Raport z Północy

Bardzo dobra, niezwykle osobista i szczera do bólu książka. Pan Pillipiuk nie bierze jeńców. Pisze wprost o biedzie w domu, o nierealnych marzeniach, o tym jak wiele zła wyrządził komunizm. Pisze też o tym jak ciułał pieniądze i w końcu pojechał - w ślad za swoimi marzeniami. Jest to książka bardzo przenikliwa - Szwecję można polubić od pierwszego wejrzenia. Trzeba tam pomieszkać by poczuć jak bardzo ideologia "domu ludu" niszczy, demoralizuje i ogranicza człowieka. Pan Pilipiuk umiał uchwycić i ubrać w słowa całokształt zjawisk kształtujących życie codzienne Skandynawów. Umiał też napiętnować zbrodnie - zarówno te popełniane przez Szwedów na Saami, jak i te popełniane przez imigrantów na Szwedach. I wreszcie jest to doskonały przekrojowy przewodnik po historii i kulturze Skandynawii. Pan Pilipiuk jeździł i odwiedzał miejsca których historia go zafascynowała. I pisał dlaczego je odwiedził. Czytając "Raport..." zestawiałam go z "Imperium" R.Kapuścińskiego. Podobny, wybitny styl narracji podróżniczej wzbogaconej i dopełnionej przez przywołanie kontekstu historyczno-kulturowego odwiedzanych miejsc. Oceny? Zakochanym w politycznej poprawności wiele przywołanych faktów nie będzie pasowało do ich wizji.

Bardzo dobra, niezwykle osobista i szczera do bólu książka. Pan Pillipiuk nie bierze jeńców. Pisze wprost o biedzie w domu, o nierealnych marzeniach, o tym jak wiele zła wyrządził komunizm. Pisze też o tym jak ciułał pieniądze i w końcu pojechał - w ślad za swoimi marzeniami. Jest to książka bardzo przenikliwa - Szwecję można polubić od pierwszego wejrzenia. Trzeba tam pomieszkać by poczuć jak bardzo ideologia "domu ludu" niszczy, demoralizuje i ogranicza człowieka. Pan Pilipiuk umiał uchwycić i ubrać w słowa całokształt zjawisk kształtujących życie codzienne Skandynawów. Umiał też napiętnować zbrodnie - zarówno te popełniane przez Szwedów na Saami, jak i te popełniane przez imigrantów na Szwedach. I wreszcie jest to doskonały przekrojowy przewodnik po historii i kulturze Skandynawii. Pan Pilipiuk jeździł i odwiedzał miejsca których historia go zafascynowała. I pisał dlaczego je odwiedził. Czytając "Raport..." zestawiałam go z "Imperium" R.Kapuścińskiego. Podobny, wybitny styl narracji podróżniczej wzbogaconej i dopełnionej przez przywołanie kontekstu historyczno-kulturowego odwiedzanych miejsc. Oceny? Zakochanym w politycznej poprawności wiele przywołanych faktów nie będzie pasowało do ich wizji.

Spędziłam w Szwecji trzy lata. Potem rok pracowałam w Norwegii. Raport z północy był pierwszą książką Pana Pilipiuka którą czytałam (dostałam od znajomego). Niektóre z opisanych miejsc znałam. Niektóre anegdoty historyczne też. W dzieciństwie czytaliśmy podobne lektury. Mieliśmy podobne marzenia. Ukształtowały nas podobne warunki z tym że jestem 5 lat starsza i dorastałam w mieście dziś powiatowym ? było nam jeszcze trudniej i ciężej niż mieszkańcom Warszawy. Mnie też skopała marna szkoła i bieda w domu. To co podziwiam w Panu Pilipiuku to odwaga i siła woli. Ciułał, uciułał i pojechał ? za swoim marzeniem ? nad fiordy. To co podziwiam to szczerość pisze otwarcie: nie było kasy, nie znałem języka, miałem tani namiot, jadłem byle co, szedłem pieszo? Ale dotarłem do CELU. Czytałam parę recenzji w których z tego właśnie bezlitośnie szydzono. Jakby tylko bogaczom wolno było jeździć za granicę. Zdumiała mnie podłość autorów. Pan Andrzej pojechał daleko, daleko? A potem wrócił opisał wrażenia piękną czystą polszczyzną rozkładając przed nami wielki pasjans kolorowych kart. W tych reportażach jest wszystko. Historia ? ta wielka i ta lokalna. Zabytki ? to ważne i te drobne. Archeologia (wykształcenie zobowiązuje?). Malarstwo i rzeźba Skandynawii. Sylwetki twórców ? w Polsce w zasadzie nieznanych. Wspomnienie lektur. Sylwetki pisarzy, ich dylematy, wybory, zdrady. Ślady Polaków którzy przed Nim przemierzali skandynawskie ścieżki. Ale by oraz był kompletny są też czarne karty. Wojny, zbrodnie, szaleństwa ideologii ? która tworzona da dobra dla człowieka okazała się dla ludzi toksyczna. I najazd islamski który mnie zmusił do porzucenia pracy oraz powrotu do kraju. Potem przeczytałam inne książki tego autora. Te beletrystyczne. Te na wesoło i na poważnie. Ze wszystkich wyłania się podobny obraz ? twardzi odważni mężczyźni zmagający się z rzeczywistością, twardzi, szachetni, honorowi, czasem zadziorni? To świetny autor i dobry człowiek.

