Percy Jackson i bogowie olimpijscy Puchar bogów

"Puchar bogów" stanowił dla mnie pełen wspomnień wehikuł czasu, który umożliwił przeniesienie się do chwil mojego dzieciństwa, kiedy z namiętnością śledziłam przygody Percyego. I okazało się, że mój entuzjazm nie opadł do teraz. Myślę, że każdy z nas lubi od czasu do czasu zafundować sobie podróż w przeszłość za pomocą lektur, które kiedyś kochał i warto to czasem praktykować. I owszem, znalazłam w książce fragmenty dość infantylne, ale nie zmieniły one mojej oceny, bo też nie mogę oczekiwać od pozycji middle grade rozbudowanych paragrafów, skupiających się na portretach psychologicznych postaci.

Tutaj dostałam rozrywkę na najwyższym poziomie. Książkę, którą można połknąć na raz i nawet tego nie zauważyć. Co kilka stron wybuchałam śmiechem, bo nawet po tylu latach przemyślenia Percyego uważam za bezbłędne. Sama misja była angażująca, a jednocześnie niezbyt skomplikowana. Tutaj stawką nie było bezpieczeństwo świata, a dostanie się na studia bohatera, dzięki czemu pozycja stanowiła idealne oderwanie od poważniejszych tytułów.

Jeśli chodzi o informacje czysto techniczne, akcja rozgrywa się po wydarzeniach z oryginalnej serii i "Olimpijskich herosów", a przed "Apollem". Jeśli jednak jakimś trafem książka wpadnie wam w ręce jako pierwsza styczność z Rickiem Riordanem, myślę, że możecie się z nią zapoznać. Nie ma w niej bardzo wyraźnych spojlerów, co najwyżej delikatnie wzmianki o przeszłości, a misja jest całkowicie odrębna od poprzednich.

Książek Ricka nie sposób nazwać nudnymi czy pozbawionymi polotu. Każda z nich zaskakuje świetnymi pomysłami i ironicznym humorem. Cudownie było powrócić do ukochanych bohaterów, śledzić rozwój relacji Percyego i Annabeth, a także poznać pewnego przerażającego, geriatrycznego staruszka. Zapytacie, kogo? Tego musicie się już przekonać z "Pucharu bogów". Powieści, która była dla mnie bezbłędnym wyborem czytelniczym!