Przechodząc przez próg zagwiżdżę

Są różne uczucia i emocje, niektóre są różowe i powodują radość. Inne są szare, przynoszą ze sobą smutek, łzy i sprawiają, że czujemy się jak piąte koło u wozu, zagubieni, niepotrzebni nikomu... jeśli nie zaznaliście zbyt często tych ostatnich, możecie uważać się za ogromnych szczęściarzy.
Dziewczynka, która jest jednocześnie narratorką tej historii i główną bohaterką, próbuje być jak cień. Obserwuje, mimowolnie zadając pytania. Ciagle, na nowo, podejmuje próby zrozumienia rzeczywistości. Codzienności, w której ,,dzieci i ryby głosu nie mają". Mają za to być posłuszne, grzeczne, ułożone, nie grzeszyć, nie zdawać pytań i ładnie jeść odiadek. Dorośli niczego nie tłumaczą. Wręcz powodują jeszcze większy chaos w życiu dziecka.
Matka, która jest, ale jakby jej nie było. Ją samą przytłacza rzeczywistość, nie jest już w stanie dać oparcia i miłości swojej córce. Życie z alkoholikiem i niespełnianym artystą wyniszcza każda komórkę jej ciała. W pustym sercu, wyzutym z resztki uczuć, już nie ma miejsca dla dziecka. Dziewczynka jest tylko narzędziem w ręku dorosłych. Zabawką, którą można przeciągać jak linę i w zależności, kto przywłaszy jej dla siebie więcej, takie da jej względy, przywileje lub zeserwuje lanie...
W tej historii czuć lata 90-te, w których ja sama dorastałam. Bez zaglądania w blurb. Autorka oddała ten klimat. Atmosferę miotania się matki, pijaństwa ojca i babć, którym słowo ,,rozwód" nie przechodzi przez gardło. Dość emocjonalna lektura, która potrafi otwierać zabliźnione już rany. Otwierać, dawno zamknięte, szuflady ze wzpomnianiami.