Ptaki i inne opowiadania (twarda)

Wielu z Was kojarzy pewnie thriller "Ptaki" Alfreda Hitchcocka. ?????? To klasyk, obok którego nie da się przejść obojętnie, a który osobiście bardzo sobie cenię i wspominam z dużym sentymentem. ???? Tytułowe "Ptaki", pochodzące ze zbioru opowiadań Daphne du Maurier, to właśnie historia zekranizowana przed laty przez Hitchcocka. ???? Dziś chcę podzielić się z Wami moją opinią o tej, oraz pozostałych pięciu historiach, znajdujących się w książce zatytułowanej "Ptaki i inne opowiadania". ????????

W tym prześlicznie wydanym zbiorku ???? znajdziemy nowele o następujących tytułach: ?Ptaki?, ?Monte Verita?, ?Jabłonka?, ?Prowincjonalny fotograf?, ?Pocałuj mnie jeszcze raz? oraz ?Stary?. Co je łączy?????? Są przepełnione grozą, tajemnicą i mrocznym klimatem. ???? I choć każde z nich się od siebie różni, w każdym znajdziemy coś nieprzewidywalnego i wywołującego niepokój. ???? Te opowiadania są tak wspaniale skonstruowane, że podczas czytania dosłownie czujemy ogarniający nas mrok, przytłoczenie i coraz silniejsze, powoli narastające napięcie. ???? Autorka w tych krótkich historiach wykazała się godnym podziwu kunsztem pisarskim. To prawdziwy majstersztyk??

Muszę przyznać, że książkę wręcz pochłonęłam, a każde z opowiadań wywarło na mnie duże wrażenie. ???? Trudno jest mi określić, które z nich były najlepsze, bo każde miało to COŚ. ??????? Jeśli musiałabym wybierać, to byłyby to "Ptaki", które wzbudzają trwogę, a groza i narastające napięcie są podsycane przez autorkę w sposób mistrzowski. ???? "Monte Verita", którą również uważam za jedną z lepszych nowel z tego zbiorku, to niesamowicie klimatyczna, owiana tajemnicą historia z elementami fantastyki, rozgrywająca się wśród górskich szczytów. ???? I na koniec ?Stary?, chyba najbardziej zaskakujące opowiadanie, które również bardzo mnie urzekło i trzymało w napięciu do ostatniej chwili. ????

"Ptaki i inne opowiadania" to znakomita, niezwykle klimatyczna, przesycona grozą książka, ???? która nie tylko wzbudza lęk, ale porusza wiele ważnych, życiowych tematów. ???? Te mega nastrojowe, tworzące niesamowicie mroczną atmosferę nowelki, które dostarczają wielu emocji, na bardzo długo pozostają w pamięci. Polecam Wam je gorąco??????

