Rita

"Rita" Ewa Popławska to kolejna piękna książka, która przedstawia powojenne losy bohaterów! Zdecydowanie należę do miłośników tej tematyki w literaturze i mimo wielu wylewanych łez, kolejnych wzruszeń i cierpienia, to za każdym razem ponownie wybieram takie książki! Ten tytuł był również moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki, ale z pewnością nie był ostatnim, bo pióro autorki niezwykle przypadło mi do gustu. Lekkość, z jaką pisze, emocje, które buduje, a także wywoływane przez nią uczucia nie pozwalają mi przejść obojętnie obok twórczości autorki!
Historia przedstawia nam losy szesnastoletniej Rity Włodarskiej, która w wojnie straciła rodzinę. Została na świecie sama, jednak postanawia się nie poddawać, a zawalczyć o swoje życie i ułożyć je na nowo. W tym celu powraca do rodzinnego domu, który jednak został już zajęty przez rodzinę Potockich, która zamieszkała w nim wraz z nastoletnim synem Karolem. Między młodymi nawiązuje się relacje, jednak dziewczyna postanawia pojechać pod adres, jedyny, który przed śmiercią zostawiła jej matka. Tak właśnie udaje się do Gdańska, gdzie odwiedza Jerzego, którego adres zostawiła jej mama, lecz bez wyjaśnień kim tak naprawdę jest mężczyzna i jakie znaczenie miał w życiu kobiety. Dodatkowo w Gdańsku Rita spotyka Karola, z którym relacja się umacnia. Nie powstrzymuje to jednak dziewczyny przed tym, aby zawalczyć o swoje życie i swój majątek, który został jej zabrany.
Przepięknie napisana historia, z którą spędziłam bardzo przyjemny czas. Idealnie nadaje się do czytania w jesienne wieczory, wprowadzając nieco nostalgii i dająca do myślenia. Przyznam szczerze, że autorka wspaniale wykreowała bohaterów, obdarzyłam wielką sympatią szczególnie główną bohaterkę, która mimo wielu trudnych przeżyć, jakich doświadczyła w życiu, postanowiła się nie poddawać i zawalczyć o siebie! Pióro autorki czyta się wyśmienicie i z pewnością zamierzam nadrobić pozostałe książki autorki! Porusza w swojej powieści trudne tematy, a mimo to czytałam książkę z lekkością.

Rita Włodarska przez wojnę straciła swoje dotychczasowe i szczęśliwe życie. Wraz z rodziną zostali zmuszeni aby opuścić swój rodzinny dom, później po kolei umierali jej bliscy. Dziewczyna została sama na świecie z jedną tylko kartką wręczoną jej przez matkę przed śmiercią. Postanawia jednak iż wrócić do rodzinnego domu. Tam na miejscu spotyka ją rozczarowanie. Bowiem dom okazuje się zajęty już przez państwo Potockich, którzy wraz z synem zamieszkali tam po tym jak ich własny dom spłonął. Podczas pobytu dziewczyna zaprzyjaźnia się z Karolem. Podejmuje jednak decyzje iż nie może dłużej tu pozostać i patrzyć jak jej dom należy do obcych. Wybiera się zatem w podróż do Gdańska, gdzie według wskazówek matki ma szukać pomocy.

Jednak czy na miejscu uda jej się znaleźć schronienie? Czy będzie miała jeszcze możliwość zamieszkać w swoim rodzinnym domu? Kim okaże się osoba wskazana przez jej matkę?

,,Rita" jest to piękna książka o dziewczynie, która zaznała w swoim życiu ogrom cierpienia. Zostawszy sama na świecie nie poddała się tylko postanowiła wziąć życie w swoje ręce. Jednak w pewnym momencie zatraciła się w tym postanowieniu nie biorąc pod uwagę tego iż może skrzywdzić tym drugą osobę oraz stracić coś bardzo cennego w życiu. Ciężkie czasy powojenne nie ułatwiały jej życia i podwójnie ciężko było zaznać szczęścia oraz spokoju. Moim zdaniem Rita postępowała bardzo pochopnie, nie przemyśla dokładnie wszystkich możliwości w efekcie czego zraniła osoby jej życzliwe oraz sama cierpiała. Książka jest wciągająca oraz napisana bardzo przyjemnym językiem, który powoduje iż czyta się ją bardzo szybko. Zachęcam do sięgnięcia po ,,Ritę" gdyż warto poznać historię tej dziewczyny.

