Popioły i przeklęty król (twarda)

Niezwykle cienka jest granica między miłością i nienawiścią. Myślę, że Carissa Broadbent doskonale zna to powiedzenie i zdecydowała się wprowadzić je w życie w jej najnowszej powieści pod tytułem "Popioły i przeklęty król". Zapewne nie jestem jedyną osobą, która tak bardzo wyczekiwała na tą książkę. To drugi tom cyklu Królestwo Nyaxii. Pamiętam, jak zachwycałam się przepięknym wydaniem pierwszego tomu ?Żmija i skrzydła nocy?, z jaką łatwością przeniosłam się w tak brutalny świat wampirów, uczestniczyłam w życiu Orayi. Tak wiele się wydarzyło od tego czasu, a w mojej głowie od czasu do czasu pojawiali się bohaterowie. Czy zemsta okaże się ważniejsza od miłości? Czy tak straszne czyny można wybaczyć?
Główną bohaterką książki autorstwa Carissy Broadbent pod tytułem "Popioły i przeklęty król" jest Oraya będąc dzieckiem została uratowana przez króla wampirów Zrodzonych z Nocy i wychowana, jako jego adoptowana córka. Nauczył ją wszystkiego, jak sobie radzić w najtrudniejszej sytuacji, jak być twarda, jak zdobyć władzę, której tak niesamowicie pragnęła. Kejari, brutalny turniej organizowany przez samą boginię śmierci sprawił, że wszystko się posypało. Dziewczyna stała się więźniem we własnym królestwie, opłakuje stratę kogoś bliskiego, jedynego członka rodziny, jaką miała. Czy może jeszcze komukolwiek zaufać? W żadnym wypadku. Dom nocy ma problemy, wrogowie czyhają na każde potknięcie króla, czy jedynym ratunkiem będzie zawarcie przymierza z Orayą? Czy Raihn poradzi sobie z tym zadaniem? Czy dziewczyna wybierze zemstę na kimś kogo kocha, a kto ośmielił się ją zdradzić, czy walkę o tron? Czy uda jej się rozwikłać tajemnicę Vincenta?
Fabuła książki "Popioły i przeklęty król" skupia się głównie na akcji i politycznej stronie historii, ale także na rozwoju postaci. Oprócz ekscytującej fabuły, hipnotyzującego romansu byłam po prostu zafascynowana światem i tym, jak niebezpieczny jest. Oraya była w samym środku wielkiego emocjonalnego bałaganu, zawisła gdzieś, między pogodzeniem się ze śmiercią ojca i jego kłamstwami na temat całego jej istnienia, uczuciami do Raihna, który ośmielił się ją zdradzić, a następnie stanie się przywódczynią swojego ludu. Nigdy nie przypuszczała, że tak wiele spadnie na jej barki. Vincent był niezwykle tajemniczym bohaterem, jego miłość do Orayi, miała wady, była niedoskonała, ale nie można jej zarzucić braku szczerości. Jest zdecydowanie moralnie szarą postacią, ponieważ nie wszystko, co zrobił, było dobre, ale próbował to nadrobić ze swoją córką. Nigdy też nie potrafił pogodzić swojej prawdziwej natury z miłością, którą żywił do Orayi. Vincent ukrywał przed nią tak wiele rzeczy, pozostawił Orayę bez żadnych odpowiedzi, co sprawiło, że zaczęła kwestionować swoje istnienie. Myślał, że nie jest zdolny do miłości z powodu okrucieństwa, którego był świadkiem. Kochał ją, ale także manipulował jej życiem, nie zmienia to faktu, że starał się dla niej, chociaż poniósł porażkę z powodu swojego egoizmu i strachu. Raihn w książce ma dwie różne role do odegrania, musi być przywódcą swoich poddanych, co wymaga od niego podejmowania trudnych decyzji i być warty królowej, jednocześnie desperacko próbując pogodzić się z nią. Podobało mi się zrównoważenie tych dwóch stron. Był tak zauroczony Orayą, że ukazywał to w swoich czynach. To nie były jedynie słowa i puste obietnice. Tempo ?Popiołu i przeklętego króla? było wolniejsze w porównaniu do poprzedniego tomu, ale to sprawiło, że bardziej tym delektowałam. Byłam tak pochłonięta fabułą, chociaż książka była długa, nie sprawiła, że poczułam się niecierpliwa, znudzona, czy zniechęcona. Raihn dostrzegł potencjał w Orayi, nie spoglądał na nią jak na złamanego pół-człowieka, pomógł przejąć jej władzę. Oraya dostrzegła Rahina samotność, jak walczył każdego dnia swojego życia, jak bardzo jest troskliwym i kochającym mężczyzną.

Myślę, że tak jak większość osób, które czytały pierwszy tom, ogromnie czekałam na kontynuację. Absolutnie zakochałam się w poprzedniej części, a końcowe wydarzenia sprawiły, że "Popioły i przeklęty król" stało się jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie książek. Ten tom nie urzekł mnie tak jak ten otwierający całą serię, ale nadal bawiłam się świetnie i z całego serca polecam wam Królestwo Nyaxii.

