Poezje

Pamiętam, gdy miałem 17 lat - było to całkiem niedawno, era internetu w pełni - i po powrocie ze szkoły, zjedzeniu obiadu, siadałem przy biurku. Rodzice sądzili, że odrabiam lekcje. Nie wiedzieli, że pod zeszytem od matematyki lub książką od fizyki trzymam tomik poezji Mickiewicza. Zaczytywałem się w tych wierszach do utraty tchu. W kółko, po wiele razy, od początku czytane te same utwory, te same passusy, aż do zapamiętania. Bez opamiętania. "Ballady i romanse" uwiodły mnie prostotą uczuć zamkniętych w finezyjnych, choć zdawałoby się bardzo zsymplifikowanych formach. Od sonetów krymskich sto razy bardziej wolałem sonety odeskie. Ach, te erotyczne gry, rozstania, powroty, fochy panien, kaprysy dam, ckliwe deklaracje podszyte dobrym aktorstwem, czułe, ale doskonale przemyślane, słówka. Udawanie i pozór w służbie miłostek i flirtu, rzadiej miłości i autentycznego zaangażowania emocjonalnego. Prawdziwa miłosna gra. A rymy płynęły i płynęły, rytmy pulsowały mi pod sercem. Mickiewicz do dziś nie kojarzy mi się z nudnymi lekcjami języka polskiego, ale właśnie z tamtą nastoletnią fascynacją, wznieconą zresztą rzeczywistym uczuciem. Nie miejsce, aby życzyć tu komuś miłości nastoletniej, pierwszego zakochania, ale odkrycia tego 20-letniego Mickiewicza, autora erotyków i rozkoszonych ballad, każdemu życzę. Jest tu ukryta wielka moc. Gwarantuję.