Nie będę ponownie streszczać fabuły, bo sam opis książki już naprawdę bardzo wiele zdradza, i nie chciałabym Wam zepsuć tego, co jeszcze nie zostało w tym opisie odkryte, a wierzcie mi na słowo, jeszcze kilka niespodzianek tu na Was czeka.
Ewa Popławska stworzyła historię, która wciąga i intryguje od pierwszych stron. Dałam się porwać tej historii, choć w pewnym momencie, odniosłam wrażenie, że jednak trochę za dużo nieszczęść autorka chciała zrzucić na główną bohaterkę- ale jest to moje subiektywne zdanie, bo w ostatecznym rozrachunku wszystkie wątki połączyły się w spójną i klarowną całość, a obraz, który wyłonił się na koniec, dobitnie pokazał jakie to były trudne czasy.
Autorka świetnie przekazuje emocje, które towarzyszom wszystkim postaciom pokazując przy tym samym, jak trudno czasami jest osiągnąć porozumienie w najbardziej oczywistych sprawach. Pokazuje, że ci, którzy opowiadają się za tym, że są naszymi przyjaciółmi, tak naprawdę czekają tylko na moment, w którym poślizgnie się nam noga i wtedy zobaczymy ich prawdziwą twarz, a pomoc może przyjść z najmniej oczekiwanej strony.
Akcja toczy się ciekawie i momentami naprawdę może zaskoczyć. Skonstruowana jest z wielką starannością, oddająca realia, w jakich przyszło żyć ludziom, nie sposób się tutaj nudzić. Nie ma przynudzających opisów, a i istotne dla sprawy szczegóły poznajemy w miarę rozwoju wydarzeń.
Autorka świetnie oddała powojenny klimat i stan ducha społeczeństwa, które musiało podnieść się z powojennej pożogi. Doskonale uwypukliła to, z czym każdy musiał się zmierzyć, pogodzić ze stratą, zacząć wszystko od nowa. Świetnie została ukazana mentalność ludzi w przypadkach gdzie "nowi" jawią się jako zagrożenie, a zarazem obiekt niezdrowej ciekawości.
Różnorodne charaktery przeplata się na kartach tej powieści, ile tu emocji, uczuć, wydarzeń, w których miłość przeplata się z nienawiścią, strach napędza odwagę, a smutek i radość towarzyszą bohaterom w życiowych zmaganiach. Postacie są barwne obdarzone autentycznymi emocjami, nietrudno jest zrozumieć ich motywy, wywołują całą gamę odczuć. Każdy jest tutaj ważny, obok żadnej z postaci nie można przejść obojętnie, każda z nich wnosi do tej historii naprawdę wiele.
Emocje buzują od początku, a im dalej brnie się w lekturę, robi się coraz ciekawiej. Bardzo mi się podobała ta historia, choć tak jak wspomniałam wyżej bohaterka dostała solidnie po głowie od losu, i nie zawsze mogłam zrozumieć jej (wydawałoby się) pochopne decyzje.
Cudownym zabiegiem okazało się wplecenie w fabułę fragmentów pamiętnika, który główna bohaterka dostaje od Jerzego, rzuca to nowe światło na fakty, które wydawałoby się, już poznaliśmy, ale okazuje się, że jednak że nie wszystko jest tak, jak zostało przedstawione, niektóre tajemnice nie powinny ujrzeć światła dziennego, a inne posiadają drugie, a nawet trzecie dno.
Książkę czyta się rewelacyjnie.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. To powieść, która zabierze was w trudne czasy powojennej Polski, pokaże jak rodzinne zobowiązania, trudne relacje, pochopne decyzje i nierozwiązane konflikty mogą zaważyć na losach wielu osób.