Podczas czytania towarzyszyło mi uczucie, które bardzo ciężko jest mi opisać, bo do tej pory odczuwałam je na taką skalę kilka razy. Było ono obecne podczas czytania "Szklanego tronu", "Dworów", "Harryego Pottera" czy trylogii ?Aurory?. Czułam dziwną słuszność, spokój (chodzi mi o spokój ducha, bo niektóre wydarzenia przyprawiały mnie o szybsze bicie serca) i głęboko osadzoną miłość. To było jak powrót do domu po bardzo długim czasie. Jak ciepło ogniska i uścisk twojej ukochanej osoby. Myślę, że ta historia osadziła się w moim sercu na zawsze.

Moim głównym zarzutem jest nierównomierne tempo akcji. Często lawirowałam pomiędzy emocjonującymi momentami, a tymi powolnymi. W jednej chwili czytałam o epickich walkach i niebezpiecznych intrygach, by potem przejść do snucia się bohaterów po świecie i słuchania ich wewnętrznych rozterek. Nie mówię, że było to złe, bo nadal czytało mi się to rewelacyjnie, ale w porównaniu do pierwszego tomu czasami zalatywało nudą i sam wątek turnieju troszkę bardziej mnie interesował.

Ogromnie podobały mi się wewnętrzne "rozmowy" Orayi z jej ojcem. Rozterki, które ją ogarniały były nie tylko ciekawe z fabularnego punktu widzenia, ale również psychologicznego.

W tym tomie dostajemy dużo przemyśleń głównej bohaterki i odkrywania przez nią swoich mocy, siebie i przeszłości. Oraya jest dla mnie jedną z lepiej napisanych postaci. Odważna, śmiała i pomimo tego co przeżyła, ma wielkie serce. Można pomyśleć, że Vincent przez wychowanie pozbawił ją ludzkich odczuć, ale pod maską okrucieństwa i zimna ukrywa się kobieta o lwim sercu. Oraya, I love you.

Wątek romantyczny to czysta perfekcja. W pewnym sensie mamy tu slow burn, bo Oraya po zdradzie Raihna nie legnie do niego, mimo że żywi do niego pewne uczucia. Na nowo budowane jest pomiędzy nimi zaufanie ze świadomością tego, co między nimi było. Jesteśmy obserwatorami ponownych nieśmiałych dotyków, ukradkowych spojrzeń i burzy emocji, która przez nich przepływa. W końcu doczekujemy się punktu kulminacyjnego ich relacji i ojej dzieje się. Smut jest. I dostałam to, czego najbardziej wyczekuję w kontaktach z wampirami, czyli picie.

Już od samego początku byłam ogromną fanką ich relacji, ale ten tom jeszcze bardziej mnie w tym umocnił. To nie jest prosta miłość. To miłość pełna sprzeczności, bólu i krwi, ale jest ona również płomienna, zaciekła i prawdziwa. Dawno nie spotkałam bohaterów, którzy aż tak by do siebie pasowali, wzajemnie się uzupełniali. Oraya i Raihn są dla siebie stworzeni.

Kocham tę serię, kocham tych bohaterów, kocham ten świat i czekam na więcej! Trochę żałuję, że to już koniec przygód tej dwójki, ale jednocześnie jestem ogromnie ciekawa, co Carissa przygotuje dla nas w kolejnych tomach.

"Popioły i przeklęty król" to drugi tom serii "Królestwa Nyaxii". Są to dalsze losy Oraya, która przekonała się na własnej skórze, że nie może ufać nikomu. Stała się więźniem we własnym królestwie. Dom Nocy otoczony jest przez wrogów i żeby ocalić swoje królestwo Żmijka potajemnie przyjmuje propozycję Raihn. Przy okazji ma szansę zemścić się na ukochanym, który ją zdradził. Czy uda się jej to? Co będzie musiała zrobić by ocalić swoje królestwo? Przed jakimi wyborami stanie i co wybierze? Przekonajcie się sami.
Pierwszy tom był dla mnie fantastyczna przygodą, ale drugi przerósł moje oczekiwania. Najciekawszym dla mnie wątkiem był tutaj sekret Vincentcie. Dzięki tej nutce tajemniczości książkę czytało mi bardzo szybko. Byłam ciekawa czy Oraya okiełzna starożytną moc, która powiązana jest z największym sekretem jej ojca.
Czego zabrakło mi w tej części? Trochę za mało się tutaj działo w stosunku do pierwszego tomu. Jednak nie wpłynęło to aż tak na całkowity odbiór książki, ponieważ ta część dostarczyła mi bardzo wiele emocji. Jest tutaj dużo krwi i brutalności, ale również są momenty wzruszające.
Co do samego tempa akcji to jest ono zróżnicowane. Czasami jest dość szybkie, a za chwilkę nieco wolniejsza. Wtedy przedstawiona jest przeszłość Vincent i ukazanie jakim był ojcem. Może wtedy akcja była nieco wolniejsza, ale taki zabieg w tym przypadku uważam za słuszny. Pozwala on bardzie poznać Vincent.
Wisienką na torcie w tej opowieści są sami główni bohaterowie. Nie da się ich nie lubić. I relacja dostarcza czytelnikowi całego wachlarza uczuć. Trzyma w napięciu i sprawia, że w oku zakręci się łza. To oni sprawiają, że drugi tom jest taki wspaniały. Jest to Ból, tęsknota za tym co utracone i ogromny żal. Jest również wielka metamorfoza Żmijki. Czyli to co najbardziej lubię w kontynuacjach książek.
Jeśli jeszcze nie znacie tej serii to gorąco zachęcam by ją poznać. Nuda podczas czytania Wam nie grozi.