Przysługa

Ależ te miesiące pędzą! Debiutancka powieść Beaty Dmowskiej pojawiła się na rynku wydawniczym ponad rok temu. Teraz nadeszła pora na oczekiwaną przez wielu część drugą ?Spadku?, gdzie znowu spotykamy się ze znanymi wcześniej bohaterami. Przyznaję, fabuła poprzedniego tomu zdążyła nieco mi ulecieć z głowy, dlatego korzystając z przymusowego wolnego czasu wróciłam do wspomnianego ?Spadku?, następnie biorąc się za ?Przysługę?. I sądzę, że ta forma czytania rekomenduję wszystkim. Obie książki są stosunkowo małych gabarytów, więc warto na spokojnie przyswoić je sobie, w krótkim odstępie. Tyle słowa wstępu! Zajrzałam właśnie do mojej recenzji poświęconej pierwszej powieści, dochodząc do wniosku, iż w prozie Dmowskiej niewiele uległo zmianie. Ciągle pisze w przyjemny sposób, potrafi zaciekawić, dostarczając mnóstwa dobrej rozrywki, tak potrzebnej w ostatnich dniach. Miło wrócić znów do urokliwej Romanówki, odkrywając kolejne sekrety?

Akcja ?Przysługi? biegnie bardzo szybko. Bezustannie coś się dzieje, a główną osią fabuły jest tajemniczy skarb ukryty przez babcię naszej bohaterki. Niestety, przygody z książkami Beaty Dmowskiej nie można zacząć od ?Przysługi? właśnie, ponieważ oba tomy są ze sobą zbyt silnie połączone. Więc, gdy wpadniemy na ideę, aby podarować komuś powieść w prezencie, to najlepiej od razu zaopatrzyć się w dwie. A warto, bo całość napisano w lekki sposób, a przy tym interesujący, jeśli mamy wokół siebie osobę przepadającą za tego typu literaturą. Zaznaczam, poświadczam ? co ważne, nie trąci banałem! Sporo dowcipu oraz zagadek kryminalnych.

Styl pisania Beaty Dmowskiej pozostał na porządnym poziomie. Nadal potrafi rozbawić czytelnika, w odpowiednim momencie wzruszyć, dawkując szeroką gamę uczuć. Trochę żałuję, że autorka nie jest bardziej znana. Może dlatego, bo trudno ją sklasyfikować? Nie tworzy klasycznych obyczajówek, sama nie wiem, jak gatunkowo określić jej powieści. A to przecież zaleta, nie daje się wpasować w konkretne ramy. Niemniej jednak, głęboko wierzę, iż kariera pisarki finalnie nabierze większego rozpędu, bo na to zasługuje. Brzmię, jakbym rysowała laurkę ? ale dobrze wspierać.

Nadal lubię Natalię. Fajnie skonstruowana postać, choć strasznie pechowa! Wiecznie napotyka trudności, lecz sprawia też tak miłe wrażenie, że chce się jej kibicować. Pewną ewolucję przeszła Marta, córka. Dojrzała, zrozumiała decyzje matki, co poprawiło ich wzajemne kontakty. Na szczęście, inaczej przez całą książkę musiałabym się na Martę denerwować, gdyż w ?Spadku? była okropnie antypatyczna. Abstrahując już od wszelkich problemów rodzinnych, naprawdę zainteresowała mnie tajemnica skarbu. Świetnie prowadzona akcja, trzymająca w napięciu, momentami trochę odrealniona, aczkolwiek uznaję to za zaletę, przypominającą mi przerysowane filmy. Najlepiej czyta się późnym wieczorem lub w nocy, wówczas wspaniale można wczuć się w klimat.

?Przysługa? to niesamowicie urocza powieść, dorównująca swojej poprzedniczce. Absolutnie nie jest to kolejna łzawa historia. Wydaje mi się, że autorka już szykuje następną część, na co wskazuje zakończenie, pozostawiające czytelnika w stanie lekkiego niedosytu. Mam dużą nadzieję, iż wkrótce odkryjemy resztę tajemnic, jakie zaserwowała nam Beata Dmowska. I mocno chciałabym, aby nowy tom ukazał się nieco wcześniej niż ten ? naturalnie, nie zamierzam nikogo popędzać. Trzymam kciuki za rozwój serii oraz niewyczerpane źródło inspiracji. Przyda się!