"Rita" Ewy Popławskiej to poruszająca powieść obyczajowa, od które nie mogłam oderwać się ani przez chwilę.
Poznajemy 16-letnią Ritę Włodarską, której wojna odebrała wszystko. Straciła całą rodzinę i została sama. Dziewczyna postanawia wrócić do rodzinnej posiadłości w Popielewnem. Niestety na miejscu okazuje się, że w jej domu panoszą się obcy ludzie. Rita postanawia wyjechać do Gdańska. Tam udaje się do Jerzego Snopka, którego adres dała jej przed śmiercią matka. Pewnego dnia spotyka w Gdańsku Karola Potockiego i dowiaduje się od niego, że jego ojciec planuje zlikwidować jej rodzinny sad. Pomimo uczucia jakim darzy Karola postanawia zawalczyć o swój rodzinny majątek.
Skąd Jerzy znał matkę Rity?
Jak walka o rodzinny dom wpłynie na relacje Rity i Karola?
Czy Rita odzyska dom?
Jak ułoży sobie życie w powojennym Gdańsku?

Autorka powieści potrafi poruszyć serce czytelnika i wzruszyć go do głębi. Fabuła jest dosyć dynamiczna. Emocje wylewają się z każdej strony książki. Świetnie wykreowani bohaterowie. Autorka pokazuje nam rzeczywistość po wojnie, skomplikowane relacje międzyludzkie, trudne wybory, cierpienie po stracie bliskich osób, zło, niesprawiedliwość, samotność, brak bezpieczeństwa, szukanie szczęścia i wybaczanie. Przekonacie się, że dla rodziny można złamać najważniejsze zasady życiowe, aby uzyskać cel i ochronić bliskich. Autorka tą powieścią pokazuje nam, że życie jest przewrotne. Nigdy nie wiadomo, co los szykuje dla nas i co czai się za zakrętem. Historia Rity pokazuje nam, że często zapominamy o tym, co jest najważniejsze w życiu i że podejmując decyzje pod wpływem emocji możemy wiele stracić, a nawet wszystko.
Świetnie bawiłam się poznając historię Jerzego i odkrywając tajemnice pamiętnika matki Rity.
Jeśli lubicie historie o silnych i zdeterminowanych bohaterkach to "Rita" skradnie Wasze serca.
Idealna książka dla fanów obyczajówek z wojną w tle i romantycznych dusz.

Polecam gorąco!

BRUNETTE BOOKS

Dom Twój jest tam, gdzie serce Twoje.

Krótko po wojnie szesnastoletnia Rita Włodarska zostaję na świecie zupełnie sama. Zagubiona dziewczyna postanawia wrócić do położonej nieopodal Gdańska wsi Popielewne , gdzie się wychowała w nadziei , że tam odbuduje swoje życie.
Wkrótce odkrywa, że w jej rodzinnym domu osiedlili się Potoccy. Małżeństwo wraz z osiemnastoletnim synem Karolem.
Początkowo Ritę opanowuje wściekłość i jedyne na co ma ochotę to wyrzucić nieproszonych gości na bruk.
Tyle, że jest jeszcze Karol. Chłopak miły, przyjazny i niezwykle samotny.
Między młodymi rozciąga się nić porozumienia, którą przerywa wyjazd młodej Włodarskiej do Gdańska.

Nasza bohaterka zamieszkuje u Jerzego, mężczyzny, który w przeszłości dobrze znał jej matkę , Łucję.
Co go z nią łączyło? I czy młoda kobieta będzie u niego bezpieczna?
Dziedziczka rodu Włodarskich podejmuje pracę sprzątaczki i udziela korepetycji z języka polskiego.
Pewnego dnia na jej drodze ponownie staje Karol , pracujący jako reporter.
Między tą dwójką pojawia się uczucie . Tylko czy miłość przetrwa w obliczu procesu o posiadłość w Popielewnem?
Jakie sekrety z przeszłości ujrzą światło dzienne?

To była niezwykle poruszająca i trudna książka.
Ewa Popławska przepięknie kreśli postaci niezłomnej Rity i jej pełnego dobroci ukochanego.
To opowieść o samotności tak dojmujacej, że przenika na wskroś i łamie serce osadzona w rzeczywistości powojennego Wybrzeża.
To także historia o poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi i o więziach międzyludzkich.
O miłości przełamującej bariery.
Piękna, pełna emocji.
Polecam.

"Na­gle to, co było osto­ją, jest nie­osią­gal­nym ma­rze­niem."

Wojna odebrała jej to, co najcenniejsze: bezpieczeństwo, radość, marzenia oraz tych, których najbardziej kochała. Pozostawiła jednak nadzieję i to właśnie dzięki niej podąża ścieżką, którą tak dobrze znała. W miejsce, które zawsze będzie kojarzyć się z beztroskim szczęściem, a w każdym koncie skrywają się wspomnienia. Drzwi otwiera jednak obca kobieta, niewątpliwie nowa gospodyni, co gasi w Ricie i tak wątłą wiarę w lepsze jutro. Ze ściśniętym sercem, uświadamia sobie, że jedyne schronienie, znajduje się w Gdańsku, u Jerzego, którego adres dała jej przed śmiercią mama. Kim jest człowiek, w którym taką nadzieję podkładała jej matka? Czy może mu zaufać, a przede wszystkim, czy w tak trudnych czasach odnajdzie, choć namiastkę szczęścia?

Ależ emocji dostarczyła mi historia Rity, młodej dziewczyny, której beztroskie życie przerwała wojna. Fabuła osadzona na tle niespokojnej, powojennej rzeczywistości, rozgrywa się w Gdańsku i w niewielkim Popielewnem, gdzie znajduje się rodzinny dom dziewczyny. Miejsce wypełnione chwilami radości, smutku, naznaczonego rodzinnymi dramatami. Tak bliskie, a jednocześnie obce, niedostępne. Nie dziwi więc determinacja Rity, by odzyskać, chociaż ten skrawek przeszłości, mimo iż walka o rodzinny majątek wydaje się skazana na porażkę. Między innymi właśnie za to polubiłam tę dziewczynę. Nie poddaje się nawet w sytuacjach bez wyjścia, chociaż dusi w sobie samotność i ból straty.
Niepozbawiona jest też tej młodzieńczej naiwności, tak właściwej dla jej wieku. Obserwowałam również kiełkujące uczucie, które dojrzewa na przekór wszystkim przeciwnościom.
Autorka z ogromną wrażliwością, wiernie kreśli powojenne realia, nastroje oraz trudy dnia codziennego. Pokazuje, że każda z naszych decyzji ma swoje konsekwencje zarówno dla nas, jak i innych osób.

Jak ja się cieszę, że udało mi się na urlopie przeczytać tę książkę.

Rita Włodarska wiedzie szczęśliwe życie ze swoimi rodzicami w dworku umiejscowionym w Popielewnem.
Szczęśliwe, dopóki wojna nie odbierze jej wszystkiego.
Jednak gdy wraca, dom zajmuje inna rodzina...

Ta historia pełna jest bólu, cierpienia i wyborów.
Nie zawsze słusznych.

Bardzo mi się podobała kreacja bohaterów, każdy był wyjątkowy i wiarygodny.
Każdy z nich miał swój krzyż, który dźwigał i chociaż wszyscy inaczej przetrwali wojnę to liczy się to, że żyją chociaż wcale nie jest lekko.

Ostatnio bardzo często trafiam na książki, których fabuła osadzona jest w Gdańsku lub jego bliskich okolicach, tak też jest tym razem.

Poznałam powojenny obraz tego miasta, jego mieszkańców i tych, którzy do niego napłynęli.

Chwyta za serce poprzez historię Rity, Jerzego, Karola i ich bliskich.

Czy w walce o swoje nie zatracimy przy tym siebie?
Czy dobra materialne są warte poświęcenia prawdziwej miłości?

Znajdziemy tu perspektywę kilku osób, dzięki czemu możemy lepiej wczuć się w ich sytuację, poznać historię i połączyć wszystko razem.

Są też retrospekcje, które tłumaczą decyzje naszych postaci, czemu akurat robią to co robią i ich charakter jest taki a nie inny.
Chociaż pełne smutku, powroty do przeszłości były ważną częścią tej historii.

Ta książka wywołuje mnóstwo emocji, które się w nas ukrywają a także skłania do przemyśleń nad tym i owym, każdy ma nad czym się zastanowić po jej przeczytaniu.

Nie raz wzruszyła mnie, czasem miałam chęć zdzielić któregoś bohatera drewnianą łyżką a czasem przyjemnie koiła zadane wcześniej obrażenia.

