Roboty i imperium (twarda)

ie miała potom­ków, więc dla­czego jed­nym z nich nie mógłby być ten czło­wiek? - Jest pan pewien? - spy­tała jed­nak. - Cał­ko­wi­cie. Prze­pro­wa­dzi­łem bada­nia gene­alo­giczne. Prze­cież kie­dyś będę chciał mieć dzieci, a wtedy i tak musiał­bym je zro­bić. Jeśli to panią inte­re­suje, pokre­wień­stwo mię­dzy nami przed­sta­wia się nastę­pu­jąco: M-K-K-M. - Jest pan synem syna córki córki mojego syna? Nie pytała o dal­sze szcze­góły. Miała jed­nego syna i jedną córkę. Była ide­alną matką, ale w odpo­wied­nim cza­sie jej dzieci usa­mo­dziel­niły się i roz­po­częły wła­sne życie. Zgod­nie z odwieczną tra­dy­cją Prze­strzeń­ców nie inte­re­so­wała się następ­nymi poko­le­niami. Teraz, gdy spo­tkała przed­sta­wi­ciela jed­nego z nich, jako Prze­strze­niec nie powinna się tym przej­mo­wać. Myśl ta uspo­ko­iła ją zupeł­nie, więc z powro­tem usia­dła. - Dobrze - powie­działa. - Jest pan moim potom­kiem w pią­tym poko­le­niu. Jeśli o tej wła­śnie spra­wie oso­bi­stej chce pan mówić, to zupeł­nie mnie ona nie inte­re­suje. - Dosko­nale rozu­miem. Sama gene­alo­gia nie jest tema­tem, który chciał­bym poru­szyć. Sta­nowi jed­nak jego pod­stawę. Widzi pani, dok­tor Ama­diro wie o łączą­cym nas pokre­wień­stwie. Przy­naj­mniej tak podej­rze­wam. - Doprawdy? Jak ta infor­ma­cja do niego dotarła? - Sądzę, że po cichu bada gene­alo­gię wszyst­kich pra­cow­ni­ków insty­tutu. - Dla­czego? - Aby odkryć takie wła­śnie szcze­góły. Nie należy do ludzi łatwo obda­rza­ją­cych współ­pra­cow­ni­ków zaufa­niem. - Nie rozu­miem. Jeśli jest pan moim potom­kiem w pią­tym poko­le­niu, czemu mia­łoby to mieć więk­sze zna­cze­nie dla niego niż dla mnie? Man­da­mus z namy­słem potarł pod­bró­dek grzbie­tem pra­wej dłoni. - Jego nie­chęć do pani jest nie mniej­sza niż pani do niego. Jeśli pani z powodu dok­tora Ama­dira nie chciała się ze mną spo­tkać, on przez panią gotów jest unie­moż­li­wić mi awans. Gdy­bym był potom­kiem dok­tora Fastolfea, mogłoby być jesz­cze gorzej, ale nie­wiele. Gla­dia wypro­sto­wała się w fotelu i powie­działa ostrym tonem: - Czego więc pan ode mnie ocze­kuje? Nie mogę prze­cież ogło­sić, że nie jest pan moim potom­kiem. Powin­nam wystą­pić w hiper­wi­zji i stwier­dzić, że jest mi pan cał­kiem obo­jętny i że się pana wyrze­kam? Czy to zado­woli dok­tora Ama­dira? Zapew­niam pana jed­nak, że nie zamie­rzam tak postą­pić. Nie zro­bię niczego, co mogłoby dać satys­fak­cję temu czło­wie­kowi. Jeśli nawet odsu­nie on pana i znisz­czy mu karierę tylko ze względu na nasze związki gene­tyczne, przy­naj­mniej nauczy się pan zada­wać z lep­szymi, nor­mal­niej­szymi ludźmi. - Nie odsu­nie mnie, pani Gla­dio. Pro­szę mi wyba­czyć brak skrom­no­ści, ale jestem dla niego zbyt war­to­ściowy. Mam nadzieję, że pew­nego dnia obejmę sta­no­wi­sko dyrek­tora insty­tutu. Na to jed­nak, jestem pewien, dok­tor Ama­diro nie zgo­dzi się, dopóki będzie podej­rze­wać, że pocho­dzę od kogoś jesz­cze gor­szego niż pani. - Czyżby wyobra­żał sobie, że biedny San­ti­rix był gor­szy niż ja? - Nie. - Man­da­mus zaru­mie­nił się i prze­łknął ślinę, lecz jego głos pozo­stał cichy i opa­no­wany. - Nie chcę pani obra­żać, ale muszę odkryć prawdę. - Jaką prawdę? - Jestem pani potom­kiem w pią­tym poko­le­niu. Widać to wyraź­nie w zapi­sach gene­alo­gicz­nych. Czy jed­nak ist­nieje moż­li­wość, że moim przod­kiem był nie San­ti­rix Gre­mio­nis, ale Zie­mia­nin Eli­jah Baley? Gla­dia zerwała się bły­ska­wicz­nie, niczym mario­netka poru­szana przez lal­ka­rza. Nie zda­wała sobie nawet sprawy, że stoi. Już po raz trzeci w ciągu ostat­nich dwu­na­stu godzin sły­szała imię dawno zmar­łego Zie­mia­nina. I to od trzech róż­nych osób. - Co ma pan na myśli? - wykrztu­siła nie­swoim gło­sem. - Wydaje mi się, że wyra­zi­łem się cał­kiem jasno - odparł, także wsta­jąc. - Czy pani syn, a mój pra­pra­pra­dzia­dek, naro­dził się ze związku pani i Zie­mia­nina Eli­jaha Baleya? Czy był on ojcem pani syna? Nie wiem, jak to jaśniej wyra­zić. - Jak pan śmie wysu­wać takie suge­stie? A nawet myśleć o czymś takim? - Od tego zależy moja kariera. Jeśli odpo­wiedź brzmi ,,tak", mam zruj­no­waną przy­szłość. Pra­gnę, aby pani zaprze­czyła, ale same zaprze­cze­nia nie na wiele się zda­dzą. Muszę mieć dowody, które w odpo­wied­nim cza­sie będę mógł przed­sta­wić dok­to­rowi Ama­di­rowi, aby jego dez­apro­bata co do mojego pocho­dze­nia zakoń­czyła się na pani. Wiem dosko­nale, że nie­chęć do pani, a n