Daphne du Maurier to angielska pisarka żyjąca i tworząca w XX wieku, autorka ?Rebeki? czy ?Mojej kuzynki Racheli?. Obydwie wspomniane powieści zachwyciły mnie charakterystyczną dla tej autorki aurą tajemnicy, mroku, przytłaczającą atmosferą i zaskakującym zakończeniem.
Wszystkie te elementy pojawiły się i w cyklu opowiadań ?Ptaki?, na który składa się sześć opowiadań świetnie oddających ramy gatunkowe, w jakich poruszała się Daphne du Maurier. Autorka łączyła gotycki klimat grozy, z pełnym suspensu thrillerem i nutką romansu.
Zapewne wszystkim najbardziej znane będą ?Ptaki?, na podstawie których Alfred Hitchcock nakręcił swój słynny film pod tym samym tytułem. Co prawda, opowiadanie Maurier tylko lekko zainspirowało reżysera, ale i w wersji papierowej, mimo prostej fabuły, wywołało u mnie przerażenie. Autorka umiejętnie budowała napięcie i grozę, ale otwarte zakończenie nie przekonało mnie, choć dało pole do snucia domysłów.
Oprócz tytułowych "Ptaków" w tym zbiorze znajdziemy też "Prowincjonalnego fotografa" czyli całkiem udane połączenie thrillera z romansem; upiorne "Pocałuj mnie jeszcze raz" z mistrzowsko stopniowanym napięciem czy zaskakującego "Starego?. To ostatnie opowiadanie jest moim zdaniem zbyt oszczędne w treści, co powoduje, że trudniej wczuć się w tę opowieść.
Za to bardzo podobało mi się opowiadanie ?Monte Verita?. Jego siła tkwi w atmosferze , aż gęstej od tajemnicy, napięcia, niedopowiedzeń, intrygującej tajemniczości, którą potęguje jeszcze groźna, górska sceneria i pełni przesądów bohaterowie.
Zwróciłam też uwagę na ?Jabłonkę? utrzymaną w paranormalnej konwencji horroru. Drzewo to, jak się nam wydaje, dokonuje szczególnego rodzaju zemsty na właścicielu ziemskim, uosabiając jego znienawidzoną żonę. Niesamowita była to opowieść!
Myślę, że te opowiadania Daphne du Maurier to literacki majstersztyk. Napisane pięknym, literackim językiem, z mistrzowsko budowanym napięciem, intrygującą treścią, wreszcie z suspensem w zakończeniu. Będą one wspaniałą ucztą dla czytelników nastrojowej, klimatycznej prozy. Polecam!

Ptaki są dla mnie symbolem wiosny. Uwielbiam przyglądać im się szczególnie rano, gdy tak pięknie zaczynają śpiewać. W tej chwili już nowi lokatorzy pilnują swoich mieszkanek. Z przyjemnością oglądam ich przy budkach lęgowych, które powiesiliśmy na drzewach kilka lat temu.

Jednak zupełnie inny obraz ptaków znajdujemy w opowiadaniu Daphne du Maurier "Ptaki?, na podstawie którego powstał kultowy film Hitchcocka pod tym samym tytułem. Pamiętam swoje przerażenie, gdy obejrzałam go jako dziecko. Przyznam Wam, że opowiadanie również przyprawia o ciarki, niosąc wizję masowej agresji ptaków atakujących niczym rozszalały, żądny krwi rój. Wizję, z którą trudno się pogodzić nie tylko czytelnikowi, ale przede wszystkim bohaterom przyzwyczajonym do pokojowej natury tych stworzeń. Od wyparcia, przez lekceważenie i w końcu porażający lęk ewoluują ich emocje, a rzeczywistość jest gorsza niż najgorszy koszmar.

W tej pięknie wydanej książce znajdziemy jeszcze kilka innych opowiadań, z których najbardziej zapadły mi w pamięć ?Monte Verita? o fascynacji górami i poszukiwaniu nieśmiertelności oraz ?Jabłonka?, która jest niczym wyrzut sumienia, dla mężczyzny zaniedbującego swoją żonę za życia.

Każde z opowiadań niesie ze sobą mroczną tajemnicę, niedopowiedzenie, czasem zaskakuje finałem jak z horroru, innym razem jak z baśni. Pozwala na własną interpretację i dopowiedzenie ciągu dalszego niektórych historii. Budzi dreszcz niepokoju związany ze zderzeniem z siłami natury lub mrokiem ludzkiej duszy, ale co zaskakujące momentami przywołuje uśmiech. Z całą pewnością wolę twórczość autorki w dłuższych formach, ale i te opowiadania mają swój mroczny urok i dają próbkę jej niezaprzeczalnego kunsztu.