Jedno mam zastrzeżenie, drobne, że końcówka była jakby niedokończona.
Nie poczułam całkowitego domknięcia historii chociaż teoretycznie jest ona już pełna to czuję niedosyt i także widzę furtkę, która mogłaby poprowadzić nas do kolejnego tomu.
Chciałabym, żeby autorka dodała ciąg dalszy, by wszyscy mieli happy end bo tutaj ani nie wiem, co się stało do końca z narzeczoną Potockiego - zerwał z nią czy nie, czy tak ciągnie dwie sroki za ogon?
Co z Jerzym? Czy potrafi iść dalej?

Liczę po cichu na kontynuację.

Ewa Popławska autorka sześciu powieści o różnej tematyce to dla mnie kolejne odkrycie. Poprzednie książki Pani Ewy kojarzę, chociażby z social mediów, ale nie miałam okazji przeczytać żadnej z nich. "Jeśli nie możesz walczyć, odpuść. To nic złego czasem odpuścić, nawet w ważnych sprawach. Zobaczysz, jak odpuścisz, samo się pojawi".

Szesnastoletnia Rita Włodarska przeżyła wojnę i została sama na świecie. Teraz po sześciu latach wraca do rodzinnego domu w Popielewnem. Niestety podczas nieobecności prawowitych właścicieli dom trafił w ręce obcych ludzi. Państwo Potoccy okazują się dla Rity bardzo gościnni, a ich nastoletni syn Karol jest żywo zainteresowany dziewczyną, wreszcie ma towarzystwo. Rita nie wyobraża sobie zostać w tym domu z obcymi ludźmi, wyrusza do Gdańska do Jerzego. To właśnie jego adres matka przekazała jej przed śmiercią. Jerzy nie robi na niej dobrego wrażenia. Jednak w tym obcym i niebezpiecznym mieście jest skazana tylko na niego. Najważniejsze w tych trudnych czasach to dach nad głową i jedzenie. Żeby przetrwać, dziewczyna uczy się podstawowych zajęć. Przyzwyczajona do wygód sprzed wojny i służby robiącej wszystko dookoła ma problem się zaaklimatyzować w nowej rzeczywistości. Rozpoczyna pracę, nawiązuje nowe znajomości. Niespodziewanie na jej drodze staje Karol Potocki. Młodzi zakochują się w sobie. Rita cały czas myśli o domu rodzinnym, postanawia go odzyskać i to nie ważne jakim kosztem, on jej się należy i już.

"Wojna odebrała jej rodzinę, nie miała już nikogo do kochania, ale przynajmniej ten dom stanowił ostoję".

Kim tak naprawdę był Jerzy dla matki Rity? Jak Karol zachowa się wobec Rity, wiedząc o tym, że ona chce pozbawić dachu nad głową jego i jego rodzinę? Czy uczucie, które zaczyna ich łączyć, przetrwa tę próbę? Kto zostanie właścicielem majątku w Popielewnem?

Pani Ewa Popławska świetnie odwzorowała powojenny Gdańsk, który podnosi się ze zgliszcz niczym Feniks z popiołów. Czasy gdzie burżuazja musiała się nauczyć normalnego życia, skończyło się zatrudnianie służących. Chociaż wojna się skończyła, to ludzie nadal nie odzyskali spokoju. Ci, którzy w czasie wojny wpisali się na listę niemieckich obywateli polskiego pochodzenia, są nadal traktowani jak najgorsze zło.
W dążeniu do tego, na czym nam najbardziej zależy, poświęcamy zbyt wiele. W ferworze osiągnięcia celu nie myślimy trzeźwo. Owszem cel uświęca środki, ale wszędzie ważna jest rozwaga, bo zyskując jedno, możemy stracić drugie.

