Pustynny Książę

"Magia jest niczym żywe stworzenie, Darin (...) Nie ma własnej woli, a więc emocje przyciągają ją niczym światło ćmę"
*
Mój największy problem z tomami dzielnymi na pół, polega na tym, aby stworzyć opis bez spoilerów. Dlatego też z tym tematem odsyłam was do postu o pierwszej połowie "Pustynnego Księcia". A teraz przejdźmy do kilku słów na temat tomu 1.2...
*
Ostatnie rozdziały pierwszej części "Pustynnego Księcia" zostawiły mnie z pełnym oburzenia "Ale że co się stało?". Dynamiczny i pełna zaskoczeń końcówka zrekompensowały mi powolny przepełniony opisami początek. Możecie się więc domyśleć, jak wielka była moja radość, gdy okazało się, że w drugiej połowie autor nie zwalnia tempa nawet na chwilę, a wręcz zdaje się stale podkręcać akcję i napięcie ze strony na stronę. Mamy magię, krew, surowy i okrutny świat oraz widmo wojny, którą większość uznawała już od dawna za wygraną. Mówiąc w skrócie: JEST MOC!
*
Jeśli chodzi o bohaterów, to w moich oczach zdecydowanie zyskali w tej części... Mówię to szczególnie o Olive ? wcześniej nie raz czy dwa był/a postacią, która zwyczajnie mnie irytował/a swoją postawą, teraz kiedy lepiej zrozumiałam rolę, jaką przewidział dla niej/go autor byłam w stanie spojrzeć na całokształt jej/jego kreacji przychylniej . Jednak nie zmienia to faktu, że nadal miałam problem z ciągłymi rozterkami Olive i nie raz miałam ochotę krzyknąć "Weź się w garść". Natomiast jeśli chodzi o Darina, to jego lubię o wiele bardziej i nadal uważam, że zasługuje na więcej uwagi.
*
Na koniec wspomnę tylko, że liczyłam na nieco inne zakończenie... Nie mogę co prawda stwierdzić, że mnie jakoś bardzo zawiodło, ale jednocześnie nie powiem, że powaliło mnie na kolana.
*
Ogólnie tę część mogę spokojnie ocenić na 8/10. "Pustynny książę" jako całość to świetny wstęp do serii, którą ma potencjał na to, aby oczarować nie jednego mola książkowego.

"Musisz bardziej uważać Olive (...) Jeśli ludzie zauważą, jaka jesteś silna, być może uznają to za coś... nienaturalnego."
*
Minęło 15 lat odkąd demony zostały pokonane, a bohaterski Arlen przepadł w Otchłani. Świat zaczyna odżywać i zapominać o koszmarze, jaki przynosiła noc. Wraz z upływającym czasem do głosu dochodzi młodsze pokolenie - nieznające trudów wojny z demonami - w tym Olive i Darin, wobec których, jako dzieci bohaterów oczekiwania są bardzo wysokie, niemal równe z niebezpieczeństwem, jakie czyha na nich w Otchłani i poza nią. Czy dzieci bohaterów poradzą sobie z odpowiedzialnością, jaka spada na nich przez decyzje rodziców?
*
Moją opinię zacznę od tego, że nie nie czytałam "Cyklu demonicznego" dlatego początkowo obawiałam się lektury "Pustynnego Księcia". Czy słusznie? Nie!
*
Pierwsza księga nowego cyklu skupia się na przedstawieniu nowych postaci i objaśnieniu kim są bohaterowie poprzednich książek. Dodatkowo szczegółowo przybliża świat, więc pomimo początkowego zagubienia dość szybko odnalazłam się w fabule i zrozumiałam, jaką role odegrały poszczególne postacie w poprzednim cyklu i jaką odegrają w nowym.
*
Co mogę natomiast powiedzieć o wrażeniach z lektury:
? Przez pierwszą połowę książki brakowało mi akcji, która została odsunięta na bok na rzecz opisów ? zarówno postaci, jak i realiów świata. Całe szczęście druga część to nadrobiła.
? Postacie wzbudzają sporo emocji. Łatwo wyrobić sobie o nich opinię. Szczególnie do gustu przypadł mi Darin, o którym chętnie poczytałabym więcej. Z kolei postać Olive, która zdecydowanie zdominowała narracje, niestety budzi moje wątpliwości ? jednak biorąc pod uwagę jej sytuację, myślę, że jest to zrozumiałe.
? Podoba mi się kreacja świata i funkcjonowanie magii, która stanowi nieodłącznie jego element.
? Za dużo tu moim zdaniem mowy o uczuciach i poszukiwaniu swojego miejsca na świcie. Przez to książka wypada bardziej jako młodzieżówka niż high fantasty, którego się spodziewałam.
*
"Pustynnego księcia" oceniam na 7/10 i niecierpliwie czekam na kontynuację - zakończenie nie zostawia mi innego wyboru.

