. Po raz kolejny autorka pokazała, na co ją stać i mam szczerą nadzieję, że wydawnictwo będzie wydawać kolejne jej książki. Jeżeli poszukujecie lekkiej i dobrej powieści na zbliżające się cieplejsze dni, zdecydowanie polecam Wam właśnie tę pozycję.

Motyw podróży w książkach bardzo lubię, pozwala mi "bywać" w miejscach, do których w realu boję się jechać. I tak było z tą powieścią. Wycieczka do Indii to pretekst by poznać siebie, oczyścić z negatywnych emocji i odnaleźć sens na nowo. Trzy kobiety, siostry, na prośbę swojej umierającej matki ruszają w podróż, która oprócz turystycznego aspektu przyniesie im coś więcej - zrozumienie.

Orientalne powieści trochę ode mnie wymagają, najczęściej otwartego umysłu i przełamania bariery kulturowej. Niektóre obrzędy, zwyczaje czy choćby podporządkowanie się rodzinie męża są dla mnie dziwne, niepokojące i frustrujące. I chyba dlatego mam duży problem z tą książką. Z jednej strony mi się podobała, a z drugiej - nie. Na plus przemawia klimat tej powieści, namacalność Indii, mocno nakreślone relacje społeczne i kulturowe. Ogólny przekaz. Na nie - brak takiej zwykłej, najzwyklejszej, relacji między siostrami. Rozumiem, że taki był zamysł, ale mnie przeszkadzały te negatywne emocje, które wynikały z braku rozmowy. Męczyło mnie to i momentami nudziło.

Książkę czyta się dobrze, autorka plastycznie operuje słowem. Akcja jest raczej stateczna, ale to akurat uważam za dobre posunięcie. Wątki są spójne i z tak prowadzone, że ciągle jesteśmy ciekawi dalszego ciągu tej wyprawy. To dobra klimatyczna obyczajówka z przesłaniem.

Z czym kojarzą wam się Indie? Mi z kolorowym jedzeniem, kolorowymi strojami i filmami bollywood, a także z tańcem brzucha.

Rajni, Jezmeen oraz Shirina są siostrami, ale nie utrzymują kontaktów i czują się wobec siebie obco. Śmiertelna choroba mamy zmusza je do spotkania. Ich rodzicielka ma tylko jedno życzenie - aby wszystkie trzy uczciły jej pamięć podróżą do Indii. Chce, aby córki odwiedziły ważne dla niej miejsca i odbudowały siostrzaną więź.

To była piękna podróż, w której autorka przytacza wiele ważnych tematów. Pierwszym jest internetowy hejt, który potrafi niszczyć życie. Drugim prawo do szczęścia, które każdy widzi inaczej. Trzecim mocno zakorzeniona indyjska kultura. Każda z sióstr żyje innym życiem i boryka się z innymi problemami. Największym zaskoczeniem była dla mnie historia najmłodszej Shiriny. Książka od początku jest bardzo urokliwa i przyjemna, więc nie spodziewałam się kontrowersji i okrucieństwa, czyli drugiej strony medalu kolorowego indyjskiego świata. Tutaj odczułam ogromną złość, ale nie na bohaterkę i autorkę, ale na rzeczywistość.

Geneza książki opiera się na siostrzanej miłości. Więzy krwi to nie wszystko. Dziewczyny są dla siebie kompletnie obce. Nie spotykają się, nie rozmawiają, nie mają w sobie wsparcia. Śmierć mamy zmusza je do konfrontacji i wspólnego spędzania czasu. Sposób, w jaki się to działo, bardzo mnie poruszył. Dziewczyny zaczynają ze sobą rozmawiać, przedstawiają swój punkt widzenia, przytaczają fakty z przeszłości i wyjaśniają niedomówienia. Przytaczane w dialogach i w myślach bohaterek retrospekcje są bolesne, czasem bardzo wstrząsające. Okazuje się, że wyprowadzka rodziców do Anglii nie daje wolności. Tradycyjne wartości są zakorzenione w sercu i nie zmieni ich miejsce zamieszkania.

To była bardzo przyjemna i zabawna lektura, mimo dramatycznych sytuacji. Poruszająca, pisana lekkim, wciągającym językiem. Ciężko mi było ją odłożyć. Wciąż myślałam o tym, co będzie dalej. Świetna pozycja na wakacyjny odpoczynek. Polecam wam serdecznie ...