Portret w sepii

?Dlatego muszę wrócić w miejsca, które dopiero mnie czekają, by spotkać tam samego siebie i szukać prawdy o samym sobie?? Pablo Neruda, ?Wiatr? Kiedy sięgam po książki Isabel Allende wiem, że przede mną szalenie wciągające przygody czytelnicze, od których nie mogę się oderwać, nie tylko ze względu na znakomicie prowadzoną akcję, stworzenie niesamowitego klimatu, ale przede wszystkim z powodu wyjątkowo wnikliwego i wrażliwego wejrzenia w ludzką duszę. Nie inaczej jest i w ?Portrecie w sepii?. Mam wrażenie, że odkrywając losy i myśli bohaterów, jednocześnie wnikam we własną tożsamość, poczucie wartości i doświadczenie życiowe. A Allende perfekcyjnie potrafi wywołać taki efekt u odbiorcy powieści. Nie ma opcji, abym nie odczuwała intensywnie tego, co przeżywają bohaterowie, próbowała rozumieć ich postawy, chwytała przesłanki zachowań i przymierzała do własnych odczuć i prób, którymi poddaje mnie przeznaczenie. Zdarzenia, które kształtują postaci wymyślone przez Allende wydają się rzeczywiste i prawdziwe, osobowości zaś wiarygodne i przekonujące. Za pośrednictwem powieści wkraczam w inny świat, okoliczności zdarzeń i scenerię miejsc, a jednak czuję się tam znajomo i familiarnie. Przyciąga zaglądanie pod wiele warstw ludzkich twarzy, dokopywanie się do rodzinnych tajemnic, chwytanie tego, co stanowi istotę ludzkiego życia. Autorka niczym z lotu ptaka tka nić ludzkich losów, a zarazem ukazuje zbliżenia na istotne szczegóły. Każda scena wydaje się przemyślana, a każdy opis wnosi wartość dodaną. Plastyczny, żywy i barwny styl narracji ujmuje i powoduje czytelnicze zatracenie. Sugestywne oddawanie sił napędowych scenariuszy losów, warkocza przeznaczenia, powołania, talentu i własnej woli. Tam, gdzie potrzebna delikatność i wrażliwość, natychmiast pojawiają się miękkie sformułowania i skojarzenia, a gdzie do głosu dochodzi gwałtowność i brutalność, nie brakuje silnych uderzeń fraz i określeń... Bookendorfina

Niezbyt wiem, co mogę o Portrecie w sepii napisać. Książka absolutnie mnie zachwyciła. Czym? Wszystkim.
Przede wszystkim przekrojem, zasięgiem, jakim obejmuje treść.
Wszystkie trzy tomy to wspaniała, monumentalna saga. To dzieło ukazujące 120 lat historii jednej chilijskiej rodziny w trzech tomach.
Niby to nic takiego. Niby było wiele razy. Fakt. Jednak liczy się to w jaki sposób całość została spisana. A Allende to mistrzyni słowa, genialna pisarka.
Portret w sepii zamyka tę wyjątkową, magiczną trylogię.
Tym co wysuwa się na pierwszy plan, co spaja wg. mnie wszystkie tomy, jest osoba Aurory del Valle, głównej, wyjątkowej w każdym calu bohaterki. To silna, wyjątkowa, o bardzo mocnym charakterze postać. Wszystkie kobiety w tym rodzie takie były, ale Aurora jest najsilniejsza, najtrudniejsza do zdefiniowana. Kobieta śmiało kroczy przez życie, odważnie podejmuje decyzje, szczyci się tym, że jest kobietą, że jest potomkiem wyjątkowej Lynn Sommers i w wielu momentach kuriozalnego Matíasa del Valle. Aurora to postać której można nie polubić, ale o której z pewnością długo się nie zapomni.
Trudno napisać o czym jest Portret w sepii. Z pewnością to książka nieokreślona, może nawet trochę trudna do zrozumienia i w beżu, brązach, w kolorach sepii. Mnóstwo ciepłych, brązowawych barw, mnóstwo różnorodnych, niejednoznacznych odcieni. Takie są barwy tej książki, taka jest treść. To książka niejednoznaczna, która każdy zrozumie inaczej. I na tym polega jej magia. To także pogmatwane dzieje rodu Truebów pokazane są na przestrzeni kilkudziesięciu lat, wplecione w potężne zawirowania historii.
Cudownie ukazani bohaterowie, wyjątkowe postaci i wspaniale nakreślone realia końca XIX i początku XX wieku, w Stanach Zjednoczonych i w Chile. To wszystko tworzy mieszankę iście wybuchową, która pochłania czytelnika od pierwszej strony. Całość połączona magicznymi elementami i wspaniałymi, inteligentnymi dialogami.
Magiczna trylogia, warta przeczytania. Z kolei Portret w sepii to najlepsza (moim skromnym zdaniem) część tej trylogii. Nic dziwnego, iż cala trylogia natychmiast po opublikowaniu odniosła międzynarodowy sukces, została przetłumaczona na kilkadziesiąt języków i stała się jednym z największych bestsellerów literatury iberoamerykańskiej. Polecam.Koniecznie przeczytajcie.