Rita - Ewa Popławska "Ludzie samotni z natury pozostają samotni" - cytat z książki - Mogę śmiało powiedzieć, że ta opowieść jest jedną z najlepszych historii z gatunku obyczajowo - historycznych. Miałam już w rękach wiele książek w tej tematyce, które przeczytałam, ale to właśnie ta pozostanie zostanie w moich myślach na dłużej. Widać, że autorka włożyła w to wiele serca i każdy szczegół jest przemyślany w najmniejszym stopniu. Oczywiście fragmenty historyczne są napisane w taki sposób, że od razu widać gruntową wiedzę. Dzięki temu można się naprawdę mocno wczuć w treść, bo choć trochę wygląda to jak lekcja historii, ale w dużo lepszym stylu. Jeszcze nie miałam okazji poznać twórczości tej autorki choć jej nazwisko nie było mi obce. Powiem szczerze, że nie żałuję przeczytania tej książki, bo towarzyszyło mi wiele emocji podczas spędzonego z nią czasu. Przy ostatnich rozdziałach targały mną skrajne emocje, bo raz byłam mega zła, aby niemal po chwili zaczęło mi się zbierać na płacz. Książka skończyła się dobrze, a więc na sam koniec nie dałam już rady powstrzymać potoku łez. Historia jest osadzona w okresie po drugiej wojnie światowej, gdzie wszelkie rany,które wyrządzili najeźcy na nasz kraj były jeszcze świeże i bolesne. Są tu też przestawione chwile okrucieństwa podczas tej wojny. Mogliśmy sobie wyobrazić nie tylko tamte czasy, ale również zrozumieć mentalność ówszesnych Polaków. W niektórych kwestiach niestety nadal się niewiele zmieniło, choć to też zależy od regionu naszego kraju. Spodobał mi się pomysł przedstawienia różnych punktów widzenia. Mamy tu obraz nie tylko głównej i tytułowej bohaterki powieści. O ile się nie pomyliłam w liczeniu, to było ponad dziesięć osób. Postacie nie były przedstawione ogólnikowo, lecz każdy z nich był na swój sposób skomplikowany, a w dodatku z rewelacyjnie wykreowaną osobowością. Wzbudzają one w czytelniku wiele sprzecznych emocji, ale dzięki temu czuje się tą autentyczność. Nie odczuwało się tutaj jakby czegoś brakowało czy też nie dopowiedziało. Cały czas miałam takie wrażenie, że jestem razem z nimi, czyli bohaterami tej historii, że razem przemierzamy ich kręte życiowe ścieżki. Czułam się trochę jak taki duch, który wspiera, a jednocześnie jak trzeba, to po cichu też skarci. Nie wszystkie postacie polubiłam. Po prostu to tak jak w życiu, bo przecież różni są ludzie. Muszę się przyznać, że na niektóre postacie to aż czasem krzyczałam z powodu tego co też oni wyrabiali... Jeśli chodzi o tytułową bohaterkę Ritę, to jest ona taka, jak ją większość opisuje (w tej historii) czyli inteligentna i dzielna dziewczyna. Ona musiała dorosnąć w tzn. przyspieszonym tempie. Została zupełnie sama na świecie, ale się nie poddawała. Naprawdę podziwiam tą postać, że mimo tylko 17 lat mogła i chciała zrobić więcej niż obecni nastolatkowie są sobie w stanie wyobrazić. "Rita", to niezwykła, nieprzerysowana, autentyczna i pełna emocji historia, o tym, że "Po burzy zawsze świeci/ wyjdzie słońce". Nie ważne są te wszystkie złe rzeczy, bo kiedyś nadejdą lepsze czasy. Jak to powiedział Mateusz z tej książki: "Chrzanić to". --->"- [...] I pamiętaj: chrzanić wszystko. Powinnaś zawsze być ze sobą szczera. - [...] Wrażenia są ulotne. Tylko prawda się liczy. " Moja ocena 10/10 Cytaty z książki: "Boże, jeśli istniejesz, wiedz, że okrutna jest Twoja natura. Wymyśliłeś sprawiedliwość, której nikt nie rozumie, i pozostawiłeś człowieka samego z jego wolą." "Wszyscyśmy powinni pozostać dziećmi, wszyscyśmy powinni nie rozumieć świata. Bo kiedy go zaczynamy rozumieć, czujemy ból. " To jak jątrząca się rana, niedająca spać. Można z nią żyć, ale to niełatwe. " " Myślę, że złe dni muszę nas czasem dręczyć, aby potem mogły nadejść te dobre. W życiu musi być równowaga. [...]" " Jeśli nie możesz walczyć, odpuść. To nic złego czasem odpuścić, nawet w ważnych sprawach. Zabaczysz, jak odpuścisz, samo się pojawi. " " Życie jest przewrotne, bardzo przewrotne. Czasem nam się wydaję, że nas już nic nie czeka, a potem się okazuje, że to wszystko był żart, a za zakrętem kłębi się mnóstwo nowych dróg. Nie bierzemy więc świata na poważnie, nie ma po co. On się z nas ciągle śmieje. I ciągle coś nam zmienia. "

