Prawo drapieżcy (twarda)

Mam bardzo mieszane odczucia względem tej książki. Z jednej strony zagadka kryminalna bardzo ciekawa i nieoczywista. Co więcej uważny czytelnik jest w stanie rozszyfrować ją równie szybko jak Borsuk Starszy, przedstawiciel Policji Dalekiego Lasu. Za to świat przedstawiony budzi moje wątpliwości. Zwierzęta wegetarianie. Zmuszone do takiego menu z obawy przed wielką obławą, którą mogłyby zorganizować psy myśliwskie, mieszkające w niedalekiej wsi. Do niejedzenia innych zwierząt zmusza drapieżców również Prawo Dalekiego Lasu, którego przestrzegania pilnuje Borsuk Starszy. Przerysowane postaci kur, których inteligencja pozostawia wiele do życzenia, śmieszą raczej dorosłych niż młodego czytelnika. Generalnie mam wrażenie, że żarty w tej powiastce są napisane niekoniecznie dla docelowego odbiorcy. Zatem biorąc powyższe argumenty pod uwagę naprawdę nie wiem, czy polecać wam tę książkę. Chyba będziecie zmuszeni samodzielnie wyrobić sobie opinię na jej temat.

?Prawo drapieżcy? to już drugi tom serii ?Zwierzęce Zbrodnie? Anny Starobiniec. Książkę możemy czytać i podziwiać dzięki ... W tym tomie Borsuk Starszy wraz z Borsukotem muszą zmierzyć się psami z pobliskiej wsi, którzy upominają się o uprowadzoną przez lisicę kurę. Psy pojawiają się po to, by rozszarpać winowajczynię, jednak obrońcy lasu nie zgadzają się na to. Brak kompromisu sprawia, że psy zapowiadają zwierzętom leśnym Wielkie Polowanie.Co ciekawe, fakt, że kura przeżyła i ma się dobrze jest całkowicie bez znaczenia.

Powiem Wam już na samym początku, że ta część przygód Detektywa Borsuka Starszego oraz Borsukota podobała mi się dużo bardziej niż poprzednia. Nowi bohaterowie, ciekawe zatargi ze zwięrzętami ze wsi oraz ten opis świata kreowany na podobieństwo ludzkiego - sztos. Moje serce w tej części skradł Szpak, który miał inwigilować kury oraz dowiedzieć się jak najwięcej o psach ze wsi w przebraniu kurczaka. Bardzo zabawne sceny z jego udziałem świetnie dopełniły całości.

Lubię Annę Starobiniec za jej nietuzinkowy humor, który dla młodego czytelnika może być nieco niezrozumiały, za to dla nas, dorosłych jest lekiem na całe zło i doskonałym zwieńczeniem dnia. Akcja prowadzona jest z niebywałą lekkością, całość czyta się wręcz ekspresowo, a zakończenie? Dla mnie rewelacyjne, w stylu dobrego, rasowego thrillera czy kryminału. Autorka z łatwością wywiodła mnie w pole, ale to dzięki temu tak dobrze wspominam tę książkę. I szczerze polecam!

Od czasu przeczytania pierwszego tomu cyklu Zwierzęcych Zbrodni minęło już co prawda kilka miesięcy, jednak nadal pamiętam, że wywarł on na mnie ogromne wrażenie. Nareszcie w moje łapki dostał się tom drugi, którego naprawdę nie mogłam się doczekać. Wystarczyły jakieś dwie godzinki bym poznała kolejną historię, która wyszła spod pióra Anny Starobiniec. Czy ta książka dorównała swojej poprzedniczce? O tym w tej recenzji. Tym razem sprawa dotyczy morderstwa. W dodatku nie byle jakiego, bo przez zaduszenie! Ofiarą stała się kura numer... To się jeszcze ustali. W krąg podejrzanych trafia Lisiczka, która miała wyjątkową chrapkę na kurczaka, ale czy na pewno stereotypy są idealnym uzasadnieniem wskazania właśnie jej na winną tego bestialskiego czynu? Sprawie przyglądają się Borsuk starszy oraz Borsukot, którzy nie spoczną, póki nie odnajdą prawdziwego mordercy. Tak, jak w przypadku recenzji poprzedniej części, muszę - bo się uduszę! - pochwalić styl pisania autorki. Jest to już druga jej powieść, którą czytało mi się tak lekko i przyjemnie. Mimo tego, że jest to książka kierowana raczej do młodszej młodzieży, tak w wieku 12+, to widać gołym okiem, iż autorka opisuje daną sprawę tak, jakby kierowała swoje słowa do starszego czytelnika. To jest w tym najlepsze ? Anna Starobiniec nie szczędzi słów i zdecydowanie nie robi ze swoich młodszych odbiorców takich głuptasków, które mało rozumieją. Opisywana tu sprawa zaciekawiła mnie od samego początku i po raz kolejny moje początkowe podejrzenia się nie sprawdziły. Faktem jest jednak, że od połowy książki byłam już przekonana o tożsamości prawdziwego winnego, więc moja przyjemność z lektury gdzieś w tym momencie zaczęła ciut kuleć. Jednak nie zmienia to mojego ogólnego spojrzenia na tę powieść - nadal trzymam się tego, że jest to naprawdę ciekawy kryminał dla młodych czytelników, którzy być może zaowocuje w przyszłości miłością do kryminałów ?bardziej poważnych? właśnie. Ilustracje Marie Muravski dodają tej książce smaczku i sprawiają, że czytelnik oprócz ciekawego i wciągającego tekstu, może nacieszyć oko ślicznymi ilustracjami, które są naprawdę świetnym dopełnieniem treści. Czy powinnam tak bardzo się tym zachwycać? Hm, być może i nie, aczkolwiek nikt mi tego nie zabroni. W końcu okładka i elementy graficzne też mają wpływ na odbiór danej historii. Gdybym miała porównać Prawo drapieżcy z Wilczą norą, to poprzedni tom zdecydowanie stałby wyżej. Po prostu zaskoczył mnie bardziej i mocniej wciągnął mnie do swojego zwierzęcego świata. Tutaj natomiast czegoś mi zabrakło, lecz i tak jestem oczarowana twórczością pani Anny Starobiniec (i świetną robotą tłumaczki Agnieszki Sowińskiej!), więc gorąco polecam Wam tę książkę. Jeśli lubicie kryminały i niestraszna Wam literatura dziecięco-młodzieżowa, to śmiało!