Przygoda ma kolor niebieski

oczyły się już błyskawicznie. Biała karetka, mrugająca rytmicznie niebieskim światłem, stanęła przed bramą kamienicy, wzbudzając sensację wśród przechodniów. Młody, brodaty lekarz badał babcię przez chwilę, a potem wyraźnie zaniepokojony rzucił w stronę sanitariuszy: - Przynieście szybko nosze, zabieramy staruszkę do szpitala. Tibor poczuł, że wpada w niewidzialne sidła strachu i bezradności. Stał obok babci, trzymając ją za suchą, ciepłą dłoń i patrzył, jak sanitariusze przepychają się przez tłumek podekscytowanych sąsiadów, którzy w szlafrokach lub kurtkach narzuconych na piżamy bez żenady próbowali zajrzeć w głąb mieszkania. Rozmawiali cicho, a ich głosy zlewały się w monotonny szum. Tylko od czasu do czasu do Tibora docierały wypowiedziane głośniej zdania: - Patrzcie, jaki młody lekarz! Co tam taki może wiedzieć? - Ja tam bez lekarza widzę, że to serce. Wiem, co mówię, znam się na tym. - Oj, to prędko ta biedna kobieta ze szpitala nie wyjdzie, wspomnicie moje słowa. - A chłopca to pewnie do domu dziecka wezmą, sam przecież dzieciak zostać nie może. - Co też pani mówi? - A widzi pan inne wyjście? Zresztą na wszystko są jakieś przepisy. Wspomnicie moje słowa. - Wezmą jak nic. Coś z tych prowadzonych półgłosem rozmów musiało dotrzeć do uszu lekarza, bo nagle podszedł do Tibora i zapytał: - Mieszkacie tu z babcią tylko we dwoje? Kto się tobą zajmie, gdy ją zabierzemy? Chłopak oddałby wiele, żeby jego usta przestały drżeć, a głos zabrzmiał pewnie i stanowczo. Wiedział, że jeśli chce ratować własną skórę, musi teraz skłamać. Nie było czasu na układanie misternego planu, musiał działać szybko. Jego myśli odpalały się od siebie jak zapałka od zapałki. W końcu spojrzał na lekarza i wyrzucił jednym tchem: - Piętro wyżej mieszka moja ciocia. Teraz pewnie śpi i nie wie, co się tutaj stało. Przenocuję u niej, a jutro razem odwiedzimy babcię w szpitalu. Lekarz nie wyglądał na przekonanego, ale zbyt się spieszył, by zadawać kolejne pytania. - Zabieramy ją do szpitala na Miodowej, a ty się nie martw, będzie pod dobrą opieką. Świetnie się spisałeś, wzywając tak szybko pogotowie - pochwalił Tibora i poklepał go przyjaźnie po plecach. Był już w przedpokoju i nie sądził chyba, że Tibor go słyszy, gdy zwrócił się do sanitariuszy: - Sprawdźcie jutro, chłopaki, w opiece społecznej, kto może zająć się tym małym. Coś trzeba będzie z nim zrobić. Tibor jednak go usłyszał i jego serce poderwało się do nerwowego łopotu. Przestraszył się nie tego, co lekarz powiedział, ale tego, co przemilczał. Mieszkanie dawno już opustoszało, a on wciąż stał nieruchomo na środku kuchni i słuchał, jak w oddali cichnie sygnał karetki. Przez otwarte okno wpadały ciepłe podmuchy, a firanka wydymała się na wietrze, jakby ktoś uwięził w niej ducha. - Biedna babcia - szepnął Tibor i usiadł ciężko na wiklinowym krześle. - Ale oni ją wyleczą - powiedział, jakby chciał dodać sobie otuchy. - Będzie dobrze, na pewno będzie dobrze - dodał znacznie głośniej, patrząc w stronę stojących na półce porcelanowych kubków. Nie wypadło to jednak zbyt przekonująco i kubki chyba mu nie uwierzyły. A potem przypomniał sobie słowa sąsiadów i lekarza: Nie może zostać sam. Dom dziecka. Są na to jakieś przepisy. Coś trzeba z nim zrobić. Niestety piętro wyżej nie mieszkała żadna ciotka Tibora, tylko równie tęga co wścibska pani Celina. To ona właśnie mówiła coś o tym, że Tibor trafi pewnie do domu dziecka. Cokolwiek by się działo, nie pójdę tam. Ja mam już dom. Gdy babcia wróci ze szpitala, wszystko będzie jak dawniej, a na razie stąd zniknę. Do domu dziecka niech sobie wezmą panią Celinę. Tibor uśmiechnął się złośliwie i z przyjemnością wyobraził sobie, jak pracownicy opieki społecznej wloką po schodach opierającą się rozpaczliwie sąsiadkę. Postanowił, że trochę się prześpi, a rano opuści mieszkanie. Zabierze tylko najpotrzebniejsze rzeczy, zamknie drzwi na cztery spusty i niech go szukają. Na szczęście od jutra zaczynają się wakacje, więc chociaż szkołę mam z głowy, pomyślał i powlókł się do sypialni. Tym razem zasnął bez trudu. Sen przyszedł szybko, lecz nie dał mu wytchnienia. Pod powiekami kłębiły się bezładnie niepokojące obrazy. Widział babcię stojącą w otwartym oknie. Była bardzo blada i patrzyła na niego tak dziwnie, jakby chciała mu tym spojrzeniem coś powiedzieć. Trwało to wieki, bo we śnie wskazówki przyrosły do tarczy zegara. W końcu wokół staruszki zawirowała firanka, przytuliła się do niej i przybrała postać mamy. - Tibor, zagraj jej coś - wyszeptała i po chwili znowu była białą muślinową firanką. * * * Polecamy także inne książki Renaty Piątkowskiej Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.