Rodzina łgarzy

?Przez całe życie byłam łgarzem. W naszej rodzinie nie jest to niczym niezwykłym.?

?Byliśmy łgarzami? zrobiła bardzo dobre wrażenie, byłam zaskoczona, że tak mocno wciągnę się w powieść dla młodzieży. Dlatego, kiedy dostrzegłam pojawienie się prequela powieści, stwierdziłam, że chętnie ponownie wejdę w szczególny klimat wyczarowany przez E. Lockhart. Rodzina Sinclairów to źródło wymieszanych niebezpiecznych tajemnic, mrocznych sekretów i duszących kłamstw. Każdy reprezentant miał coś na sumieniu. Jakby otulała ich gęsta mgła ludzkich słabości, niewierności i ułudy. Autorka ciekawie rozpoczęła opowieść, wprowadziła w sielankowy nastrój, beztroskie wakacyjne dni spędzane na przyjemnym wypoczynku i miłej zabawie. Jednakże zbyt długo przetrzymywała bohaterów w idylli. Uszczegółowiona narracja dawała dokładny wgląd w rozgrywane sceny, ale po jakimś czasie wytwarzała efekt lekkiego znużenia. Jakbym spędziła gorący i duszny dzień na plaży, atrakcyjny wypoczynek, lecz z czasem dopadło mnie poczucie znużenia.

Dopiero wieczorem, w przypadku powieści wczesne strony drugiej połowy, stopniowo dochodziło do ochłodzenia. Im ciemniej robiło się, tym bardziej zatrważający scenariusz rysował się w ludzkich sercach, wyobraźni i pamięci. Obecność duchów wprowadzała mistyczny akcent, prowadzony z wyczuciem, chociaż bez przekonania. Przebieg zdarzeń nie zaskakiwał, ale podobało mi się osadzenie w kontekście okresu dojrzewania, eskalacji pragnień, kształtowania marzeń, poszukiwania własnej tożsamości, utwierdzania się w poczuciu własnej wartości, właściwego rozumienia swoich emocji i przeżyć innych. Mało było okazji do interpretacji preferowanych w thrillerze, czy stopniowo intensyfikującego się napięcia, lecz z perspektywy znajomości powieści przybliżającej to, co się działo niemal trzydzieści lat później, miało swoje uzasadnienie i osobliwy urok. Finał można dwojako interpretować w kwestii winy ze strony jednej z postaci, bynajmniej nie głównej, co zostawiało otwartą furtkę do małego, ale istotnego domysłu. Bookendorfina

Poznałam już rodzinę Sinclairów, wiem, że po nich mogę spodziewać się niespodziewanego, ale czy poprzednie pokolenie również było tak oryginalne, jak ich następcy?
Emily Lockhart zabrała nas w przeszłość, abyśmy poznali młodość ciotek i matki Cadence. Wyspa Beechwood w tamtych latach było tak samo urokliwa i tajemnicza, a wydarzenia równie intrygujące.

27 lat przed wydarzeniami opisanymi w "Byliśmy łgarzami", rodzina Sinclairów również spędzała gorące lato na rodzinnej wyspie. Poznajemy bliżej Carrie, ciotkę Cadence. Historia opowiedziana przez kobietę jest swoistym rachunkiem sumienia i próbą pogodzenia się z losem, jaki na nią spadł w wyniku lata piętnastego. I z góry ostrzegam, koniecznie trzeba poznać pierwszą część przed sięgnięciem po "Rodzinę łgarzy" - autorka splotła przeszłość i teraźniejszość w spowiedź kobiety, która nadal nie potrafi pogodzić się ze swoją stratą... ale kto z nas pogodziłby się z taką tragedią?
"Rodzina łgarzy" w dosadny sposób pokazuje, dlaczego tak, a nie inaczej postępowali bohaterowie w pierwszej części, w końcu poznajemy ich matki, gdy same są w trudnym okresie dojrzewania. Uzależnienie od leków przeciwbólowych, pojawienie się trzech przystojnych chłopców, nastoletnie dziewczyny i gorące lato na wyspie to niebezpieczne połączenie. Sinclairowie aż się proszą o tragedię...

Fałsz, obłuda, zakłamanie i dojrzewanie nie stanowią dobrego połączenia, ale właśnie w takich warunkach wychowuje się Sinclairów. Mają być silni, nie okazywać emocji. Mają kłamać, w końcu mają to we krwi. Autorka kolejny raz pokazała nam całą rodzinę bez zbędnej otoczki, bez masek, jakie przywdziewają w towarzystwie. Sinclairowie nie pytają, jak się czujesz. Proszą, żebyś przestała to czuć. Tak jest łatwiej.

Jestem zachwycona tak samo, jak po pierwszej części, ale to nie powinno nikogo dziwić - przeczytałam je obydwie w jeden dzień! Cała toksyczność, jaka otacza Sinclairów, jest uzależniająca, nie potrafiłam oderwać się od tej historii, byłam bardzo ciekawa, w jaki sposób autorka poprowadzi akcję i nie zawiodłam się. Pokazała nam rodzinę bogaczy w pełnej okazałości, a trzeba przyznać, że nawet przed blisko 30 laty nie mieli czystego sumienia.
Emily Lockhart pisze w sposób intrygujący, jest coś pasjonującego w sposobie, w jaki prowadzi akcję i zaskakuje plot twistami. Każdemu będę polecać Łgarzy, bo już od dawna żadna seria nie zrobiła na mnie tak wielkiego wrażenia!