Polesia mszar

,,Polesia marsz" to debiut i zbiór króciutkich opowiadań, które łączy kraina Polesia będąca miejscem akcji każdego z nich.
Krótkie formy mają to do siebie, że często brakuje im zakończenia. Resztę historii czytelnik musi sobie dopowiedzieć, wyobrazić.
Autorka przenosi nas na tereny przedwojennego Polesia próbując przybliżyć historię tej krainy i ludzi.
Są opowiadania, które opierają się na faktycznych wydarzeniach i jest całkowita fikcja literacaka.
Poznajemy autentyczne postaci i słowiańskie bóstwa oraz demony.
Gdyby nie było to wyraźnie zaznaczone chyba bym się nie domyśliła, że klamrą, która łączy wszystkie opowaistki jest Polesie, ale przyznaję, że lektura jest napisana lekkim językiem i czyta się z przyjemnością. Prosta i krótka forma z kresowymi naleciałościami językowymi do przeczytania w godzinkę. Przyjemna i nie wymagająca.

Polesia mszar to kilka opowieści obyczajowych i kryminalnych, których zakończenia bywają intrygujące, a czasami sam czytelnik musi zinterpretować je według uznania. Dzięki temu zabiegowi każdy samodzielnie może dodać kontynuacje opowieści we własnych myślach. Przy okazji zastanowi się również czy dana historia mogła być prawdziwa, czy też jest wytworem ludzkiej wyobraźni.
Wszystkie historie ukazują magię krainy - Polesia. Spokojnej, powolnej, z ludźmi którzy nie próżnują. Dbają o siebie, bliskich, gospodarstwo domowe, zajmując się głównie zielarstwem, uprawą roli, hodowlą zwierząt gospodarczych i starają się przeżyć podczas najgorszych czasów wojennych.
Na uwagę zasługuje język którym Autorka posługuje się w swoich opowiadaniach. Wielokrotnie używa słownictwa archaicznego, stosowanego w czasach wojennych. Zaiste wzbogaca to opowieści, a zarazem zatrzymuje czytelnika by pomyślał i zastanowił się nad sensem wypowiedzi. Zaskoczyło mnie również nawiązanie Autorki do historii swojej rodziny. Pierwsze opowiadanie Polesia Mszar nawiązuje do poznania pradziadków Pani Elwiry Izdebskiej-Kuchty. Bardzo przyjemnie czyta się o innych pokoleniach, poznając życie tak odmienne od dzisiejszego.
Jeśli chcecie przenieść się na chwilę w czasie i zobaczyć jak wyglądało życie kilkadziesiąt lat wstecz to koniecznie przeczytajcie opowiadania Autorki! ??

Urzekły mnie te opowiadania i zawładnęły niepodzielnie. Cudownie się to czyta, a gdy zamyka oczy jest tam na Polesiu z bohaterami. czekam na powieść.

Cudowne opowieści, wspaniały klimat i magia wyzierająca z każdej kartki! Czekam na więcej :)

Każdy region Polski ma swój czar, lektura tej książki może nam przybliżyć Polesie. Ta kraina geograficzna leży głównie na terytorium Białorusi i Ukrainy, ale zahacza również o nasz kraj. Nigdy się tym terenem nie interesowałam, nie wiedziałam więc, co mnie czeka. Chociaż treść recenzowanego tytułu mi się podobała, to moja ocena nie będzie wysoka i już wyjaśniam dlaczego.

"Polesia mszar" to zbiór dziewięciu opowiadań różnego rodzaju. Jest trochę osobiście dla autorki, trochę historycznie, a nawet fantastycznie - naprawdę każdy rozdział jest inny. Niestety książeczka ma ledwo 100 stron i każda z tych historii zajmuje tylko kilka z nich. Z wyglądu całość przypomina mi bardziej darmowe broszury, na które można się natknąć chociażby w muzeach, a nie pełnowartościową książkę.

Chociaż treść ciekawi, a styl autorki jest przyjemny w odbiorze, to opowiadania za szybko się kończą, żeby móc cokolwiek poczuć, wejść w ten świat. Brzmią jak historyjki opowiadane przy ognisku, gdzie raczej szybko trzeba przejść do sedna, a nie skupiać się na nieistotnych w tej chwili elementach. A szkoda, że zostało to tak potraktowane, bo w tych pomysłach widać potencjał nawet na powieści. Opiszę jedno dla przykładu.

"Kolejnego cudu nie będzie" to żartobliwy tekst o młodym mnichu, który potrafił czynić cuda, ale jego przełożony mu tego zabronił, żeby przypadkiem nie oskarżono biedaka o czary. Przy okazji budowy świątyni w Pińsku dochodzi do wypadku, mnich ma możliwość ocalić życie robotnika, ale nie chce postąpić wbrew nałożonemu zakazowi. Dlatego... spadający człowiek zawisa w powietrzu, a cudotwórca biegnie czym prędzej prosić o pozwolenie. Tyle i aż tyle, opowiadanie podobno powstałe na bazie legendy, mogło być świetnym pretekstem do podzielenia się z czytelnikiem wiedzą historyczną. Co to za świątynia? Czy mnich był prawdziwą postacią? To skończyło się tak nagle, że szybko wypadnie mi z pamięci.

Książka na pewno podobałaby mi się bardziej, gdyby była dłuższa. W takiej formie czuję tylko ogromny niedosyt.

Książka została otrzymana z ...

Piękna klimatyczny zbiór opowiadań (świetny debiut). Sprawi, ze oderwiemy się choć na chwilę od codzienności, zapewniam.