Daphne du Maurier wielokrotnie zaskoczyła nas swoją twórczością. Spod jej pióra wyszło wiele znanych utworów, jak chociażby słynna Rebeka. Tym razem zaskakuje nas czymś innym, nie tym, do czego nas przez lata przyzwyczaiła. Ptaki to zbiór sześciu opowiadań, w tym tytułowego Ptaki. Jeżeli ktoś kojarzy ze znanym thrillerem o tym samym tytule, to doskonale celuje. Mają ze sobą wiele wspólnego, coś co warto samemu odkryć.
W prezentowanym zbiorze znalazło się już wspomniane opowiadanie Ptaki oraz inne, np. Jabłonka, Monte Verita, Stary czy Prowincjonalny fotograf. Co te opowiadania mają ze sobą wspólnego, co je łączy? Wszystkie poruszają ważne sprawy życiowe, utratę bliskiej osoby, porzucenie, śmierć przyjaciela, rozstanie, obawy o przyszłość i bezpieczeństwo rodziny. Wszechobecna jest śmierć, czyha na każdym korku, nie można się jej oprzeć. Wkracza w impetem w życie i sprawia, że ludzie tracą bliskich, ich życie zmienia się diametralnie i nic nie będzie takie jak wcześniej. Dzięki tym krótkim opowiadaniom autorka wyłuskuje z ludzi ich cechy, nie tylko zalety, ale i wady, pokazuje jak się potrafią zachować w obliczu zagrożenia, jakimi wartościami się kierują, co jest dla nich najważniejsze. Czy mają zawsze na uwadze dobro bliskich czy oni sami są w centrum uwagi?
?Uważam, że życie człowieka przypomina talię kart. Jesteśmy w niej przemieszani z tymi, których spotykamy i czasem kochamy. Rozpoczęta gra musi się kiedyś skończyć, a karty wyciąga Los?.
Nie każde z opowiadań wywarło na mnie takie wrażenie, jakiego oczekiwałam, jakie było w moich zamysłach. Dłużej pochyliłam się nad tytułowym opowiadaniem oraz nad Jabłonką. Każdy z nas ma inne spostrzeżenia i każdy zwrócił uwagę pewnie na inne elementy. Ptaki zachwycają klimatem grozy i przenikliwości. Oczekiwanie na to co ma się nieuchronnie wydarzyć, coś złego, przywołuje nastrój napięcia i atmosferę nieustannego wyczekiwania. Tytułowe ptaki wyrządzają krzywdę, są symptomem nadciągającej katastrofy, przed którą trudno się schronić. Moja wyobraźnia wykreowała porównanie ze śmiercią, przed nią ma ucieczki, jesteśmy bezsilni. Ale to jak tak odbieram tą treść, nie każdy musi mieć analogiczne skojarzenia do moich. Może chwilowa niemoc i słabość wywołują u mnie takie reakcje, dość smutne i złowieszcze. Natomiast po lekturze Jabłonki pojawia się refleksją, że dopiero strata bliskiej osoby uzmysławia nam, ile ta osoba dla nas znaczyła. Za życia pojawiały się nieporozumienia i niesnaski, a po jej śmierci pustka i ból. Dlatego kochajmy bliskich i szanujmy się wzajemnie. Później możemy nie mieć ku temu okazji, na zmianę zachowania i dostrzeżenie bliskości drugiej osoby może być już za późno.
Ten zbiór opowiadań na długo zostanie w mojej pamięci. A to dlatego, że nastrój i klimat, jakie sączą się z każdej jednej strony są przytłaczające, mroczne i nieprzewidywalne. Ta gęsta i ciężka atmosfera przetacza się przez fabułę każdego z nich, osacza i kusi. Tych odczuć nie sposób zapomnieć i się ich pozbyć. One są w nas, żyją swoim tempem i czasem. A wyobraźnia w tym czasie nie może zaznać spokoju.
Jednym słowem opowieści są bardzo oryginalne i mocne życiowo, strach nieuchronnie paraliżuje i nie pozwala emocjom się wyzwolić. Warto chociaż na chwilę poczuć to coś, co jest nieuchwytne, ale jest obecne w każdej historii.

