Prawdziwe Wiedźmy

Lubicie czytać dylogie?

Dla mnie najczęściej dylogie są w sam raz. Czasami trudno zamknąć wszystkie wątki w 1 tomie a za mało ich na to, aby napisać trylogię.

Julkę i jej przyjaciół już poznaliśmy, a teraz razem z nimi stajemy przed trudnymi wyborami.
Mamy tutaj turniej magiczny, na którym tak naprawdę opieramy całą fabułę. Jednak mi się ten motyw nie do końca podobał. Był tak za lekko opisany. Nie czułam emocji, które powinny temu towarzyszyć. Miałam też ogromny problem z główną bohaterką. W tym tomie totalnie straciła iskrę. Jak w poprzednim tomie była bardzo charakterna i walcząca o siebie, tak tutaj coś nie zagrało.

Według mnie ?prawdziwe wiedźmy? mogły nie być dylogią, tylko jedną dłuższą książką. Trochę, a nawet bardzo mi się dłużyła ta część.
Rzeczy, które robili bohaterowie, były wrzucane dosyć mocno na siłę i powtarzane wielokrotnie.

Co do bohaterów i ich uczuć. Z poprzedniego tomu wiemy, że babcia Julii jest paskudną osobą, nienawidzą się wzajemnie i pielęgnują tę nienawiść.
Totalnie nic więcej z tym nie robi, zdaje sobie sprawę, że ta relacja jest okropnie toksyczna, ale wystarczyłoby porozmawiać z kimś dorosłym i powiedzieć wprost co się dzieje.

Przechodząc do wątku romantycznego, no on mi się tak nie podobał. Był okropnie przeciągnięty, tak aby powstała powolna, ale napięta relacja i tak się nie stało. Wolałabym, aby dziewczyny pozostały jedynie przyjaciółkami.

Niestety ten tom jest dla mnie dużym rozczarowaniem, liczyłam na coś lepszego i bardziej rozbudowanego. Oceniłam tę pozycję 3,5 /5 i jest to najsłabiej przeze mnie oceniana książka autorki. Mocno się rozczarowałam, ale to też może wynikać z faktu, że jest to jednak książka dla młodszych czytelników.