To powieść, która w mgnieniu oka wciąga w świat Rity. Ewa Popławska oddała nam kolejną historię przepełnioną emocjami i uczuciami. Towarzyszymy jej w beztrosce, w radościach i smutkach. Czujemy żal. Pojawia się również chęć zemsty, ukarania winnych i potrzeba odzyskania swojego majątku. Tylko czy to się powiedzie? 

Tytułowa Rita okazała się być bardzo miłą, wrażliwą i uczuciową (może niekiedy nieco zbyt) i jednocześnie odważną, waleczną młodą dziewczyną. Niestety pod tą otoczką skrywa się skrzywdzona przez wojnę, ludzi i wydarzenia osoba. Nasza bohaterka napotyka na wiele trudności, musi stawić czoła nowym wyzwaniom. Do tego zupełnie sama. Jestem dla niej pełna podziwu, bo ma zaledwie 16 lat. To dla niej przyśpieszona lekcja dorastania.

Widzimy, do jak wielkich poświęceń byli zdolni ludzie, by osiągnąć cel, by przetrwać trudny powojenny czas i zapewnić byt swoim rodzinom. W tym wszystkim często zapominali, co jest w życiu najważniejsze, jakie wartości trzeba cenić. Obecność, troska i wsparcie drugiego człowieka - to liczy się najbardziej.

Autorka świetnie opisała zrujnowany po wojnie Gdańsk. To wstrząsający obraz z jego trudami i niebezpieczeństwami. Mamy także Popielewne. Możemy bliżej przyjrzeć się relacjom rodzinnym, a także zwyczajom życia codziennego, jakie tam panowały.

"Rita" to klimatyczna, poruszająca książka o poświęceniu, wytrwałości, różych obliczach samotności, stracie, skrywanych marzeniach, sztuce wybaczania, poszukiwaniu tożsamości szczęścia. To także walka o wspomnienia i stabilizację. Jeśli interesuje Was powieść obyczajowa z wątkami historycznymi - śmiało sięgajcie! 

Historia Rity jest bardzo poruszającą opowieścią młodej dziewczyny, której wojna zabrała najbliższych.Dąży do upragnionego celu,by zachować namiastkę wspomnień z dzieciństwa. Trudne czasy powojenne przysparzają jej wiele trudu,rzucając pod nogi kolejne kłody?

Otrzymujemy znakomitą historię w której losy bohaterów są przewrotne.Poznawane urywki z pamiętnika bliskich osób oraz odkrywanie sekretów jest przepełnione bólem,tęsknotą a czasem niezrozumieniem. Pomiędzy tym wszystkim widzimy rodzące się uczucie,które zostaje wystawiona na próbę.Brak szczerej rozmowy,manipulacje bliskich osób wyniszczają-powodując ucieczkę.

Czytając,możemy czuć ciężkie czasy powojennej Polski.Kraj doszczętnie zniszczony niszczy ludzi,przynosząc choroby,które zabierają bliskie osoby.Łzy pojawiają się w oczach,gdy dowiadujemy się o braku leków,miejsca w szpitalach i zostawieniu ludzi samym sobie?Serce łamie się na kawałki.
Powieść pokazując,że w nich nikt nie czuł się bezpiecznie.Rodzinne dramaty,brak sprawiedliwości,bądź samotność to codzienność.Na domiar złego czyste uczucie może być zniszczone,bo nie ma się siły na walkę.

Autotka do ostatniej strony trzyma w napięciu poznanie losów Rity i Karola.Emocje sięgają zenitu,czyniąc książkę bardzo emocjonującą.
Idealna pozycja dla osób kochających romanse historyczne z poznawaniem tajemnic przeszłości.
P O L E C A M