Ależ te miesiące pędzą! Debiutancka powieść Beaty Dmowskiej pojawiła się na rynku wydawniczym ponad rok temu. Teraz nadeszła pora na oczekiwaną przez wielu część drugą ?Spadku?, gdzie znowu spotykamy się ze znanymi wcześniej bohaterami. Przyznaję, fabuła poprzedniego tomu zdążyła nieco mi ulecieć z głowy, dlatego korzystając z przymusowego wolnego czasu wróciłam do wspomnianego ?Spadku?, następnie biorąc się za ?Przysługę?. I sądzę, że ta forma czytania rekomenduję wszystkim. Obie książki są stosunkowo małych gabarytów, więc warto na spokojnie przyswoić je sobie, w krótkim odstępie. Tyle słowa wstępu! Zajrzałam właśnie do mojej recenzji poświęconej pierwszej powieści, dochodząc do wniosku, iż w prozie Dmowskiej niewiele uległo zmianie. Ciągle pisze w przyjemny sposób, potrafi zaciekawić, dostarczając mnóstwa dobrej rozrywki, tak potrzebnej w ostatnich dniach. Miło wrócić znów do urokliwej Romanówki, odkrywając kolejne sekrety?

Akcja ?Przysługi? biegnie bardzo szybko. Bezustannie coś się dzieje, a główną osią fabuły jest tajemniczy skarb ukryty przez babcię naszej bohaterki. Niestety, przygody z książkami Beaty Dmowskiej nie można zacząć od ?Przysługi? właśnie, ponieważ oba tomy są ze sobą zbyt silnie połączone. Więc, gdy wpadniemy na ideę, aby podarować komuś powieść w prezencie, to najlepiej od razu zaopatrzyć się w dwie. A warto, bo całość napisano w lekki sposób, a przy tym interesujący, jeśli mamy wokół siebie osobę przepadającą za tego typu literaturą. Zaznaczam, poświadczam ? co ważne, nie trąci banałem! Sporo dowcipu oraz zagadek kryminalnych.

Styl pisania Beaty Dmowskiej pozostał na porządnym poziomie. Nadal potrafi rozbawić czytelnika, w odpowiednim momencie wzruszyć, dawkując szeroką gamę uczuć. Trochę żałuję, że autorka nie jest bardziej znana. Może dlatego, bo trudno ją sklasyfikować? Nie tworzy klasycznych obyczajówek, sama nie wiem, jak gatunkowo określić jej powieści. A to przecież zaleta, nie daje się wpasować w konkretne ramy. Niemniej jednak, głęboko wierzę, iż kariera pisarki finalnie nabierze większego rozpędu, bo na to zasługuje. Brzmię, jakbym rysowała laurkę ? ale dobrze wspierać.

Nadal lubię Natalię. Fajnie skonstruowana postać, choć strasznie pechowa! Wiecznie napotyka trudności, lecz sprawia też tak miłe wrażenie, że chce się jej kibicować. Pewną ewolucję przeszła Marta, córka. Dojrzała, zrozumiała decyzje matki, co poprawiło ich wzajemne kontakty. Na szczęście, inaczej przez całą książkę musiałabym się na Martę denerwować, gdyż w ?Spadku? była okropnie antypatyczna. Abstrahując już od wszelkich problemów rodzinnych, naprawdę zainteresowała mnie tajemnica skarbu. Świetnie prowadzona akcja, trzymająca w napięciu, momentami trochę odrealniona, aczkolwiek uznaję to za zaletę, przypominającą mi przerysowane filmy. Najlepiej czyta się późnym wieczorem lub w nocy, wówczas wspaniale można wczuć się w klimat.

?Przysługa? to niesamowicie urocza powieść, dorównująca swojej poprzedniczce. Absolutnie nie jest to kolejna łzawa historia. Wydaje mi się, że autorka już szykuje następną część, na co wskazuje zakończenie, pozostawiające czytelnika w stanie lekkiego niedosytu. Mam dużą nadzieję, iż wkrótce odkryjemy resztę tajemnic, jakie zaserwowała nam Beata Dmowska. I mocno chciałabym, aby nowy tom ukazał się nieco wcześniej niż ten ? naturalnie, nie zamierzam nikogo popędzać. Trzymam kciuki za rozwój serii oraz niewyczerpane źródło inspiracji. Przyda się!

