Pokrzyk

Kiedy człowiek sobie uświadomi, że to już jedenasty tom Sagi o Lipowie, ogarnia go podziw. Bo jak to możliwe, że tyle tomów (i to grubaśnych) i cały czas jest ciekawie? Autorka nie zniża lotów ani o metr. Owszem - poszczególne tomy różnią się od siebie, ale wszystkie są dobre. Widać jak autorka ewoluowała, a wraz z nią jej książki. Z zaciętych kryminałów, saga przekształciła się w mroczną i pełną tajemnic powieść o ezoterycznym zacięciu. Ale nadal bardzo mi się podoba. Bardzo.
Jak zwykle tytuł intryguje. Bo cóż to jest ten "Pokrzyk"? Już przywykłam do tego, że tytuły poszczególnych tomów są dziwne. Były już "Rodzanice", były "Utopce", teraz "Pokrzyk"... każdy tytuł intryguje i jest tajemnicą sam w sobie. To też lubię - tę chwilkę zastanowienia, o co właściwie chodzi...
Jak zwykle u Pani Puzyńskiej - powieść powala mnogością wątków i bohaterów. Na szczęście nie jest to problemem i łatwo się w tym wszystkim połapać.
Wątek kryminalny to zabójstwo Leokadii Orłowskiej. Podejrzana o czyn jest Klementyna Kopp, ale już na pierwszy rzut oka widać, że nie wszystko do siebie pasuje. Trzy córki denatki - Adriana, Elżbieta i Iga niby mówią to samo, ale niuanse w wypowiedziach wskazują, że jednak coś jest na rzeczy. W wyjaśnieniu sprawy pomaga prywatny detektyw Mariusz Nowakowski, który - cóż za zbieg okoliczności - jest byłym mężem Weroniki Podgórskiej. Losy Weroniki to kolejny wątek. Pani psycholog i żona Policjanta w jednej osobie marzy o szczęśliwej rodzinie i dziecku. Na drodze do szczęścia stanie jej Strzałkowska i nie jest tajemnicą że między kobietami rozgorzeje rozpaczliwa walka. Życie jest jednak bogate, a przysłowiowy chichot losu zmusi obie Panie do współpracy. Najlepszy jednak wątek, a właściwie wątek petarda, należy do Klementyny Kopp. Ta ekscentryczna kobieta zostaje posądzona o zabicie Leokadii Orłowskiej. W miarę opowieści Klementyny na światło dzienne wychodzą sprawki, które rzucają zupełnie inne światło na wydarzenia. Okazuje się, że nie wszystko złoto co się świeci.
Najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie. Wbiło mnie w fotel i do dzisiaj nie mogę się pozbierać. Jak można uśmiercić jedną z kluczowych postaci sagi? I to moja ulubioną. Nic już nie będzie takie samo, a Pani Puzyńska będzie musiała się wykazać nie lada pomysłowością, (w co nie wątpię) aby brak tej osóbki czytelnikom wynagrodzić .
"Pokrzyk" jest najlepszym dowodem na to, że Pani Puzyńska w swojej twórczości postanowiła skręcić. Od "Motylka" wszystko się zmieniło, a sama powieść, z kryminału podobnego w nastroju do ojca Mateusza zmieniła się w mroczny, kryminalny thriller. Nie ma już misiowatego Komisarza Podgórskiego, jest za to Komisarz walczący z choroba alkoholową. Strzałkowska, z ciepłej i zakompleksionej Policjantki, zamieniła się w stanowczą kobietę, która jest gotowa walczyć o swoje szczęście. Nie ma już maleńkiego komisariatu w Lipowie, pachnącego ciastem pani Podgórskiej. Jest za to mroczny dom i skrzypiące drzwi rodzące ciarki na plecach. Nie ukrywam, że podoba mi się ten kierunek, ale myślę, że są osoby, które wolały, kiedy tłem wydarzeń były lato i słońce niż listopadowa plucha.
Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Jestem ciekawa, czy to co wydarzyło się w końcówce "Pokrzyku to tak naprawdę? Na serio?

