Pozwól odejść

dość tych słów. - To miłe, że ją pani pamięta - odarł znu­żo­nym tonem. - Miała piękny uśmiech - powie­działa kobieta. Johnny poki­wał głową. - Cóż. - Pokle­pała go po ramie­niu, jakby byli przy­ja­ciółmi. - Mam nadzieję, że ta wyspa wam pomoże. Jeśli jej na to pozwo­li­cie. Aloha. Póź­niej, gdy wra­cali do domu w gasną­cym świe­tle dnia, chłopcy byli już tak zmę­czeni, że zaczęli się kłó­cić, a Johnny zbyt wykoń­czony, by się tym prze­jąć. W domu pomógł im przy­szy­ko­wać się do snu, przy­krył ich i poca­ło­wał na dobra­noc. - Tato? - zapy­tał Wills sen­nym gło­sem. - Będziemy się jutro kąpać? - Pew­nie, Zdo­bywco. Po to tu jeste­śmy. - Ja na pewno wejdę pierw­szy. Lucas to tchórz. - Wcale nie. Johnny poca­ło­wał ich jesz­cze raz i wstał. Idąc przez dom w poszu­ki­wa­niu córki, prze­cze­sał włosy dło­nią i wes­tchnął. Zna­lazł ją na oka­la­ją­cej cały dom weran­dzie. Sie­działa na leżaku. Zatoka ską­pana była w księ­ży­co­wym bla­sku. W powie­trzu czuć było sól, morze i kwiaty plu­me­rii. Osza­ła­mia­jący, słodki i uwo­dzi­ciel­ski zapach. Wzdłuż trzy­ki­lo­me­tro­wej linii plaży roz­siane były ogni­ska, wokół któ­rych stały i tań­czyły cie­nie ludzi. Ich śmiech uno­sił się ponad szu­mem fal. - Powin­ni­śmy byli tu przy­je­chać, kiedy jesz­cze żyła - ode­zwała się Marah. Jej głos wyda­wał się taki młody, smutny i odle­gły. Zabo­lało. Mieli taki zamiar. Ileż to razy pla­no­wali wyjazd, żeby odwo­łać go z jakie­goś zupeł­nie dziś nie­istot­nego powodu? Wydaje ci się, że masz na wszystko mnó­stwo czasu, i nagle się oka­zuje, że to nie­prawda. - Może patrzy na nas teraz. - Taa. Na pewno. - Wielu ludzi w to wie­rzy. - Żałuję, że do nich nie należę. Johnny wes­tchnął. - Taa. Ja też. Marah wstała. Spoj­rzała na niego. Smu­tek, który ujrzał w jej oczach, był doj­mu­jący. - Nie mia­łeś racji. - W czym? - Ten widok niczego nie zmie­nia. - Pra­gną­łem odmiany. Możesz zro­zu­mieć? - No cóż... Ja pra­gnę­łam zostać. Po tych sło­wach odwró­ciła się i weszła do domu. Drzwi się zasu­nęły. Johnny stał, wstrzą­śnięty jej sło­wami. Tak naprawdę nie pomy­ślał, czego potrze­bują jego dzieci. Wetknął ich potrzeby mię­dzy swoje i uznał, że tak wszyst­kim będzie lepiej. Kate byłaby roz­cza­ro­wana. Już. Znowu. Co gor­sza, wie­dział, że córka ma rację. Ten widok niczego nie zmie­niał. Roz­dział 4 4 Nawet w raju - a może zwłasz­cza w raju - Johnny spał źle, nie­przy­zwy­cza­jony do samot­no­ści, ale każ­dego ranka wyry­wał go ze snu blask słońca na błę­kit­nym nie­bie i szum fal, które jakby się śmiały, sunąc po pia­sku. Zwy­kle Johnny budził się pierw­szy. Zaczy­nał dzień od fili­żanki kawy na weran­dzie. Stąd obser­wo­wał pora­nek nad nie­bieskimi wodami zatoki, któ­rej kształt przy­po­mi­nał pod­kowę. Czę­sto mówił stam­tąd do Kate. Żało­wał, że nie powie­dział tych słów wcze­śniej. Pod koniec, gdy Kate umie­rała, atmos­fera w ich domu przy­po­mi­nała deli­katną, szarą mgłę, była smutna i przy­ci­szona. Wie­dział, że Mar­gie kazała Katie mówić o tym, co ją prze­raża - że zostawi dzieci, o świa­do­mo­ści, że będą cier­piały, o jej bólu - ale Johnny nie potra­fił słu­chać, nawet tam­tego ostat­niego dnia. ,,Jestem gotowa, Johnny - powie­działa gło­sem cichym niby muśnię­cie piór­kiem. - Ty też musisz być gotowy". ,,Nie mogę" - odpo­wie­dział. A powi­nien był odpo­wie­dzieć: ,,Zawszę będę cię kochać". Powi­nien był trzy­mać ją za rękę i powta­rzać, że jest w porządku. - Prze­pra­szam, Kate - wyznał teraz, zbyt późno. Cze­kał na znak, że usły­szała. Podmuch we wło­sach, kwiat opa­da­jący na kolana. Cokol­wiek. Ale nie było nic. Tylko szum fal, prze­ta­cza­ją­cych się figlar­nie po pia­sku. Pomy­ślał, że wyspa pomo­gła chłop­com. Byli zajęci od świtu do nocy. Ści­gali się po ogro­dzie, uczyli body­sur­fingu na zała­mu­ją­cych się pie­ni­stych falach i zako­py­wali się nawza­jem w pia­sku. Lucas czę­sto mówił o Kate, wspo­mi­nał o niej przy każ­dej oka­zji nie­mal codzien­nie. Brzmiało to tak, jakby była w skle­pie i miała zaraz wró­cić do domu. Na początku reszta czuła się z tym nie­swojo, ale z cza­sem Lucas w ten wła­śnie uparty spo­sób, jak deli­katne, powra­ca­jące fale, wpro­wa­dził Kate z powro­tem do ich kręgu, pod­trzy­mał jej obec­ność, poka­zał im, jak ją pamię­tać. ,,Mamie by się podo­bało" stało się jak refren i poma­gało im wszyst­kim. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki