Podziały nocy

Zastanawialiście się kiedyś nad pojęciem normalności?
Co sprawia, że uważamy siebie za normalnych?
Pewnie każdy ma własną definicję, która wpasuje się w otaczające społeczeństwo. W końcu to co dla mnie jest normalne, dla innych już nie koniecznie.

Aurelię poznajemy podczas któregoś z kolei pobytu w szpitalu psychiatrycznym. To dla niej odskocznia od codzienności, można nawet powiedzieć, że małe wakacje. W końcu uważa, że jako jedyna z pacjentów jest zdrowa.
Pewnej nocy na oddziale dochodzi do brutalnego morderstwa. Ofiarą jest starsza salowa. Wśród podejrzanych znajdują się personel i pacjenci. Kto dokonał zbrodni?

Autorka zaserwowała nam portret niezwykle wyrazistej postaci, ktorej towarzyszymy jej w różnych etapach życia.
Aurelia już jako dziecko doskonale umiała manipulować ludźmi. Potem już tylko doskonaliła tą umiejętność.
"Wystarczy zażądać i nie odpuszczać. I nigdy, przenigdy nie przejmować się co o tym sądzą."
Jestem pewna, że u każdego czytelnika wzbudzi wiele emocji. Nie sposób odmówić celności uwag, a precyzyjne riposty nie raz wywoływały mój uśmiech. Były również momenty w których zachowanie bohaterki potrafiło irytować, szczególnie gdy do głowy dochodziły narcystyczne cechy osobowości.
Wątku kryminalnego jest mało, jest bardziej tłem wydarzeń.

Polecam.
Warto zanurzyć się w świat widziany oczami Aurelii.

"Podziały nocy" to nie tuzinkowa historia opisująca choroby psychiczne, które w naszym społeczeństwie nadal traktowane są jako temat tabu i osnute są wieloma mitami i niedopowiedzeniami.
Nasza główna bohaterka jest mocno narcystyczną osobowością. Osoby takie są "zakochane" głównie w sobie. Mają tendencję do poczucia wyższości i przekonania o swojej wyjątkowości, niepowtarzalności. Wymagają od otoczenia, aby ich podziwiano, chwalono i traktowano w sposób uprzywilejowany, równocześnie same są obojętne na wszystko i wszystkich, nie umieją kochać. Wobec innych chorzy bywają wyniośli, aroganccy. Nie zwracają uwagi na potrzeby otaczających ich ludzi...

Autorka śmiało "bada" zakamarki umysłów głównych bohaterów, jednocześnie fantastycznie budując napięcie. Powieść jest dynamiczna, pełna zwrotów akcji oraz co najważniejsze ? ciekawie skonstruowana gra pozorów, jaką toczą między sobą główni bohaterzy. Dzięki temu trudno czytelnikowi odgadnąć finał tej historii.

Bohaterowie są poprowadzeni po mistrzowsku. Autorka doskonale uwydatniła ich cechy, oddaje emocje, które towarzyszą nie tylko Aureli. Pokazuje, jak łatwo jest założyć maskę i udawać zupełnie kogoś innego, oraz to jak łatwo być samotnym w tłumie...
Nie sposób odmówić celności uwag, które kreują postacie, a ich precyzyjne riposty nie raz zaskakiwały trafnością. Były również momenty, w których ich zachowanie potrafiło wyprowadzić mnie z równowagi, szczególnie gdy do głosu dochodziła narcystyczna osobowość bohaterki. Poruszyła mnie ta książka. Dla mnie totalny majstersztyk.

Wątku kryminalnego jest tak naprawdę niewiele. W moim odczuciu jest on raczej tłem dla ukazania cech choroby.
Jest to moja pierwsze spotkanie z twórczością pani Elizy i jest one bardzo udane. Z przyjemnością sięgnę po inne tytuły, które wyszły spod jej pióra.
Pomimo trudnego tematu książkę czyta się fenomenalnie. Jestem przekonana, że u każdego czytelnika wzbudzi wiele emocji i każdy ją inaczej odbierze.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Zawsze pamiętajmy o tym, że, ludzie, trafiają do szpitala z przeróżnych powodów i muszą szybko zaadoptować się tam do nowej rzeczywistości. A co najważniejsze, oni sami a przede wszystkim ich najbliższe otoczenie mocno zrewidować swoje postrzegania takiej placówki. Bo szpital psychiatrycznych wbrew pozorom wcale dużo nie różni się od innych medycznych instytucji. A ich pacjenci to tacy sami ludzie, którzy chcą się leczyć tak jak inni na serce czy płuca. Poszukują pomocy, podczas gdy system bezlitośnie ich ignoruje. I to jest doskonale oddane w tej historii.

