Róża Napoleona

Uwielbiam książki, których styl charakteryzuje się bogactwem szczegółów, zanurzających czytelników w burzliwe czasy przewrotów politycznych i zmian społecznych. Właśnie takie zalety możemy znaleźć w fabularyzowanej biografii Józefiny, ukochanej Napoleona, napisanej przez Jacobine van den Hoek. Razem z nią przenosimy się w do lat dziewięćdziesiątych osiemnastego wieku. Poznajemy Marie-Jos?phe Rose Tascher de la Pagerie, dla współczesnych znaną jako Józefina Bonaparte. To wtedy kobieta ucieka z niebezpiecznej Martyniki, ratując życie swoje oraz swojej córki. Trafia do stolicy Francji, gdzie uczy się jej syn. Niestety, Paryż ogarnął szał rewolucji. Rodzina próbuje żyć normalnie, mimo okoliczności. Tylko jak niepozorna Marie została ostatecznie cesarzową?

Autorka umiejętnie przeplata fakty oraz własne pomysły, tworząc narrację posiadającą podłoże i historyczne, i emocjonalne. Tytułowa róża staje się symbolem miłości i odporności w obliczu przeciwności losu, których naszej bohaterce nie brakuje. Oczywiście, czytając podobne powieści zawsze podkreślam, że należy pamiętać, iż, pomimo wszystko, mamy do czynienia z fikcją literacką, dlatego warto sobie zaznaczyć ? nie każdy detal może okazać się prawdą. Niemniej jednak, Jacobine van den Hoek wykonała sporo pracy, aby przekazać tyle informacji, ile tylko się da.

Józefin, jej osobowość, otoczenie, fascynuje mnie od lat, więc z przyjemnością ponownie zgłębiłam się w jej życiorys, przedstawiony w sposób niezwykle interesujący, a przy tym realistyczny. My, czytelnicy, zostajemy dosłownie wciągnięci w perypetie postaci, a wszystkie mają własne aspiracje, zmagania i sekrety. Losy bohaterów splatają się z wydarzeniami historycznymi, dzięki czemu możemy spoglądać na radykalne zmiany, jakie zachodziły w Europie na przestrzeni lat. Elementy romantyczne nie przyćmiewają całości, każdy wątek odpowiednio wyważono, dlatego zarówno fani powieści historycznych, jak i romansów, nie powinni być rozczarowani.

?Róża Napoleona? pozostawiła po sobie bardzo dobre wrażenie, toteż zamierzam z wielką uwagą śledziła dalszy rozwój kariery Jacobine van den Hoek. Właśnie dowiedziałam się, że w styczniu premierę będzie miała jej kolejna książka, zatytułowana ?Madame?, opowiadająca o niesamowitym życiu Marie Tussaud, artystki, założycielki słynnego londyńskiego muzeum figur woskowych. Cóż, trzeba mieć nadzieję, iż powieść szybko ukaże się także w Polsce. Trzymam za autorkę kciuki!

Schyłek poprzedniego roku wraz z obecnym to czas, gdzie do głosu doszło wiele kobiet z historii. I to nie byle jakich kobiet. Mogliśmy zapoznać się z carycą Katarzyną, Marią Fiodorowną, Sarah Bernhardt, a także Sisi, której piękny posąg mogłam podziwiać na Węgrzech. Dzisiaj przed nami Józefina Bonaparte, a tak właściwie to Marie-Josephe Rose Tascher de la Pagerie. Co ciekawe pierwotnie autorka miała napisać historię o córce Józefiny - Hortensji, która wyszła za jednego z braci Napoleona i została pierwszą królową Holandii. Jednak do rzeczy!

Historię Józefiny rozpoczynamy w początkach rewolucji francuskiej. Opuszczona przez męża postanawia wraz z dziećmi udać się do Paryża, jednak tam zostaje oskarżona o nieprzychylność wobec działań rewolucjonistów i zamknięta w Karmelu - więzieniu dla zwolenników starego systemu.
Gilotyna nieprzerwanie pracuje, a jej twórca - Maksymilian Robespierre nie zamierza jej zatrzymać.

Muszę przyznać, że spodziewałam się większej ilości romansu i skupienia się wokół dwójki bohaterów o których wydawałoby się, że będzie książka. Dostajemy natomiast sporo akcji w której Józefina radzi sobie z codziennością przy jednoczesnej wierze, że los się w przyszłości odmieni, a sama spotka kogoś z kim będzie mogła być szczęśliwa i bezpieczna. W międzyczasie poznaje przyjaciół, kochanków, wychowuje dzieci, walczy o przetrwanie, płacze, świętuje, wyprawia przyjęcia...

Nie odczułam klimatu Francji, choć bardzo bym chciała. Miejsca są tak przedstawione, że idzie je sobie wyobrazić, jednak niekoniecznie poczuć. Całość rekompensują ludzie, którzy wirują na kartach nieprzerwanie. Jest ich ogrom i autorka nie skupia się na wszystkich. Niektórzy pozostają zaledwie zarysem, innych poznajemy lepiej i jest to jak najbardziej na plus, bo raczej nie miałoby sensu poznawać się z kimś, kto chwilę później znika.

Sam wątek miłosny poprowadzony jest subtelnie i z klasą. Napoleona przedstawiono jako niedoświadczonego młodzieńca, którego urzekła dojrzała kobieta. W tym wszystkim autorka rozrysowuje jego porywczość, inteligencję, uparte dążenie do celu przy starcie z niskiego pułapu i braku wsparcia od ludzi dookoła. W szkołach można poznać historię wielkiego władcy, jednak o jego drodze do celu niewiele wiadomo, dlatego uważam pozycję za interesującą.
Uczucia bohaterów są na bocznym planie i mimo wszystko dzieje się znacznie więcej. Śledzi się to naprawdę dobrze.

Pozycję pochłonęłam szybko i nie żałuję. Nawet jeśli nie skłania do ponownego przeczytania, to w moim przypadku zaciekawiła konkretnym okresem historycznym, postaciami i miejscami, które bez wątpienia będę chciała obejrzeć, gdy tylko wybiorę się do Francji. Dobrze spędzony czas, polecam z całego serduszka.

Francja u schyłku XVIII wieku ogarnięta jest falą przemian. Królowa Maria Antonina zostaje ścięta, niewolnictwo zniesione, a Francja przekształca się w republikę. Kobietom nie przystoi już używać wachlarzyków ani hołdować dworskim zwyczajom. Wszelkie próby wspierania monarchii są brutalnie zwalczane, a przeciwnicy reform wyłapywani i strącani do więzień.
.
Nie młoda już, jak na owe czasy 30-letnia zubożała arystokratka Maria Józefina po rozstaniu z mężem przenosi się wraz z dziećmi do Paryża, gdzie ma nadzieję zacząć wszystko od nowa. Niestety życie samotnej kobiety nie jest usłane różami. Oskarżona o wspieranie monarchii trafia do twierdzy, w której spędza długie miesiące. W wiezieniu robi sobie rachunek sumienia, wspomina ciężki los niewolników na plantacji trzciny swego ojca i snuje plany na życie po opuszczenia tego miejsca. W końcu jej się to udaje i może skupić się na tym, co dla francuskiej kobiety jest priorytetem ? na ponownym zamążpójściu. Kandydatów do jej serca nie brakuje i jest wśród nich także czarujący, dobrze zapowiadający się generał o imieniu Napoleon Bonaparte. Józefina wywiera na mężczyźnie niesamowite wrażenie. Młody i niemający za dużego doświadczenia w kwestiach damsko męskich 26-letni wojskowy zakochuje się w starszej od siebie kobiecie. Piękna musiała to być dama, skoro cały czas otoczona była wianuszkiem mężczyzn, Już będąc w związku z bogatym i zamożnym prawnikiem Barrasem, spotykała się z Napoleonem, jednak to Bonaparte ostatecznie wywalczył sobie jej rękę, ale czy miłość także? To wiedziała tylko ona sama.
.
Życiorys Józefiny jest niezwykle burzliwy, a książka holenderskiej pisarki opowiada jedynie fragment jej barwnego życia ? od momentu poznania młodego wojskowego, po ślub i koronację na cesarzową. Nie wiem, jak było naprawdę, ale miałam wrażenie, że związek z wpływowym generałem był dla Józefiny czymś w rodzaju awansu społecznego. Nie widziałam w niej zakochanej do szaleństwa kobiety, a może po prostu wiedziona doświadczeniem wybrała zgodnie z własnym rozumem. Wiedziała bowiem, że kierowanie się sercem nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty a w razie czego lepiej być majętną wdową niż ubogą starą panną. Lepiej być nieszczęśliwą w małżeństwie niż wieść los kurtyzany czy trafić do klasztoru. Takie to były moi drodzy dziwne czasy, w których życie kobiety zależne było od wszystkich, tylko nie od niej samej.
.
Książka bardzo dobrze obrazuje ówczesne przemiany polityczne, kulturowe i społeczne. Co prawda nie wyczerpuje tematu, ale zachęca do wgłębienia się w życiorys obu tych postaci. Dodam, że książka jest powieścią historyczną z elementami fikcji, czyli jak wyjaśnia na końcu autorka niektóre postacie i wątki zostały przez nią zmodyfikowane. Podobała mi się, aczkolwiek czuję pewien niedosyt, który kieruje mnie ku temu, by jeszcze dokładniej przyjrzeć się relacji tych dwojga.
.