Spędziłam w Szwecji trzy lata. Potem rok pracowałam w Norwegii. Raport z północy był pierwszą książką Pana Pilipiuka którą czytałam (dostałam od znajomego). Niektóre z opisanych miejsc znałam. Niektóre anegdoty historyczne też. W dzieciństwie czytaliśmy podobne lektury. Mieliśmy podobne marzenia. Ukształtowały nas podobne warunki z tym że jestem 5 lat starsza i dorastałam w mieście dziś powiatowym ? było nam jeszcze trudniej i ciężej niż mieszkańcom Warszawy. Mnie też skopała marna szkoła i bieda w domu. To co podziwiam w Panu Pilipiuku to odwaga i siła woli. Ciułał, uciułał i pojechał ? za swoim marzeniem ? nad fiordy. To co podziwiam to szczerość pisze otwarcie: nie było kasy, nie znałem języka, miałem tani namiot, jadłem byle co, szedłem pieszo? Ale dotarłem do CELU. Czytałam parę recenzji w których z tego właśnie bezlitośnie szydzono. Jakby tylko bogaczom wolno było jeździć za granicę. Zdumiała mnie podłość autorów. Pan Andrzej pojechał daleko, daleko? A potem wrócił opisał wrażenia piękną czystą polszczyzną rozkładając przed nami wielki pasjans kolorowych kart. W tych reportażach jest wszystko. Historia ? ta wielka i ta lokalna. Zabytki ? to ważne i te drobne. Archeologia (wykształcenie zobowiązuje?). Malarstwo i rzeźba Skandynawii. Sylwetki twórców ? w Polsce w zasadzie nieznanych. Wspomnienie lektur. Sylwetki pisarzy, ich dylematy, wybory, zdrady. Ślady Polaków którzy przed Nim przemierzali skandynawskie ścieżki. Ale by oraz był kompletny są też czarne karty. Wojny, zbrodnie, szaleństwa ideologii ? która tworzona da dobra dla człowieka okazała się dla ludzi toksyczna. I najazd islamski który mnie zmusił do porzucenia pracy oraz powrotu do kraju. Potem przeczytałam inne książki tego autora. Te beletrystyczne. Te na wesoło i na poważnie. Ze wszystkich wyłania się podobny obraz ? twardzi odważni mężczyźni zmagający się z rzeczywistością, twardzi, szachetni, honorowi, czasem zadziorni? To świetny autor i dobry człowiek.

To chyba najważniejsza książka tej dekady.
Zaczyna się od mocnego aktu oskarżenia wobec komuchów rządzących Polską do 1989-tego. Autor opisuje bez bawienia się w gładkie słówka szary, ponury, biedny świat schyłkowego PRL-u z jego patologiami, w tym szkolnymi. Nie wstydzi się pisać o tym jak bardzo był biedny i jak nędznie żyła jego rodzina, jak walczył o realizację marzeń. O to by zobaczyć miejsca których nie miał szans zobaczyć.
A potem jest opis - włóczęga z ojcem, tani namiot, piesze marsze bo nie starczało na autobus, skansen oglądany przez płot bo nie było kilkudziesięciu koron na bilet, ale też góry, fiordy, białe noce, lasy dalekiej północy...
I część "intelektualna" - gdzie dotarł szlakiem swoich lektur. Domy ulubionych pisarzy. Miejsca gdzie żyli i te opisane w ich książkach. Dotarł nawet do legendarnego Bullerbyn. Opisał muzea, ludi którzy tworzyli skandynawską naukę i kulturę. Wplótł w opis odwiedzanych miejsc dziesiątki anegdot historycznych, tropów kulturowych, konteksty, odniesienia.
Zwolennikom lewicy zazgrzyta z pewnością to że autor opisuje szczerze i bez zawoalowań potworną katastrofę w którą osuwa się Skandynawia. Z jednej strony zbrodnicza eugenika, z drugiej islamska kolonizacja i polityczna poprawność, z trzeciej straszliwa rozwiązłość, rozkład małżeństw i masowa aborcja (ok. 30% ciąż...).
Słowo które przychodzi mi na myśl to "opis kompletny" - znajdziecie w "raporcie" wszystko co powinniście wiedzieć o Skandynawii. Tej dawnej i tej obecnej. Przed wyjazdem - lektura obowiązkowa.

Czy można całą swoją twórczość pogrzebać jedną książką? Wydaje się to niemożliwe, a jednak Panu Andrzejowi w mojej opinii się to udało.

???