Priscilla Elvis i ja

Gdy zostaniemy poproszeni o wymienienie przynajmniej jednej ikony popkultury, to sądzę, że mnóstwo osób przytoczy konkretne nazwisko, jaśniejące od wielu, wielu lat ? Presley. Charakterystyczne ruchy, wpadające w ucho piosenki, a do tego bardzo oryginalny sceniczny wizerunek. Elvis nadal wydaje się kontrowersyjną postacią, choć od jego przedwczesnej śmierci minęło niemal pół wieku. Temat wraca niczym bumerang, media rozpisują o pikantnych plotkach z przeszłości, powstają kolejne filmy, książki, za każdym razem wzbudzające takie samo zaciekawienie. Aczkolwiek myślę, iż warto oddać głos samym zainteresowanym, a w tym przypadku, Priscilli Presley.

Wspomnienia byłej małżonki naszego bohatera ukazały się w połowie lat osiemdziesiątych, teraz możemy sięgnąć po polskie wznowienie, wydane z okazji premiery filmu zatytułowanego po prostu ?Priscilla?. Kanwą historii jest właśnie ta autobiografia, od bardzo dawna chciałam ją przeczytać. Cóż, w końcu mi się udało! To niezwykle intymny pamiętnik, zapewniający nam, czytelnikom, dostęp do głębszego spojrzenia na relację burzliwą, opartą na wzajemnej fascynacji, lecz również na skrywanych problemach, które musiały znaleźć niezbyt przyjemne ujście.

Nie ma żadnej tajemnicy w fakcie, że Elvis poznał Priscillę, kiedy ta miała zaledwie czternaście lat. Dorosły mężczyzna, wychowywany niegdyś w tradycyjnej rodzinie, stwierdził, iż tak młodziutka dziewczyna okaże się świetną gliną, którą można ulepić. Otoczył ją troską, kształtując jej zachowanie, sposób ubierania, malowania, czesania, stopniowo zamykając w złotej klatce. Bezgranicznie zakochana Priscilla z radością temu uległa, ale każde dziecko finalnie dorasta, zauważając, że w jego życiu nie dzieje się dobrze. Tym bardziej, gdy ma już pod opieką własne potomstwo, czyli córkę, Lisę Marie.

Całość czyta się błyskawicznie, interesująca opowieść, w mrocznym tego słowa znaczeniu. Mimo upływu czasu, Priscilla wciąż wypowiada się o mężu z szacunkiem, lecz nie tworząc laurki, nazywając rzeczy po imieniu. Jednocześnie nie chce, aby postrzegano ją jako ofiarę ? sporo miejsca poświęca ukazaniu swojej przemiany, w kobietę silną, choć nadal pełną sentymentów. Nawet dzisiaj krążą o niej różne opinie, zwłaszcza wśród zagorzałych fanów Elvisa, ale chyba możemy zgodzić się, że to właśnie ona odpowiednio zadbała o pozostawiony przez Presleya dorobek, nie tylko ten muzyczny. Teraz, po śmierci Lisy Marie, dalej musi walczyć, dla swoich wnuczek.

Nigdy nie sądziłam, że tak wchłoną mnie wspomnienia byłej żony Elvisa Presleya tym bardziej, że nigdy nie byłam fanką jego twórczości, niedawno obejrzałam film o nim, który nie zrobił na mnie większego wrażenia, a co więcej obejrzałam nawet film Priscilla Sofii Coppoli i właśnei ten film sprawił, że chciałam poznać jej życie jeszcze bardziej, z pierwszej ręki. Co prawda piękny film o życiu Priscilli jest wyreżyserowany na podstawie tej książki, ale jak zawsze w książce jest znacznie więcej szczegółów, film nie pokazuje tak emocji jakie targały małą dziewczynką kiedy musiała się przeprowadzić do szkoły za ocean, by uczyć się i wiernie czekać na powrót swojego ukochanego. Ten za to jeżdził po całym kraju dając koncerty i grając w filmach, umawiając się z aktorkami i zapewniając Cillę, że jest jedyna. No cóż, ja bym się na to nie nabrała, ale jak to mówią coś za coś. Przez tę opowieś się po prostu płynie.

Nie trzeba być fanem Elvisa, żeby pochłonąć autobiografięjego byłej żony w kilka godzin. Książka kompletnie mnie wciągnęła, wyznania Priscilli są tak szokujące, że czytałam z szeroko otwartymi oczami. Nie obyło się bez łez i życiowych traum. Jestem pełna podziwu, że Cilla potrafiła tak się otworzyć przed milionami ludzi, obnażyć niełatwe doświadczenia, opowiedzieć rąbek prawdy o swoim byłym mężu, który ćpał i faszerował ją narkotykami od najmłodszych lat. Nie jest to opowieść o cukiwrkowej miłości dwójki młodych sławnych i bogatych, ale historia o cierpieniu jakie może na nas sprowadzić wielkie uczucie.