Poradnik pozytywnego myślenia

tęp do kont ban­ko­wych. - Nie martw się. - Jake sztur­cha mnie w ramię. - Może i przez ostat­nie kilka lat nie byłem zbyt dobrym bra­tem, ale teraz ci to wyna­gro­dzę. Dzię­kuję bratu, a mama znów zaczyna pła­kać. Pła­cze tak mocno, że musi wyjść z pokoju. To tro­chę dziwne, bo prze­cież Jake i ja wła­śnie się pogo­dzi­li­śmy, a kar­net na cały sezon meczów Orłów to naprawdę nie­zły pre­zent, nie wspo­mi­na­jąc o koszulce. - Wkła­daj koszulkę Basketta, stary. - Robię to i czuję, że dobrze jest mieć na sobie zie­leń Orłów, a zwłasz­cza koszulkę, którą Jake wybrał spe­cjal­nie dla mnie. - Zoba­czysz, jaki dobry okaże się w tym sezo­nie twój Baskett - rzuca Jake dziw­nym tonem, jak gdyby moja przy­szłość była jakoś powią­zana ze skrzy­dło­wym zawod­ni­kiem Orłów Han­kiem Basket­tem. Phi­la­del­phia Vete­rans Sta­dium - Fila­del­fij­ski Sta­dion Wete­ra­nów, czyli tak zwany Vet. [wróć] Beto­nowy pączek Beto­nowy pączek Zauwa­żam, że tata z przyj­ściem do salonu zwleka do ostat­niej chwili, nie­mal do samego meczu. To gra przed­se­zo­nowa, więc nie wcie­lamy w życie naszych sta­łych rytu­ałów - te cele­bru­jemy tylko pod­czas meczów w trak­cie sezonu - ale tata wkłada koszulkę z nume­rem pięć i nazwi­skiem McNabb i siada na kra­wę­dzi kanapy, gotowy w każ­dej chwili zerwać się na nogi. Poważ­nie kiwa głową do mojego brata, a mnie zupeł­nie igno­ruje, mimo że kiedy kłó­cił się z mamą w kuchni, usły­sza­łem jej bła­galny ton: ,,Spró­buj cho­ciaż poroz­ma­wiać z Patem". Mama sta­wia jedze­nie na roz­kła­da­nych sto­li­kach, zaj­muje miej­sce obok Jakea i zabie­ramy się do jedze­nia. Dania są wyśmie­nite, ale jestem jedyną osobą, która to mówi. Mama chyba się cie­szy z kom­ple­mentu i jak zwy­kle pyta, czy naprawdę mi sma­kuje, ponie­waż w kwe­stii goto­wa­nia jest skromna, cho­ciaż wycho­dzi jej to świet­nie. - Tato, jak myślisz? Jak w tym roku pora­dzą sobie Orły? - pyta Jake. - Będzie osiem wygra­nych i osiem pora­żek - odpo­wiada tata pesy­mi­stycz­nie, jak na początku każ­dego sezonu ame­ry­kań­skiej ligi fut­bo­lo­wej. - Moim zda­niem jede­na­ście wygrają i pięć prze­grają - rzuca mój brat, a ojciec potrząsa głową i wypusz­cza powie­trze przez zęby. - Jak myślisz? Jede­na­ście do pię­ciu? - pyta mnie brat, a ja kiwam głową, ponie­waż jestem nasta­wiony opty­mi­stycz­nie, a zwy­cię­stwo w jede­na­stu meczach pozwo­li­łoby Orłom awan­so­wać do roz­gry­wek fazy play-off. Mamy kar­nety na cały sezon, więc jeśli tylko będą grać na wła­snym boisku, dosta­niemy bilety na ten mecz, a nie ma nic lep­szego od Orłów w meczu fazy play-off. Przy­znaję wpraw­dzie, że nie śle­dzi­łem poczy­nań Orłów poza sezo­nem, ale kiedy na ekra­nie poja­wia się wyj­ściowy skład, ze zdzi­wie­niem zauwa­żam, że z dru­żyny ode­szło kilku moich ulu­bio­nych zawod­ni­ków. Duce Sta­ley. Hugh Douglas. James Thrash. Corey Simon. Znik­nęli. Mam ochotę zapy­tać: ,,Kiedy? Dla­czego?", ale nie robię tego, ponie­waż tata i brat mogliby pomy­śleć, że prze­sta­łem być praw­dzi­wym kibi­cem Orłów. Już kie­dyś wró­żyli, że tak będzie, kiedy prze­pro­wa­dzi­li­śmy się z Nikki do Bal­ti­more i zre­zy­gno­wa­łem z kar­netu na mecze. Ku mojemu zasko­cze­niu Ptaki też nie grają na sta­dio­nie Vet, ale na Lin­coln Finan­cial Field, tak jak powie­dział Jake. Jakimś cudem od czasu ostat­niego sezonu wybu­do­wali nowy sta­dion, a mnie omi­nął cały ten szum medialny, bo tkwi­łem w nie­do­brym miej­scu. Jed­nak i tak coś mi tu nie gra. - Gdzie jest Lin­coln Finan­cial Field? - pytam w prze­rwie rekla­mo­wej po pierw­szej kwar­cie, sta­ra­jąc się zacho­wać non­sza­lan­cję. Ojciec odwraca głowę i wpa­truje się we mnie, ale nie odpo­wiada na moje pyta­nie. Nie­na­wi­dzi mnie. Na jego twa­rzy maluje się wstręt, jak gdyby sie­dze­nie w salo­nie i oglą­da­nie meczu ze swoim popa­pra­nym synem było dla niego przy­krym obo­wiąz­kiem. - W Połu­dnio­wej Fila­del­fii, podob­nie jak pozo­stałe sta­diony - wyrywa się mój brat. - Pyszne te przy­smaki kra­bowe, mamo. - Czy z Vet widać Lin­coln Finan­cial Field? - pytam. - Sta­dionu Vet już nie ma - mówi Jake. - Nie ma? Jak to nie ma? - To się stało 21 marca 2004 roku o siód­mej rano. Roz­padł się jak domek z kart - mówi tata, nawet na mnie nie patrząc, a następ­nie wbija zęby w poma­rań­czowe mięso na kur­czę­cej kości. - Ponad dwa lata temu. - Co? Byłem tam prze­cież w zeszł - Milknę, ponie­waż zaczy­nam mieć zawroty głowy i zbiera mi się na mdło­ści. - W któ­rym to było roku? Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki