Rozmowy z psychopatami

Pamiętacie może, jak pisałam Wam, że Rozmowy z seryjnymi mordercami. Najgorsi na świecie, to najlepsza książka z całej serii? No cóż, było tak, dopóki nie poznałam Rozmów z psychopatami. Jest to kolejna książka autorstwa Christophera Berry-Dee, którą pochłonęłam w jeden dzień i druga już z kolei, którą jestem wręcz zachwycona. Może trochę i wyprzedzam właściwą część recenzji, ale nie szkodzi. Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej, zapraszam do dalszej lektury. Autor w tej książce, tym razem skupia się na psychice najgorszych psychopatów i zbrodniarzy, jacy działali w ciągu ostatnich kilkuset lat. Analizuje zachowanie każdego z nich oraz zmiany, jakie mogły nastąpić w ich mózgach - w końcu potrzeba zabijania nie bierze się znikąd. Oprócz długiego wstępu na temat właśnie umysłów takich ludzi (choć może powinna napisać: bestii w ludzkim ciele?), znalazło się tutaj również miejsce na konkretne przedstawienie kilku z nich. Zacznę od tego, że na samym początku, kiedy jeszcze właściwie nie zabrałam się za tę pozycję, miałam pewne obawy. Widząc spis treści oraz kartkując sobie tę książkę, zaczęłam się bać, że może mi się ona nie spodobać. Dużo było tu treści - i to takiej konkretnej, naukowej, więc pozycja ta mogła mnie po prostu znudzić. Jakie było moje zaskoczenie, gdy zaczęłam ją czytać. Niemalże od pierwszej strony poczułam się zaciekawiona i zaintrygowana tym, o czym będzie pisał tutaj autor. Kiedy czytałam i poznawałam kolejne historie, w których ktoś ponosił śmierć tylko i wyłącznie dlatego, że zadał się z niewłaściwą osobą, włosy dosłownie stawały mi dęba. Niektóre sytuacje były tak pokręcone i tak bestialskie, że chyba tylko ludzie o naprawdę mocnych nerwach byliby w stanie czytać o tym na spokojnie. Ja nie należę do tej grupy czytelników, więc lektura tej książki była dla mnie dość emocjonująca. Po raz kolejny jednak Christopher Berry-Dee pokazał mi, że potrafi pisać i choć zdarzają się wzloty i upadki ? on tworzy dalej i to takie treści, które z pewnością trafią do którejś z grupy odbiorców. Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła to nie jest może coś bardzo odkrywczego, co rozjaśni w głowie pewne elementy wielu czytelnikom. Powiedziałabym raczej, że ta pozycja pełni rolę takiej książki, która ma informować i edukować, ale jako ciekawostki, a nie jako typowa książka ?naukowa?. Jestem pod wrażeniem jakości tej pozycji i tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że pióro autora jak najbardziej jest dla mnie. Nie mogę doczekać się nadrobienia jego dwóch innych książek, które zostały u nas wydane. Jeżeli Wy interesujecie się mordercami, a raczej tym, co skłania ich do popełnianych czynów - myślę, że ta książka może przypaść Wam do gustu.

?Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła? Christopher Berry-Dee. Jest to już kolejna książka autora. Nie miałam okazji czytać wcześniejszych jego książek, więc nie mam porównania do poprzednich. Po tę książkę sięgnęłam z ciekawości. Spodziewałam się, że to nie będzie lekka lektura, ale nie wiedziałam, iż w książce zostały opisane zbrodnie na tle seksualnym. W tej książce autor łączy fragmenty dotyczące zabójców, których znał, z badaniami psychopatycznych morderców z przeszłości. Chyba nigdy nie zrozumiem, co tak naprawdę nimi kierowało, bo nie raz podczas czytania przecierałam oczy ze zdziwienia Czytając niektóre fragmenty, byłam zniesmaczona i zszokowana, co naprawdę rzadko się zdarza. Najbardziej chyba przeraża fakt, iż takie osoby często mieszkają obok, a my nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Widać, że autor bardzo dogłębnie przeanalizował temat. Ma ogromną wiedzę i naprawdę sporo pracy włożył w napisanie tej książki, jednak zabrakło mi trochę tych tytułowych rozmów. Również przeszkadzały mi odniesienia do poprzednich książek autora, jednak mimo wszystko cieszę się, że ją przeczytałam.

To na pewno nie jest książka dla wszystkich. Jeśli lubicie naprawdę moce książki, to ta lektura jest idealną propozycją dla Was.

Ta pozycja to idealny przykład na to, jak zepsuć doskonały, zbierany latami, materiał na książkę.

Pierwszym co rzuca się w oczy to to, jak ogromnie nadmuchane ego ma autor. Nie wiem czy faktycznie jest takim specem za jakiego się uważa, bo nie zgłębiam tej tematyki i jest to pierwsza pozycja tego autora jaką przeczytałam (i zapewne ostatnia) . Mam jednak wrażenie, że 1/3 tej książki to blok autoreklamowy autora i podkreślanie jego ogromnego doświadczenia i wiedzy. ?Czytelnicy pytają mnie? ?Eksperci podzielają moje zdanie w kwestii? ?Do tego budynku wejść mogą tylko nieliczni (czyt. Autor)? ?Te kwestie poruszałem w książce xyz? ?Uważam, że?. Czy jeśli ktoś jest ekspertem musi udowadniać to na każdym kroku?

Jeśli liczycie na książkę fachową, obiektywną l, opartą na opiniach ekspertów z różnych dziedzin lub choćby, że faktycznie będą to rozmowy z mordercami, to nic bardziej mylnego. Autor swoim eksperckim tonem rzuca subiektywnymi ocenami i przemyśleniami na prawo i lewo, a jego domysły i hipotezy pojawiają się częściej niż fakty.

Nie mogę się również oprzeć wrażeniu, że autor głęboko gardzi osadzonymi o których wspomina. Komentuje nie tylko ich samych ale także ich otoczenie m.in.: sugerując, że kobieta, która weszła korespondencyjną relację z jednym z osadzonych, powinna udać się do psychiatry.

Nie mogę jednak nie przyznać, że części dotyczące samych morderców ich biografie, metryka, opis przestępstw i ofiar były doskonałe. Po tych fragmentach widać jak ogromną wiedzę ma autor i jak duży zebrał materiał. Wspaniałą oznaką szacunku dla ofiar jest podanie miejsc pochówków. Doceniam, że autor dba o ich pamięć. Jednak przydałoby się trochę więcej pokory i więcej obiektywizmu. Niestety, nie polecam.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autora i na pewno bardziej udane niż poprzednie. Książka jest idealnym wyborem dla fanów odkrywania motywów morderców, lub wgłębianie się w ich psychikę. 


W tytule mamy wzmiankę, że książka będzie opierała się na rozmowach z psychopatami, ale autor wrzucił do jednej rangi psychopatów i morderców. Jest to istotna kwestia, ponieważ głównym motywem książki jest dokładne poznanie życia paru morderców, u których widać ( lub czasami nie) schematy psychopatyczne i takie, które są wspólne dla osób czyniących zło.


Nie jest to lekka lektura, osobom o słabych nerwach na pewno nie będzie się podobać. Jednak w tym wszystkim jest coś fascynującego. Fakt, że możemy poznać prawdziwe życie tych osób i czytać o ich losach, jest dość dziwny, ale dla wielu osób pozwala tworzyć profile morderców.

Nie umiem tego wytłumaczyć, ale szalenie interesują mnie książki o mordercach i psychopatach. Dlatego z wielką ciekawością sięgam po książki autorstwa Christophera Berry-Dee, który dzieli się z czytelnikami swoimi doświadczeniami z rozmów, jakie przeprowadził z najgorszymi złoczyńcami.

Jak napisał sam autor, nie jest to lektura dla ludzi o słabych nerwach i nie nadaje się do czytania przed snem. Jednak warto ją podjąć, jeśli próbujecie zrozumieć, jak działa umysł psychopaty. Z publikacji można dowiedzieć się wielu ciekawych informacji o zaburzeniach w funkcjonowaniu mózgu u seryjnych morderców, co wpływa na ich brak empatii i kłopoty z rozpoznawaniem emocji u innych ludzi. Naprawdę pasjonująca lektura dla osób zainteresowanych kryminologią i ludzką psychiką, jednak zdaję sobie sprawę, że nie jest to książka dla wszystkich. Sama wielokrotnie potrząsałam głową i miałam ciarki, gdy czytałam opisy zbrodni jakich dopuścili się ?bohaterowie? tej książki.
Mocną stroną tej publikacji jest styl w jakim autor zaznajamia nas z tym trudnym tematem. Pan Christopher umie rozładować nagromadzone w czytelniku napięcie, jednak robi to ze smakiem. Nadal jednak mam problem z jego chaotycznym sposobem przedstawiania sylwetek omawianych przestępców. Nawet jeśli autor poświęcił rozdział konkretnemu mordercy, to zawsze wspominał w nim o kilku innych psychopatach, co wytrącało mnie z rytmu. Ubolewam też, że rozdziały poświęcone konkretnym zbrodniarzom nie zawierają ich fotografii. Jestem wzrokowcem i kilka omawianych w tej książce spraw już znałam, ale nie po nazwiskach sprawców, a właśnie po ich zdjęciach.
Przeszkadzało mi również ciągłe nawiązywanie do poprzednich publikacji autora. Brzmiało to jak słaba reklama i znów miałam wrażenie, że pan Christopher jest zadufanym w sobie człowiekiem o narcystycznym usposobieniu.
Mimo tych kilku zgrzytów uważam, że książka warta jest uwagi. Choć jak autor sam zauważa, nie pomoże wam ona rozpoznać psychopaty na pierwszy rzut oka, to pozwoli wam zagłębić się w mroczny umysł krwiożerczej bestii jaka drzemie w seryjnych mordercach. Na pewno będzie to niezapomniana lektura, która wzbudzi was wiele emocji. Czy odważycie się skoczyć w otchłań zła? Wybór pozostawiam wam.

