Pojechałam do brata na południe (twarda)

Moja kolekcja z ?Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich? powiększyła się w ostatnim czasie o kilka tytułów i jednym z nich jest szalenie oryginalna pod względem zarówno formy, jak i treści ?Pojechałam do brata na południe? Karin Smirnoff. O treści za chwilę, bo to forma od pierwszych zdań szokuje brakiem interpunkcji i wyodrębnionych dialogów, czy imionami i nazwami pisanymi małą literą. Zawłaszcza tym zabiegiem całą uwagę, zmusza wręcz do przyglądania się każdemu zdaniu i wyciąganiu ze zlepku słów ich znaczenia.

Zaskakujące jest to, że mimo tej pozornej niedogodności powieść czyta się wręcz komfortowo. Zwięzła komunikacja, krótkie rozdziały i zdania pojedyncze niosą jednak historię bolesną, o trudnych relacjach rodzinnych i próbie rozliczenia z przeszłością.

Janakippo przyjeżdża do brata, by pomóc mu w trudnym momencie życia, mimo że sama znajduje się na rozdrożu. Powrót w rodzinne strony, do domu, w którym dorastała jest dla kobiety kontynuacją historii, którą przerwał jej wyjazd. Wchodzi w swoje stare buty, jakby przed chwilą je zdjęła. Tu przeszłość jest tak świeża jakby to wszystko zdarzyło się wczoraj. Próbuje odnaleźć prawdę w swoich wspomnieniach, w malowanych przez jej kochanka obrazach. Lecz "nigdy nie można stwierdzić co jest prawdą. Prawda wygina się i wypacza."

Tragiczna historia jej rodziny, która wyłania się z rzuconego zdawkowo słowa czy zdania jest obrazem naznaczonym uzależnieniem, przemocą, molestowaniem i poniżeniem. Historia jest równie twarda, surowa i naturalistyczna jak styl, w którym jest napisana, a przez to bardzo autentyczna i uwierająca niczym drzazga, która nawet długo po wyjęciu pozostawia na skórze bolący i wrażliwy ślad.

I mimo tego, to przede wszystkim proza, po którą chce się sięgnąć ponownie, by znów poczuć te emocje. Ciąg dalszy losów rodziny Kippów ?Pojechałam z matką na północ? już na mnie czeka.

Jakże bolesna książka, pełna bólu, cierpienia, rozdrapywania ran, ale i nadziei.
Literatura skandynawska słynie z analizy człowieka, jego wnętrza, rozkładania wszystkiego na czynniki pierwsze. Jestem do tego przyzwyczajona.
Jednak Pojechałam do brata na południe nawet mnie ta książka zaskoczyła i wręcz zabolała, mnie starą wyjadaczkę skandynawskiej prozy i wiwisekcji człowieka.
Rozpacz, łzy, krzyki, cierpienie, rozpacz wyzierają z każdej kolejnej książki. Ogrom bólu, ale i nadziei jest niewyobrażalny. Mimo, iż jest to doskonała proza, świetne pióro, sama fabuła wciąga, nie byłam w stanie czytać książki na jedno posiedzenie, dawkowałam ją sobie, we fragmentach. Poza tym nie spotykany w innych książkach brak interpunkcji, wszystko, nawet imiona i nazwy pisane małą literą i wiele innych hmmm smaczków, które nie ułatwiaja lektury.
Bolesna przeszłość, okrutne nieprzepracowane emocje i równie bolesna teraźniejszość, oblepiają od pierwszej strony. Okrutnie dokładny, dosadny, walący po oczach i sercu obraz przemocowej rodziny.
Spotkanie konfrontacyjne brata i siostry. Oboje zdają sobie sprawę, jak trudne ono będzie, oboje je odwlekają. W końcu do niego dochodzi. I wtedy się zaczyna. Oboje, i Jana i jej brat, doświadczyli tego samego. Oboje są naznaczeni piętnem. Oboje nie przepracowali traumy. Agresora już nie ma, co nie znaczy, że jest im lepiej czy łatwiej. Jest inaczej, ale tak samo trudno i boleśnie.
Chodzi tu nie tylko o konfrontację brata i siostry, co spotkanie, stawienie czoła obojga ze złem, traumą, rozpadem własnego ja. Brat Jany ma dołka, nie, ma doła, ogromnego doła, nie widzi sensu życia. Siostra próbuje mu pomóc chce żeby się pozbierał, żeby dał sobie i im szansę.
Niestety, ale po latach Jana musiała wrócić do domu rodzinnego, miejsca, gdzie tak bardzo oboje, ona i brat cierpieli. Wspomnienia wracają. Jest coraz gorzej. Co z tego wyniknie?
Oprócz niesamowitego obrazu patologicznej, krzywdzącej rodziny, traumy dwojga poranionych ludzi, niesamowitej wiwisekcji ich dusz, reakcji, uczuć, na uwagę zasługuje także genialny obraz niewielkiej, zamkniętej społeczności, w której każdy cierpi i nikt nie ma nadziei. Polecam. trudna doskonała książka.