?Pokrzyk? Katarzyny Puzyńskiej to jedenasta część sagi o Lipowie. Te znakomite kryminały zdobyły serca naprawdę wielu czytelników. Nie ukrywam, że moje także. Czy najnowsza część serii jest równie ekscytująca co pozostałe?
W miejscowości Wnyki znajduje się dworek owiany złą sławą. Podobno kto raz do niego trafi, nie ujdzie z życiem. Do tego właśnie miejsca przybywa Weronika szukająca mieszkania, w którym na dłużej mogłaby osiąść jej matka. We wsi dochodzi do strasznych, makabrycznych wydarzeń. Rozpoczyna się kolejne śledztwo. Kto jest kim? Jak zawsze wszystko w książkach Puzyńskiej jest owiane głęboką tajemnicą.
Lektura jest znakomita. Wątek kryminalny został poprowadzony perfekcyjnie, a bohaterowie jak zwykle świetnie wykreowani, ciekawi i tak bardzo prawdziwi, że potrafimy wczuć się w ich położenie. Cała historia opowiedziana na kartach książki jest idealnie dopracowana, przemyślana, mega interesująca i wciągająca. Klimat powieści jest niesamowity, treść zaskakuje na każdym kroku, a zagadki, jakie serwuje nam autorka są tak zagmatwane, że nie sposób domyślić się o co w tym wszystkim chodzi. Lektura dostarcza mnóstwa emocji, a czyta się ją jednym tchem. Polecam każdemu miłośnikowi nieoczywistych, skomplikowanych kryminałów.

I znowu się zaczęło. Akcja ruszyła tempem galopującego konia i nie spoczęła aż do ostatniej strony. Dosłownie. Autorka zafundowała mi jazdę bez trzymanki uświadamiając, że na kartach jej książki może się zdarzyć dosłownie wszystko. I że na pewno nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Ale może przejdę do rzeczy.

CZTERECH WSPANIAŁYCH
Prym w tej części niewątpliwie wiodą cztery postaci. Daniel Pogórski, policjant, który znalazł się w potrzasku. Z jednej strony oskarżenia padające w stronę koleżanki, w której winę nie do końca wierzy, z drugiej wielkie dylematy sercowe i zupełnie nieplanowane zdarzenie, które mocno krzyżuje mu plany. Jak zawsze aktywny, choć mający swoje słabości. Popełniający błędy, a więc ludzki. Za to po prostu go uwielbiam. Choć zaznaczam, że nie zawsze pochwalam. Dość aktywnie pozwoliła autorka udzielić się emerytowanej i niekonwencjonalnej emerytowanej pani komisarz Klementynie Kopp. Poświęcone jej rozdziały utwierdzając czytelnika w przekonaniu, że kobieta jest szalona i faktycznie mogła się dopuścić tych wszystkich okropności, które się jej przypisuje. Czy faktycznie tak jest? W warstwie obyczajowej powieści dominują zaś dwie kobiety: Weronika i Emilia i stałym czytelnikom autorki nie muszę wspominać chyba, że ich rola w dużej mierze została uwita wokół postaci Daniela Podgórskiego. Którą z nich tak naprawdę kocha mężczyzna? I do czego to wszystko doprowadzi?

DWIE PŁASZCZYZNY
Dużo bohaterów drugoplanowych, wiele wątków, sporo domysłów ? choć dojście do absolutnie słusznych wniosków bywa wyzwaniem ekstremalnym. Historia została podzielona na wiele wątków, z pośród których, uogólniając, wytypowałabym dwie płaszczyzny. Główna, kryminalna, dotycząca ? jak na książkę tego gatunku przystało ? dokonanych zbrodni (tak, niejednej) i śledztwa. Nie brak więc zwrotów akcji, podsycającej nastrój grozy legendy, nie brak elementów mrożących krew w żyłach. Jest i płaszczyzna obyczajowa, angażująca, bo dotycząca zawiłego życia prywatnego bogatego w miłosne dylematy, niespodzianki losu i wybory doprawdy iście skomplikowane ? pójść za głosem serca, czy rozsądku? Oto jest pytanie.

PODSUMOWANIE
Było wielkie wejście książki do mojego domu, było konsekwentnie utrzymywane napięcie na jej kartach aż do samego końca. Autorka dała kolejny popis umiejętności zachowując równowagę pomiędzy tym, co ekscytujące, mroczne i tym, co wiarygodne. Nie przesadziła nawet na chwilę, podsycając wszystko znajomością policyjnych realiów oraz praktykowanych przez nich słów. ?Pokrzyk? mógłby stanowić odrębną historię, choć raczej zalecałabym czytanie serii od początku, właśnie ze względu na warstwę obyczajową i postać Klementyny Kopp, które wymagałyby zaznajomienia się z poprzednimi tomami. Jestem absolutnie zachwycona i z wielką niecierpliwością czekam na dalszy ciąg historii.

W jaki sposób dotarła do mnie książka? - ...