Projekt Księżna

Czytacie książki do końca, nawet gdy Wam się nie podobają? Mnie chyba dwa razy w życiu zdarzyło się zrezygnować z czytanej przez mnie pozycji ? pamiętam, że bardzo się przy nich męczyłam. Jedna miała w sobie połączenie fantastyki z wulgaryzmami, co kompletnie mi nie pasowało, a druga miała w sobie tyle opisów, że po przeczytaniu jej w całości mogłabym spokojnie stać się znawcą w dziedzinie wspinaczki górskiej. I to były tylko dwa przypadki, resztę książek czytam od deski do deski ( a gdy jest źle, to zawsze mam nadzieje, że coś się naraz wydarzy i zmienię zdanie? )
?Projekt księżna? to książka, do której mam mieszane uczucia. Z jednej strony byłam zaciekawiona całą historią, bo na początku mamy śmierć kolejnego już męża księżnej Lidii Fletcher. Jest ona trzykrotną wdową, która z każdym ze swoich mężów miała dzieci. Teraz większość z nich spotyka się na pogrzebie, a co za tym idzie rozpoczynają się rozmowy na temat śmieci trzeciego księcia Armitage. Fletcher ?Grey? Pride to osoba, której najmniej się wszyscy spodziewali, bowiem mężczyzna rzadko kiedy zapuszcza się w rodzinne strony. Co więcej, nie jest skory do szukania żony, jedynie satysfakcjonują go jednorazowe przygody. Do momentu, aż poznaje Beatrice Wolfe, swoją kuzynkę, która pod czujnym okiem jego matki, ma zostać debiutantką. Grey z przyjemnością jej w tym pomoże? i nie tylko w tym. W międzyczasie będzie też prowadził własne dochodzenie odnośnie tajemniczego wypadku ojczyma ? czy rzeczywiście był to przykry zbieg okoliczności? Czy może ktoś pomógł mu się utopić?
I powiem tak, skusiłam się na tą książkę, ze względu na piękną okładkę, bo opisu nie czytałam. Myślałam, że będzie to jakaś magiczna i bajeczna historia, dziejąca się w poprzednich latach, gdzie słownictwo będzie na wysokim poziomie, a dialogi będą przesycone szlachetnymi zwrotami. Coś na miarę księżniczki Sisi, ale po raz kolejny przekonałam się, ze romanse historyczne to wole oglądać niż czytać? Zgodzę się z tym, że książka jest lekka i ciekawa, jeśli chodzi o samą fabułę, bo byłam ciekawa jak rozwiążę się sprawa ze zmarłym ojczymem Greya. Ale sceny erotyczne powodowały, że przewracałam co chwile oczami i budziły we mnie niesmak. Wiecie z jednej strony ?moja miłości?, a za chwilę ?poczuła w sobie jego wielkiego drąga? ? no niestety, to nie dla mnie. Takie dialogi zdecydowanie nie pasują mi do tego rodzaju historii. I choć momentami udawało mi się wczuć w klimat książki, tak przy tych scenach od razu czar pryskał. W ogóle cała relacja miedzy Greyem a Beatrice dzieje się zdecydowanie za szybko, bynajmniej dla mnie. Beatrice z jednej strony pewna siebie i niedostępna, a z drugiej jak przyszło co do czego to oporów za wielkich nie stawiała. Grey żony nie szukał, ale w mgnieniu oka zdanie zmienił ? no nie, nie przekonała mnie niestety ta historia. Po kontynuacje nie zamierzam już sięgać, utwierdziłam się w przekonaniu, ze romanse historyczne to nie moja bajka? Polecam wyrobić sobie własne zdanie na temat tej książki, bo myślę, że dla osoby lubiącej ten gatunek, odczucia będą zdecydowanie inne.

Ona ma przed sobą swój dworski debiut, który ma dać jej szansę na ustatkowane się. On pojawia się w rodzinnej posiadłości jedynie z krótką wizytą, by wziąć udział w uroczystości pogrzebowej ojczyma. Ich drogi tak naprawdę miały nigdy się nie spotkać... Los chciał jednak inaczej.

Nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością Jeffries, jak i romansem historycznym samym w sobie, więc szczerze mówiąc nie do końca wiedziałam, czego mogę się spodziewać - niemniej jednak po lekturze jestem przekonana, że w przyszłości jeszcze niejednokrotnie sięgnę po ten gatunek.

Przyznam, że początkowo przytłoczyła mnie nie tylko mnogość bohaterów, ale też ich wzajemne powiązania oraz koneksje. Autorka wykreowała jednak postaci na tyle osobliwe i barwne, że z biegiem wydarzeń nie stanowiło to już dla mnie żadnego problemu. Zarówno Beatrice jak i Grey to postaci piekielnie charakterne, a gdy pojawiali się na kartach tej historii razem... cóż, od razu iskrzyło!

Cięty język, słowne utarczki i wyczuwalna chemia to coś, co szczególnie cenię sobie w romansach, a Sabrinie udało się oddać to bezbłędnie. Nie sposób nie wspomnieć również o subtelnie wplecionym wątku kryminalnym, który sprawił, że pozycja ta przyciągała nie tylko pikantnym romansem, ale i intrygującą tajemnicą.

"Projekt Księżna" to pierwszy tom obiecująco zapowiadającej się serii "Dynastia książęca" - czuję, że tak naprawdę jest to dopiero początek zawiłych intryg i licznych miłosnych uniesień, po tym zakończeniu zdecydowanie czekam na więcej!

Nigdy nie lubiłam bajek o księżniczkach. Wolałam Atomówi albo Hannah Montana. Jakoś kopciuszek, i inna księżniczkowa historia nie poruszała mnie. Ale tutaj opis wydawał się zbyt kuszący i trochę z ciekowości sięgnęłam po ten tytuł.
?Doświadczenie nauczyło mnie, że kobieta taka jak ty to rzadki klejnot.?
Powiem szczerze, z początku nie mogłam się wkręcić. Trochę się gubiłam, kto, gdzie, co. Fabuła z początku trochę rzuca nas na głęboką wodę, bo od razu jest szereg opisów, powiązań i tego co się wydarzyło wcześniej. Klimat językowy ? też mi obcy, te ich ubiory to był jakiś totalny odlot.
?Tak długo bałem się miłości, że w pierwszej chwili jej nie rozpoznałem . Gdy zdałem sobie sprawę, że to ona, trochę spanikowałem.?
Ale jak już się po połowie trochę skapnęłam, kto jest kim, dlaczego i jakie są koneksje to zaczęłam się nawet wciągać. Byłam ciekawa, czy książę, który wypiera się miłości będzie mężczyzną odpowiednim dla Beatrice na pozór zwyczajnej dziewczyny, ale księżniczkowych cech to u niej nie znajdziecie, no może oprócz odzienia. Dziewczyna ma charakter, ostry język i nie boi się mówić tego co myśli. Dla Greya to odmiana, bo nie jest do tego przyzwyczajony.
Książka z którą spędziłam miłe popołudnie, ale raczej w pamięci mi nie zostanie. Pewnie się zastanawiacie, czy przekonałam się do księżniczek ? Chyba jednak zostanę przy przebojowych dziewczynach w porwanych jeansach i mających w sobie szaleństwo, zawziętość i ducha walki.