?Pustynny książę? jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Petera V. Bretta, nie miałam styczności z Cyklem Demonicznym, jednak zawsze chciałam po niego sięgnąć. Chciałam poznać twórczość autora, słyszałam o niej wiele dobrego, więc kiedy nadarzyła się okazja, aby to zmienić. Czy trudno mi się dziwić? Musze Wam jednak powiedzieć, że byłam zaskoczona, ponieważ nie miałam trudności w zaznajomieniem się w opisywanym świecie. Nie czułam się zdezorientowana, czy niepewna tego, jak powinnam się wpasować w tą opowieść. ?Pustynny książę? to przede wszystkim niesamowity klimat.
Bohaterami książki ?Pustynny książę? są Olive Papiernik i Darin Bales pomimo młodego wieku spoczywa na nich odpowiedzialność. Olive jest księżniczką, od której oczekuje się dobrego reprezentowania kraju. Spędza cza na nauce wszystkiego, aby tylko mogła w przyszłości spełnić się w narzuconej jej roli. Darin natomiast jest uzdolnionym chłopakiem, jego pasją jest magia. Wiecie, jak to jest żyć w cieniu sławnych rodziców, świat wymaga, aby im dorównać, czy przebić ich dokonania. Presja spoczywająca na barkach tak młodych ludzi jest, więc ogromna. Rodzice wspomnianej dwójki pokonali demony odsyłając je, gdzie ich miejsce, chroniąc w ten sposób wszystkich. Taki czyn nie przeszedł bez echa wśród nich, czy więc można tak beztrosko nie zakładać, że kiedyś ktoś nie zapragnie zemsty? Zwykłego odwetu za to, że zostali strąceni do Otchłani, zło nigdy nie śpi, a czy jest lepszy cel od potomków tych, którzy ich skazali? Czy Olive i Darin zostali na to przygotowani?
?Pustynny Książę? to wspaniale opowiedziana historia ukazująca to, że zło nigdy nie śpi, nigdy, więc nie można brać pokoju za pewnik. Trzeba być przygotowanym na to, że coś może się popsuć. Fabuła książki jest niesamowita, poznajemy ją z perspektywy księżniczki i młodego czarodzieja, obydwa punkty widzenia są interesujące. Świat przedstawiony jest barwny, fantastyczny, bardzo rozbudowany, wprost uzależniający. Bardzo mnie cieszy fakt, że bez znajomości Cyklu Demonicznego mogłam zrozumieć to, co dzieje się w książce bez konieczności musowego nadrabiania. Nie mówię, że nie sięgnę po inne książki Petera V. Bretta, bardzo bym chciała mieć taką możliwość, sposób prowadzenia narracji, czarowanie czytelnika historią bardzo przypadły mi do gustu. ?Pustynny Książę? ofiarował mi wiele, od fantastycznej przyjemności, którą czerpałam z literatury, rozrywki, po wejście w uniwersum, którego nie miałam dotąd okazji poznać. Po tego typu literaturę powinno się sięgać bez obaw, polecam Wam ją serdecznie.