Biorąc do ręki książkę pod tytułem "Ptaki i inne opowiadania" nie spodziewałam się, że otrzymam opowiadanie, na podstawie którego Alfred Hitchcock nakręcił swój słynny film grozy pod tytułem "Ptaki". Szczerze wam powiem, że pierwszy raz w życiu czytałam ten utwór. Oczywiście film oglądałam i powiem wam, jeszcze teraz boję się dużych skupisk ptaków. Po tej książce mój lęk wcale nie minął. Wyobrażacie sobie znaleźć w pokoju 50 sztuk martwych ptaków. Czujecie strach ludzi, którzy musieli ukrywać się przed tymi stworzeniami? Co sprawiło, że ptaki nagle zaczęły atakować ludzi? Tego dowiecie się, czytając opowiadanie "Ptaki". Swoją drogą autorka miała niezłą wyobraźnię. Stworzyła niesamowite opowiadanie grozy. Jeszcze mam dreszcze.
Oprócz tego słynnego opowiadania w książce znalazłam jeszcze inne historie godne polecenia. Dodam tylko, że jest się czego bać. Wszystkie opowiadania zabiorą was w klimatyczny świat. Smutny i przerażający świat. Możecie się spodziewać wszystkiego. Zachęcam czytać je wieczorową porą. Wtedy historie ukryte w książce "Ptaki i inne opowiadania" nabierają innego bardziej mrocznego klimatu. Czy lubicie skoki adrenaliny? To świetnie się składa. Daphne du Maurier wam je zapewni. Gwarantowana nieprzespana nocka lub bardzo ciekawe sny.
Historie zaprezentowane w tej książce powstały w 1952 roku. Warto było czekać 71 lat, żeby je przeczytać. Dosłownie nabrały mocy.
W książce "Ptaki i inne opowiadania" znajdziecie 6 odrębnych historii.
Oczywiście jak dla mnie najlepsze opowiadanie to oczywiście "Ptaki", ale warto również poznać:
"Monte Verita" - dlaczego tylko mężczyźni mogą iść zdobywać szczyt tej góry? Co ukrywa ten górski raj?
"Jabłonka" - jaka tragedia ukrywa się za tytułową jabłonką? To moim zdaniem jest najsłabsze opowiadanie.
"Prowincjonalny fotograf" - uważaj, z kim zadzierasz? Co zrobiła pewna markiza i jakie będą tego konsekwencje? Nasza markiza nudziła się okrutnie, więc coś wymyśliła. Nie spodziewała się tylko, co ją za to czeka. Świetna historia z przestrogą.
"Pocałuj mnie jeszcze raz" - historia pewnego pana i bileterki. Bardzo dobre opowiadanie.
"Stary" - kim tak naprawdę jest stary? Jaką tajemnicę skrywa jego rodzina? Zaskakujący finał.
Jeżeli lubicie opowiadania z dreszczykiem, to dobrze trafiliście. Mimo swoich lat te powieści nie straciły na swojej wartości. Warto co jakiś czas sięgnąć po książki Daphne du Maurier.
Uwielbiam "Serię butikową" wydawnictwa Albatros. Zobaczcie jaką piękną okładkę ma książka "Ptaki i inne opowiadania". Warto ją mieć w swojej kolekcji. Idealna książka na prezent.

?Słowa uważane za bluźnierstwo w jednym stuleciu w następnym okazują się święte, a dzisiejsza herezja może jutro stać się wyznaniem wiary.?

