Projekt 21:09

Żałoba to nieuchronny element naszego jestestwa. Nie da się przejść przez życie bez straty kogoś bliskiego, to zwyczajnie nieuniknione. Jednak to, jak dany człowiek sobie z nią radzi, jest już niezwykle indywidualną sprawą. Najważniejszym, jednak jest, by znaleźć sposób na udźwignięcie tych emocji, choćby dla pamięci tych, którzy odeszli.

Jamison ma dopiero 17 lat, jednak nie przypomina zwykłego, pełnego humorów nastolatka. Jest nad wyraz dojrzały, co skutecznie utrudnia mu znalezienie przyjaciół. Po stracie mamy aż za dobrze poznał, czym jest samotność, i to na wiele różnych sposobów. Przez to, że trochę inaczej postrzega świat, przedwczesna śmierć osoby, która jako jedyna go w pełni rozumiała, jest jeszcze trudniejsze. A jednak stara się opiekować siostrą, być obecnym dla taty, a chwili wytchnienia szuka zawsze w tym samym miejscu i o tej samej godzinie. Fotografia staje się dla niego celem i sensem, ale czy przyniesie mu też ukojenie?

Projekt 21:09 to książka, która wyróżnia się tematyką. Choć opowiada o młodych ludziach i do nich jest skierowana, nie znajdziemy tu infantylności typowej dla gatunku, czy promocji skrajnie kiepskich zachowań. To nad wyraz przemyślana i dopracowana historia, która daje nadzieję, zmusza do refleksji i pięknie porusza wątki straty, miłości oraz przyjaźni. Każdy rozdział rozpoczyna cytat amerykańskiej fotografki Dorothea Lange, który idealnie dopełnia fotograficznej tematyki tej pozycji. Bowiem fotografia jest szalenie istotnym elementem fabuły, a sposób jej ukazania sprawia, że można się w niej zakochać, jak również zacząć postrzegać zupełnie inaczej. Po raz pierwszy spotkałam się w powieści z pojęciem synestezji i tego, jak wpływa ona na człowieka, co jest w mojej ocenie kolejnym elementem o wartości dodanej w tej historii. Choć napisana prostym językiem, który doskonale trafi także do młodszych odbiorców, potrafi poruszyć i skłonić do zastanowienia się nad ważnymi, bardzo życiowymi kwestiami. Postaci, które tu poznajemy są zróżnicowane, skomplikowane i, mimo że nie każda daje się lubić, to jednak wszyscy są istotni dla tej historii i chcą czytelnikowi coś przekazać. Oczywiście wisienką na torcie jest piękne wydanie z malowanymi brzegami i zwracającą uwagę okładką, jednak najważniejsza przecież jest treść, a ona także, a może przede wszystkim, zasługuje na uwagę. Polecam tę książkę, i to bez względu na wiek, bowiem każdy znajdzie w niej coś dla siebie.