Przeszło pół roku temu recenzowałam książkę, w której głównym tematem byli seryjni mordercy. Przytoczone zostały tam dowody, rozmowy (często z prywatnej korespondencji z zabójcą lub z nagrania) czy nawet relacje z odkopywania zwłok, co sprawiło, że sam tekst wydawał się rzetelny i wiarygodny. Książka nazywała się "Rozmowy z seryjnymi mordercami. Najgorsi z najgorszych" autorstwa Christophera Berryego-Dee. Kiedy więc usłyszałam, że na rynku pojawiła się kolejna część serii, bezzwłocznie sięgnęłam.

"Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła" to kolejna część serii, lecz tym razem skupiająca się na próbach rozpracowania umysłu morderców niż na dokładnym przedstawieniu ich życiorysów i karygodnych uczynków.

Christopher Berry-Dee w sposób przystępny dla laika prowadzi rozprawę na temat psychopatów. Najpierw we wstępie przedstawia kilka oczywistych (lub nieco mniej oczywistych) faktów dotyczących seryjnych morderców: tego, kim są, czy można ich rozpoznać zanim zaczną uśmiercać niewinnych, czy da radę zrozumieć ich pokręcone rozumowanie, albo "naprawić" lekami oraz całodobowym kontaktem z psychiatrami. Wszystkie tezy popiera dowodami. Ponadto na odstrzał bierze sześć przykładów psychopatów, z którymi miał bezpośrednio do czynienia lub doszczętnie zbadał ich przypadek.

Czytelnicy dokładnie poznają Johna Reginalda Hallidaya Christie, mordercę seksualnego i nekrofila (osoba uprawiająca seks ze zwłokami) aktywnego w latach 40. XX wieku. Przeczytają o jego dzieciństwie, problemach w młodości, a później paru sytuacjach, przez które stał się tym, kim stał. Dowiedzą się również prawdy o jednym z najbrutalniejszych seryjnych morderców Europy, Peterze Kürtenie (Wampir z Düsseldorfu). Staną twarzą w twarz z Nevilleem Heathem - zabójcą dwóch kobiet, pułkownikiem Davidem Russelem Williamsem (napastnik seksualny, gwałciciel, morderca) albo Jodi Arias - kobietą, która miała wszystko, a chciała więcej. Poznają też patologicznych kłamców w postaci Douglasa Clarka i Carol Bundy i ich wyjątkowo bestialskie i obrzydliwe morderstwa.

"Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła" to lektura zajmująca, wymagająca i zdecydowanie nie dla osób o słabych nerwach. Nie ma tu zabawy w ładne słówka, a każdą zbrodnie opisano dosadnie. Książka idealnie obrazuje niepoczytalność psychopatów i fakt, że są to osoby "popsute". Czytelnicy odbiorą dużo interesujących wniosków, a historie, które poznają niemal od podszewki, spędzą sen z powiek.

W książce autor zwinnie lawiruje językiem, często zwraca się bezpośrednio do Czytelnika, posługując się stylem typowo gawędziarskim, przez co czułam się, jakby to była zwyczajna pogadanka przy kawie. I jak z początku bawiły mnie żarty słowne albo śmieszne odniesienia, tak po połowie lektury byłam nimi zmęczona. Na dłuższą metę nie pasowały do poważnego tematu podejmowanego w książce, do opisów brutalnych morderstw i śmierci wielu niewinnych ludzi. Nie miałabym nic przeciwko kilku wtrąceniom, ale niemalże co fragment dostawałam głupkowaty greps, a to była zdecydowana przesada.

Szczerze mówiąc, początek książki nieco mnie nudził, zwłaszcza podczas omawiania działania układu limbicznego w organizmie człowieka, odpowiadającego np. za umiejętność odczuwania empatii. Całość rozkręciła się w chwili podawania przykładów i dokładnego opisywania postępowania morderców. W oczy rzucił mi się również fakt, że autor często się powtarzał. W kolejnych rozdziałach cytował fragmenty z poprzednich, przez co odniosłam wrażenie, jakby brakowało mu nowych pomysłów.

Nie będę ukrywać, że "Rozmowy z seryjnymi mordercami. Najgorsi z najgorszych" zdecydowanie bardziej podobały mi się od "Rozmów z psychopatami. W otchłani zła". W poprzedniej części serii czułam, że autor miał pomysł na książkę. Poczynił założenia, a później dążył do ich potwierdzenia i obalenia, a tutaj? W "Rozmowach z psychopatami" zabrakło mi odkrywczych spostrzeżeń, czegoś, co sprawiłoby, że poczułabym ogromną niepewność, zaskoczenie, radość, cokolwiek.

W ogólnym rozrachunku książkę polecam, bo zawsze uważam, że warto wyjść prawdzie naprzeciw. "Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła" to mimo wszystko interesująca lektura omawiająca działanie umysłu psychopatów, a przynajmniej rysująca próby zrozumienia mózgu seryjnego mordercy. Osoby lubiące czytać o trudnych tematach przepełnionych brutalnością czy poddawać analizie skomplikowane, często nielogiczne działania ludzi aspołecznych będą zdecydowanie zachwycone.