Dreszczowiec ?Ptaki? w reżyserii Alfreda Hitchcocka, z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku, szturmem zdobył sympatię i zawładnął wyobraźnią widzów, potwierdziły to nagrody. A inspirowany był opowiadaniem Daphne du Maurier o tym samym tytule. Nic dziwnego, autorka znakomicie kreowała atmosferę grozy, w ukryciu przyczajała elementy koszmaru, ruch po ruchu rozwijała ich skrzydła, by krążyły nad intrygą, stopniowo zamieniała zwykły sielski krajobraz, nadmorskiego miasteczka o rolniczym profilu, właściwie w walkę o przetrwanie. Początkowo mało kto zwracał uwagę na drobne osobliwe i niepokojące anomalie w przyrodzie i pogodzie, jednakże zbierające się ogromne stada różnych gatunków ptaków, znacznie liczniejsze niż zazwyczaj, a przy tym śmielsze, żywsze i bardziej niespokojne, rozpoczęły wściekłe ataki na ludzi. Anglia pogrążała się w chaosie, praktycznie zamarła komunikacja, a w tle wybrzmiewały echa niedawnej totalnej wojny i następującej po niej zimnej relacji między mocarstwami, oraz brak zaufania do kompetencji organów władzy. Spodobał mi się sposób podania intrygi, wrażliwie uwzględniał czynnik ludzki, szumiał klasyką opowieści grozy i detalami postapokaliptycznego świata. Otwarte zakończenie mogłam pociągnąć według własnych przypuszczeń i interpretacji.

Sugestywna narracja dominowała też w opowiadaniu ?Monte Verit??, w którym prawda potrafiła cierpliwie czekać przez dziesiątki lat zanim została odnaleziona przez jednostkę. Autorka frapująco wplatała do fabuły i klimatu nici fantastyki i pradawnych wierzeń, a na dalszym planie refleksje nad przemądrzałą zachodnią cywilizacją. Góra przyzywała wybranych a zamykała dostęp pozostałym. Starannie chroniła sekrety za murami klasztoru nad przepaścią. Owiana tajemnicami czarodziejskich mocy i nieśmiertelności przyciągała lokalną społeczność uwikłaną w marzenia i złudzenia. Dwójka przyjaciół alpinistów oddała jej swe usługi. Mężczyźni wmieszali się w śnieżne szczyty poszukując odpowiedzi na odmienne pytania. Pojawiły się ciekawe odniesienia do motywów eksploracji gór przez człowieka i życiowych wartości. ?Jabłonka? okazała się zupełnie innym utworem. Zgrabnie lawirowała w sentymentalnych wspomnieniach z mrokiem na pierwszym planie, wyczuciem tworzącym nastrój pozornej wolności, a tak naprawdę, dojmującej samotności starszego człowieka po niedawnej śmierci żony. Symboliczne odniesienia, chętnie poddawałam się grze ich wyłapywania. Drzewo i cykl życia, owoce i zaspokojenie, piękno i brzydota, miłość i znudzenie, bliskość i niezrozumienie. Daphne du Maurier nie wszystko dopowiadała, dawała wolną rękę na zinterpretowanie i uwierzenie w obraz, jednocześnie czyniła go przejrzystym i wyraźnym.

?Pocałuj mnie jeszcze raz? śmiało kroczyło do punktu, w którym drogi życia przecinały się ze śmiercią. I znów, kontrastowo zestawiało, tym razem niewinną miłość z pogrążeniem w mroku. Scena na cmentarzu wiele odsłaniała z finału, ale byłam na niego przygotowana wcześniejszymi delikatnymi wskazówkami. Emocjonalnie wkraczałam wraz z młodzieńcem zakochanym w tajemniczej dziewczynie na ścieżkę pełną determinacji i oddania pozornie słusznej sprawie. ?Prowincjonalny fotograf? nie zaskakiwał, jednak znakomicie oddawał ducha minionej epoki, społecznych konwenansów, a przy tym niezmienności najciemniejszych zakamarków ludzkiej duszy. Niewinny flirt, wynikający ze znużenia życiem i macierzyństwem, przemienia się w życiowy koszmar. Pisarka frapująco oddała proces tworzenia ciągu przemocy i bezduszności, swoistej kary i sprawiedliwości. Opowiadaniem, które mocno mną wstrząsnęło, sprawiło, że wyobraźnia działała z pełną mocą, było najkrótsze ze zbioru, zatytułowane ?Stary?. Genialne obmyślone, zręcznie poprowadzone i zaskakująco zakończone, pozostawiło z frapującą refleksją. Bookendorfina