"Przysługa" jest kontynuacją debiutanckiej powieści Beaty Dmowskiej pt. "Spadek", jest też zaledwie drugą wydaną przez polską pisarkę książką. Warto czytać je w tej kolejności gdyż tom drugi całkowicie nawiązuje do pierwszej części. Czytelnik powraca ponownie do Romanówki. Dom, który trafił w ręce Natalii i jej córki Marty przeszedł całkowitą metamorfozę. Został w części odremontowany i przygotowywany jest pod pensjonat. Natalię odwiedza przyjaciółka Karolina, która chce spędzić u niej kilka tygodni. Kobiety mają też konkretny plan. Zamierzają odszukać skarb ukryty przez babcię Natalii. Możliwe jest to tylko w konkretnym dniu i dzień ten właśnie nastał. Identyfikują miejsce jego ukrycia i zaczynają kopać. Zamiast skarbu wykopują jednak ludzki szkielet. Sprawa trafia w ręce policji. Okazuje się, że odnalazły zaginioną przed laty Ninę, Ukrainkę, która krótko pracowała w sadzie dziadka Natalii. Dodatkowo wszystko wskazuje na to, że dziewczyna została zamordowana. Następnego dnia po odnalezieniu zwłok córka Natalii Marta wybiera się jak co dzień na konną przejażdżkę. Informuje przy tym mamę, że wróci nieco później niż zwykle gdyż ma wyświadczyć komuś pewną przysługę. Niestety do domu wraca tylko koń dziewczyny, ona zaś znika bez śladu. Czy odnalezione zwłoki, zniknięcie Marty i ukryty skarb mają ze sobą coś wspólnego?

Akcja powieści toczy się niemal błyskawicznie. Wciąż dzieje się coś ciekawego i wciąż na światło dzienne wychodzą jakieś tajemnice. Tajemnic jest tu właściwie całkiem sporo. Największe emocje budzi ukryty skarb. Co nim jest? Czy jest to biżuteria, a może cenne obrazy Malczewskiego? Dlaczego zginęła Nina i czy faktycznie miało to coś wspólnego ze skarbem? Komu dziewczyna miała wyświadczyć przysługę podobnie jak Marta?

Natalia załamuje się po porwaniu córki jednak dzięki Karolinie staje na nogi i zaczyna na własną rękę szukać dziewczyny. Poznaje w ten sposób ludzi, którzy są w jakiś sposób powiązani ze skarbem jej babki, ale też odzywa się do tych kilku, którzy wiedzieli o nim dużo wcześniej. Jest przekonana, że Marta zaginęła właśnie przez niego. Okazuje się, że ów skarb interesował niektórych bardziej niż mogłaby sama przypuszczać...

Fabuła książki jest przemyślana i poprowadzona wręcz fenomenalnie. Czytelnik małymi kroczkami odkrywa kolejne karty jednak do samego końca nie jest w stanie odgadnąć finału historii. Jest w niej sporo intryg i wątek kryminalny. Bohaterowie są wyraziści. Mamy zarówno czarne jak i białe charaktery, a także kilka takich, które doskonale potrafią się kamuflować i dopiero przyciśnięci do muru zdradzają autentyczne zamiary.

Podsumowując więc przyznam szczerze, że powieść bardzo mi się spodobała. Nie jest to w rządnym wypadku łzawa obyczajówka. Nie ma w niej też wątku miłosnego jak to ma miejsce najczęściej przy tego typu publikacjach. Jest za to bardzo fajny klimat i historia z pazurem. Trochę mroczna, trochę śmieszna za to pod każdym względem wciągająca i ciekawa. Jeżeli na rynku pojawi się kolejna książka pisarki zdecydowanie po nią sięgnę. Polecam Wam natomiast dziś "Przysługę" i życzę przyjemnej lektury. Ja spędziłam przy niej bardzo miło czas i na pewno zapamiętam ją na długo ;)