Przeklęte dzieci Inayari

To była cudowna książka! Nie jestem w stanie znaleźć ani jednego słabego punktu, a to się rzadko u mnie zdarza. Dałam się porwać opowieści, nieświadoma, że będzie aż taka dobra.

Akcja toczy się w obrębie jednego budynku, mrocznego żeńskiego zakonu, który skrywa więcej tajemnic niż można by sobie wyobrazić. Czytelnika najpierw oczaruje ciekawy system magiczny, zafascynuje akademicka atmosfera elitarnej placówki, obezwładnią skrytobójczynie, a następnie da się dobrowolnie torturować w lochach - autorka wycisnęła z gatunku fantastyki wszystko co najlepsze.

Nie przypominam sobie, żebym gdzieś spotkała lepiej skonstruowaną bohaterkę od Rayn. Jest rozsądna, opanowana, silna, nie ulega łatwo emocjom, co nie znaczy, że ich w ogóle nie odczuwa. Nie daje się sprowokować, a jednocześnie nie jest idealna, zdarza jej się popełniać błędy. Było parę takich momentów, w których fabuła zazwyczaj podąża drogą "zacznijmy się teraz roztkliwiać i zróbmy z bohaterów ciepłe kluski", otóż wtedy właśnie Rayn trzymała fason i skręcała na "dobra, pomyślę o tym jutro, teraz skupmy się na ważnych rzeczach". Kocham ją.

Również bardzo mi się podobała relacja Rayn z Aidenem. Ten drugi to typ spryciarza, żartownisia z tajną misją, który wziął się nie wiadomo skąd i bogowie tylko wiedzą, czy można mu zaufać. Ciężko jednoznacznie określić, co łączy tę dwójkę - nieufność, nienawiść, przyjaźń, zauroczenie? Może nawet są rodziną, biorąc pod uwagę podobieństwo ich mocy? Są przeznaczeni, żeby siebie nawzajem unieszkodliwić? Czy można z tym przeznaczeniem walczyć, czy lepiej mu się poddać, bo jakie w końcu kto ma zamiary?! Coraz. Więcej. Pytań.

Im dalej brnęłam w powieść, tym więcej chciałam wiedzieć. Nie piszę już nic, tylko zabieram się za kolejną część. Nie wiem, co teraz robicie, ale rzućcie to w trzy pioruny i chodźcie czytać Mojrę, nie pożałujecie.