Przebudzenie. Dziedzictwo Smoczego Serca

a: bar­dzo polu­bił precle, nato­miast roz­cza­ro­wały go irlandz­kie cukierki ziem­nia­czane, jak je tutaj nazy­wano. W Irlan­dii nikt o nich nie sły­szał. Podo­bały mu się tutej­sze dziel­nice, małe spo­łecz­no­ści i róż­no­rod­ność archi­tek­tury. Raz czy dwa wybrał się na wycieczkę po mie­ście i nie­źle się bawił, kiedy prze­wod­nik opo­wia­dał o dłu­giej histo­rii tego mia­sta. Oni tutaj nie mieli poję­cia o wiel­kich daw­nych tra­dy­cjach i boga­tej histo­rii. Uznał to baja­nie za, na swój spo­sób, uro­cze. Fila­del­fij­czy­ków roz­pie­rała duma, że to wła­śnie w ich mie­ście ufor­mo­wał się pierw­szy rząd. Dzia­ła­nia owego rządu, deli­kat­nie rzecz ujmu­jąc, cecho­wał spory chaos, ale poszedł w zapo­mnie­nie wraz z upły­wem czasu. To bar­dzo młody kraj. A do tego uparty, agre­sywny, czę­sto prze­sad­nie zachłanny. A jed­no­cze­śnie nie­obce mu były miłość i nadzieja. Dzięki nim można wiele zdzia­łać. Pomy­ślał o dziew­czy­nie - ona miała obie te cechy i będzie ich potrze­bo­wać, cho­ciaż dotąd ukry­wała je przed świa­tem, w któ­rym się obra­cała. Dziew­czyna cały czas szła przed sie­bie. I dobrze, bo nie prze­pa­dał za auto­bu­sami. Ale za to polu­bił pociągi. Jed­nak, jeżeli ona dalej będzie tak szła, to zmok­nie. Nagle się zatrzy­mała przed wystawą. Ode­szła, cof­nęła się. Sta­nęła. Gdy już miał wnik­nąć w jej myśli, zde­cy­do­wa­nym kro­kiem weszła do środka. Prze­szedł przed witryną, prze­czy­tał szyld. Zasta­na­wiał się chwilę. A potem ze śmie­chem na ustach otwo­rzył para­sol. Deszcz lunął co do minuty, dokład­nie tak, jak prze­wi­dział. Zado­wo­lony z roz­woju sytu­acji, uznał, że teraz może coś prze­ką­sić. Miał ochotę na bagietkę z mię­sem, serem i warzy­wami. Będzie mu ich bra­ko­wało po powro­cie do domu - pomy­ślał. * Dwie godziny póź­niej Breen weszła do domu. Marco na nią cze­kał. Bez słowa objął ją i roz­ko­ły­sał. - Było okrop­nie - wyznała. - Domy­ślam się. Wino czy lody? - Czemu nie jedno i dru­gie? - Mówisz i masz. Sia­daj. Wujek Marco wszystko przy­go­tuje. - Pogła­dził ją po wło­sach. - Zmo­kłaś. - Tro­chę. - Opa­dła na krze­sło. Gdy tylko zna­la­zła się w domu, spły­nęło z niej zmę­cze­nie. - Nie musisz iść do pracy? - Pójdę za godzinę, może dwie! - zawo­łał z kuchni. - Teraz czas na wino, lody i ochło­nię­cie. Pew­nie matka nie była zado­wo­lona. - Oskar­żyła mnie o szpe­ra­nie w jej pry­wat­nych papie­rach, wygło­siła kaza­nie o pochop­nym rzu­ca­niu pracy, wyty­ka­jąc mi brak odpo­wie­dzial­no­ści i nie­za­rad­ność w roz­po­rzą­dza­niu finan­sami. Trzy­mała w tajem­nicy pie­nią­dze od ojca, żeby mnie chro­nić. Marco, jak zawsze esteta, wniósł na bam­bu­so­wej tacy dwa pucharki pełne cia­stecz­ko­wych lodów, dwa kie­liszki schło­dzo­nego pinot gri­gio i zło­żone płó­cienne ser­wetki. - Przed czym? - chciał wie­dzieć. - Zapewne przed samą sobą, ponie­waż jestem głu­pia, nie­od­po­wie­dzialna i nie­zdolna do samo­dziel­nego podej­mo­wa­nia decy­zji. Marco pod­niósł łyżeczkę do ust. - Bar­dzo lubię twoją matkę - wyznał ostroż­nie. - Wiem. - Zawsze była dla mnie miła. A kiedy ujaw­ni­łem, że jestem gejem, nie miała z tym pro­blemu, w prze­ci­wień­stwie do mojej rodziny, która nie mogła się z tym pogo­dzić i na­dal mnie nie akcep­tuje. To się liczy. - Wiem. - Lubię ją, ale otwar­cie mówię, że ona nie ma racji. Cho­ler­nie się myli i jest mi przy­kro. - Była bar­dzo zde­ner­wo­wana. I chyba nie tylko dla­tego, że zła­pa­łam ją na kłam­stwie, pod­łym kłam­stwie, z któ­rego usi­ło­wała wybrnąć, szu­ka­jąc wykrę­tów. Mia­łam wra­że­nie, że ona się prze­jęła i prze­stra­szyła, że ja w jakimś sen­sie przy­pie­czę­to­wa­łam swój los czy coś w tym rodzaju. Uśmie­chał się, nabie­ra­jąc lody na łyżeczkę. - Breen, czy cie­bie cza­sem nie ponosi? - Moż­liwe, ale takie mia­łam wra­że­nie. Powie­działa, że nie wie, gdzie jest mój ojciec, i raczej jej wie­rzę. Była za bar­dzo zde­ner­wo­wana na wymy­śla­nie kłamstw na pocze­ka­niu. Kłó­ci­ły­śmy się pra­wie przez całą roz­mowę, nie­mal ska­ka­ły­śmy sobie do oczu. A potem ona ustą­piła, rozu­miesz. Pod­dała się. - Powie­dzia­łaś jej, że lecimy do Irlan­dii? - Taak i w zasa­dzie usły­sza­łam jedy­nie, że go nie odnajdę. - Breen pod­nio­sła kie­li­szek. - Nie przy­znała się, że nie miała racji. Nie prze­pro­siła. Nie mogła tak po ludzku powie­dzieć: prze­pra­szam? - Pokrę­ciła głową. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki