Prawdziwe tygrysy

?Odrzut wywołany przez kobiecy stres mógł urwać palce, jeśli nie było się ostrożnym.?

Trzeci tom ?Prawdziwe tygrysy? okazał się bardziej osadzony w realności niż drugi ?Martwe lwy?, ale mniej wciągający niż pierwszy ?Kulawe konie?. Na szczęście, chociaż Jackson Lamb, szef kulawych koni, nie zmienił się, autor dostarczył mniej opisów niewybrednych i nieobyczajnych wzorców zachowań. Humorystyczny rys w fabule, ale w nadmiarze nie byłby już taki dowcipny i znośny do strawienia. W ?Prawdziwych tygrysach? udało się zgrabnie go zrównoważyć. Intryga ciekawa, złożona z wielu warstw, nie były głębokie, jednak wystarczające, by przyciągnąć i utrzymać uwagę czytelnika. Sporo się działo, zdarzenia szybko po sobie następowały, z jednego incydentu wpadałam w drugi i kolejny. Jak na szpiegowską powieść przystało, mnóstwo tajemnic krążyło wokół sprawy, kilka mocnych ogniw sekretnej strony politycznego życia. Podsuwane przez Micka Herrona zmyłki w interpretacji zdarzeń nie należały do trudnych do rozszyfrowania, ale ta historia miała bawić nie tylko intrygą, ale także postawami i relacjami między postaciami... Bookendorfina

Widziałam jedynie zwiastun serialu na podstawie znakomitego cyklu szpiegowskiego ?Slough House? ?Kulawe konie?, ale Gary Oldman tak idealnie pasuje mi do obrazu wulgarnego, bezczelnego, ale niezmiernie błyskotliwego szefa przegrywów brytyjskiego wywiadu, że choć nie robię tego często, tym razem z chęcią obejrzę. Ciekawa jestem jak wypadnie konfrontacja oczekiwań po lekturze z wersją filmową.

A tymczasem wydana na naszym rynku w połowie maja trzecia część ?Prawdziwe tygrysy? w niczym nie ustępuje znakomitym poprzedniczkom. Marazm snujących się po Slough House, przekładających teczki z miejsca na miejsce, świadomych bezcelowości swoich wysiłków i obezwładniającej nudy agentów przerwie porwanie jednej z nich. Tylko dlaczego Catherine Standish, spokojna i niczym niewyróżniająca się agentka z problemem alkoholowym staje się celem porywaczy?

Akcja ?tiger team? planowana jako wewnętrzna prowokacja mająca na celu sprawdzenie poziomu zabezpieczeń i słabych punktów systemu niespodziewanie wymyka się spod kontroli, a cena w tej manipulacji może być dużo wyższa niż istnienie Slough House. Czyżby tym razem ?tygrysy zjadły swojego właściciela??

Stopniowo odkrywamy intrygę, w której wrogiem okazuje się nie inne państwo, czy szpiedzy obcego wywiadu, ale zżerająca od wewnątrz zgnilizna. Niektórzy zrobią wiele, by pewne sprawy nie wyszły na jaw.

Co by nie mówić o Lambie, swoich ?ludzików? broni do końca. Nie pozwoli też tak łatwo na likwidację, będącego dla niektórych solą w oku, ich miejsca zesłania. Bo co może być gorszego niż kulawy koń? Były kulawy koń.

Porywająca, pełna specyficznego, podszytego ironią brytyjskiego humoru, który tak bardzo do mnie trafia i genialnych kreacji bohaterów powieść! Wciąga bez reszty w fascynującą fabułę przenosząc czytelnika na londyńskie ulice i do serc zmagających się ze swoimi demonami kulawych koni.

Choć wiedziałem, że każda kolejna część serii ?Slough house? jest coraz lepsza, to nie spodziewałem się, że trzeci tom, czyli ?Prawdziwe tygrysy? aż tak mi się spodoba! Nie sądziłem, że się tak stanie, również z powodu ocen na internecie, które początkowo nie ukazywały, tego jak dobra jest ta powieść.

Fabuła prawie od samego początku przypadła mi do gustu, dzięki czemu ciężko było mi się oderwać od lektury. Książkę przeczytałem w ciągu trzech dni, co również pokazuje jak bardzo przypadła mi do gustu. Jednakże, schemat całej akcji jest nieco podobny do poprzednich części, w tym sensie, że akcja zyskuje na dynamice dopiero pod koniec książki. Tutaj jest jednak nieco inaczej, ponieważ od samego początku trochę się dzieje, lecz potem akcja przygasa.

Bohaterowie, tak jak fabuła, również zyskują, nawet Ci mniej ważni. Podobało mi się także rozwinięcie wątku Jacksona Lamba, który coraz częściej pokazuje kim był, przed objęciem funkcji w Slough House. Również o innych postaciach dowiadujemy się coraz więcej. Już nie mogę się doczekać kolejnych części, ponieważ ta seria oraz jej bohaterowie mają wielki potencjał. Polecam!
...

Po przeczytaniu pierwszego tomu serii szpiegowskiej Micka Herrona, czułam, że będzie to cykl z ogromnym potencjałem i z niecierpliwością czekałam na premiery kolejnych części.

Teraz kiedy skończyłam "Prawdziwe tygrysy" wiem, że moja intuicja mnie nie zawiodła. Wciąż jestem pełna podziwu dla autora, który fabułę każdej swojej książki tworzy tak, jakby pisanie jej było rozgrywką szachową, w której każdy ruch jest odpowiednio przemyślany, a pionki precyzyjnie wyrzeźbione. Takie są właśnie 3 pierwsze tomy cyklu. W każdym mistrzowsko rozegrana akcja, pełna zawiłości, niejednoznaczność, ułożona niczym skomplikowane zadanie szachowe, którego rozwiązanie stanowi ogromną satysfakcję. Do tego wielobarwni bohaterowie wykreowani z dbałością o każdy szczegół, zajmujący odpowiednie miejsce na planszy powieści. Tu nic nie jest przypadkowe i wszystko zmienia się tak szybko, jak figury w grze. Zdaje się, że z każdą kolejną częścią, Herron ma coraz większe zadatki na bycie arcymistrzem (thrillera szpiegowskiego ????).