POLECAM...

Powieści Elizy Korpalskiej nie są mi tak do końca obce. Choć jeszcze nie miałam okazji czytać jej serii o Lukrecji, to zdążyłam ją zapisać na specjalnej liście ?do przeczytania?. Kiedy więc otrzymałam możliwość zapoznania się z najnowszą powieścią autorki, od razu się zgodziłam. Tak oto Podziały nocy trafiły w moje ręce, a ja z rosnącą ekscytacją oczekiwałam możliwości zapoznania się z tym dziełem. Nareszcie mi się to udało. Czy historia Aurelii przypadła mi do gustu? O tym w tej recenzji.

Aurelia jest postacią, której nie można potraktować w sposób jednoznaczny. Jednocześnie odgrywa rolę ofiary i winnego, choć tak naprawdę nie wiadomo, co zrobiła. Kobieta co jakiś czas zmuszona jest wrócić do szpitala, w którym pewnego dnia dochodzi do brutalnego morderstwa. Kto zabiłby sprzątaczkę? Woźny, pacjent, lekarz, a może ktoś z zewnątrz? W tym wszystkim próbuje odnaleźć się Aurelia, która... nie do końca przejmuje się czymkolwiek oprócz siebie.

Może więc zacznę swoją recenzję od głównej bohaterki, której kreację uważam za największą zaletę całej powieści. Aurelia jest bohaterką o tak złożonej psychice, że momentami nie byłam w stanie zrozumieć tego wszystkiego, co wyprawia. Zaburzenia narcystyczne idealnie opisują tę bohaterkę, ponieważ już na pierwszy rzut oka widać, że jest ona pozbawiona jakichkolwiek uczuć i z obojętnością przyjmuje wszystko to, co jej nie dotyczy. Aurelia jest antypatyczną postacią i potrafiła mnie mocno zirytować, jednak przy tym wszystkim wzbudzała moją ogromną ciekawość.

Historia, którą postanowiła przedstawić Eliza Korpalska, jest bardzo zręcznym połączeniem powieści obyczajowej, psychologicznej, ale i lekkiego kryminału. Wątki te przeplatają się ze sobą, tworząc ciekawą całość, która bez wątpienia dostarcza wielu emocji i po prostu wciąga. Mnie zainteresował najbardziej wątek dotyczący głównej bohaterki ? jej zachowania, reakcji i przemyśleń. Nie raz łapałam się na tym, że próbuję zrozumieć procesy myślowe zachodzące w jej głowie, ale no cóż - niezbyt mi to się to udało.

Wątek kryminalny, który się tutaj pojawił, został całkiem dobrze i ciekawie zarysowany, choć zdecydowanie nie odgrywał on głównej roli. Sprawa zamordowanej sprzątaczki, a następnie prowadzone śledztwo zostało przedstawione w sposób dobry i lekki, czego po tego typu książce bym się w życiu nie spodziewała. Sceny, w których pojawiali się policjanci, niestety nie należały do moich ulubionych i często czułam irytację w stosunku do ich postępowania, ale z drugiej strony wiem, że tak po prostu musiało być.

Eliza Korpalska ma bardzo dobre pióro i umiejętnie prowadzi czytelnika przez kolejne sceny i wydarzenia. Przyznaję, że taki rozwój wypadków pozytywnie mnie zaskoczył i sprawił, że jeszcze mocniej zapragnęłam poznać pozostałe książki autorki. Podziały nocy okazały się tak dobrze napisane i tak zaskakujące, że jeszcze długo o tej książce nie zapomnę. Powieść psychologiczna? Kryminał? Literatura piękna? Myślę, że każdy czytelnik odbierze tę powieść inaczej i odnajdzie w niej coś innego. Dlatego też, jeśli szukacie książki, która jest nieoczywista i potrafi wciągnąć aż do ostatniej strony ? koniecznie przeczytajcie Podziały nocy.

Poznajemy Aurelię, która przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Nie wiadomo z jakiego powodu tam trafiła.
Na dodatek dochodzi do brutalnego morderstwa.
Kto jest winny? Ktoś z zewnątrz? Inny pacjent? Czy może lekarz? Czy Aurelia jest ofiarą czy niebezpieczną psychopatką?

"Podziały nocy" to historia o kobiecie o narcystycznej osobowości.
Autorka w tej historii pomieszała ze sobą wiele gatunków literackich.
Główna bohaterka to osoba bezduszna i nie polubiłam jej. Od samego początku bardzo mnie irytowała.
Jednak fabuła jest interesująca. Psychiatryk, morderstwo i mnóstwo niewiadomych. Do końca nie wiadomo, co wydarzy się. Świat osób z zaburzeniami jest trudny do zrozumienia, nieprzewidywalny, mroczny oraz przepełniający lękiem.
Klimat powieści jest wciągający i hipnotyzujący. Bohaterowie są świetnie wykreowani szczególnie psychologicznie.
Jeśli lubicie zaglądać w psychikę i umysł ludzki to będziecie pod wrażeniem tej historii.
Powieść skłania do refleksji i przemyśleń.
Książkę przeczytałam szybko, a autorka nie pozwoliła mi nudzić się ani przez moment.
Polecam!

Jeśli jeszcze po samym nazwisku nie możecie skojarzyć autorki, to być może powie Wam coś Reguła Lukrecji, która pojawiła się na Pełnej kulturce już prawie dwa lata temu. Być może gdybym zdała sobie sprawę z tego wcześniej, to nie sięgnęłabym po Podziały nocy, a to ze względu na to, że pierwsza pozycja autorki nie trafiła do mnie za bardzo. Cieszę się jednak, że zdałam sobie sprawę z tego dopiero po kilkunastu stronach, gdzie zupełnie się wciągnęłam w historię o... no właśnie - o kim?

Aurelia jest kobietą, której postrzeganie rzeczywistości różni się od przeciętnego zjadacza chleba. Sama jednak nie widzi w sobie nic niewłaściwego, a może lepiej byłoby powiedzieć, że wykorzystuje swoje zaburzenie do wpływania na ludzi. Do tego uważa się za kobietę wyjątkową, piękną i inteligentną, a swoje niepowodzenia głównie zrzuca na niesprawiedliwy świat. W szpitalu psychiatrycznym w którym się znajduje, dochodzi do zabójstwa, jednak winnych brak, a personel uparcie milczy. Kto zabił? Jaki miał w tym cel? Jaką rolę gra w tym wszystkim nasza bohaterka?

Historie z motywem zaburzeń psychicznych nie należą do rzadkości. Czytelnicy nierzadko sięgają po podobne tematycznie pozycje. Być może to przez ciekawość albo przez chęć zmiany perspektywy? Sama sięgnęłam po Podziały nocy ze względu na bohaterkę, której trudno wierzyć, a jednocześnie ciężko nie traktować poważnie wiedząc, że wszystko może być jedną wielką manipulacją. Aurelia to postać, którą ciężko kategoryzować na te lubiane i nielubiane. Czytając chce się ją po prostu rozgryźć.

Ludzie dookoła nie są ważni. Z perspektywy bohaterki pełnią rolę pionków mniej lub bardziej przydatnych. Czasami są dla niej jedynie rozrywką. Aurelia doskonale zdaje sobie sprawę jak manipulować emocjami, co często wykorzystuje. Codzienność przeżywa w sposób teatralny, trochę jak kameleon dopasowujący się do okoliczności. Autorka ciekawie przedstawiła spostrzeżenia kobiety dotyczące innych ludzi i ich życia.

Fabuła sama w sobie nie brnie w jakiś konkretny punkt. Śledzimy losy naszej postaci w prozaicznych czynnościach, ale co dalej?
Nie do końca wiadomo kim jest Aurelia, co jej dolega, jaka jest historia jej zaburzeń, ale według blurba, sami musimy sobie na wszystkie stworzone w naszej głowie pytania odpowiedzieć.
Jako że na własne pytania (choć nie było ich wiele) dałam radę sobie odpowiedzieć, mogę spokojnie odłożyć książkę na półkę i tym samym zachęcić do sięgnięcia po nią. Nie ma w niej oczywiście treści naukowych i na temat zaburzeń człowiek nie dowie się tutaj nic. Jeśli samo śledzenie losów postaci z zaburzeniami jest dla Was czymś ciekawym, to myślę, że perspektywa Aurelii również przypadnie Wam do gustu.