Rozstanie (twarda)

Kiedy już zaczęłam czytać tę książkę, byłam nią naprawdę zaintrygowana. Przyznaję szczerze, że po raz pierwszy miałam do czynienia z tak napisaną pozycją, ale spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego i mocnego. Przynajmniej to sugerował mi opis z tylnej okładki oraz liczne rekomendacje. Jednak teraz sama do końca nie wiem, czy ta książka podobała mi się na tyle, abym mogła ją polecić z ręką na sercu, czy też okazała się kompletnym bublem. Główna bohaterka, której imienia nie poznajemy, musi udać się na poszukiwania byłego męża. Jej niechęć jest jak najbardziej zrozumiała, ponieważ sama dość niechętnie udawałabym się na poszukiwania swojego byłego, a w dodatku za granicę. Co mogę powiedzieć o tej postaci? To z pewnością to, że nie jest ona aż tak nudna, jak myślałam na początku. Gdzieś tam chwilami nawet przebija jej prawdziwy charakter, jednak z niewiadomych przyczyn autorka postanowiła zdusić te przebłyski w zarodku, a w efekcie bohaterka może wydawać się niektórym niemrawa. Moim zdaniem Rozstanie to powieść napisana ciekawie, a autorka bezsprzecznie wykreowała wciągającą fabułę, opisując po prostu kolejne wydarzenia. Jedno trzeba wiedzieć o tej pozycji. Czytelnik nie znajdzie tutaj rozmów/ dialogów pisanych tak, jak znamy do tej pory, czyli od myślników. Tutaj zdania wypowiadane przez bohaterów pisane są bez myślnika i nawet bez użycia cudzysłowu. Same poszukiwania byłego męża głównej bohaterki były dla mnie ciekawe, jednak nie na tyle, abym poczuła się jak podczas lektury dobrego thrillera. Odkrywanie kolejnych tajemnic Christophera niejednokrotnie wzbudzało moje zaskoczenie, jednak jak mówię, nie było to coś specjalnego. Moim zdaniem jest to powieść, do której można przysiąść na jeden lub ewentualnie dwa wieczory i spędzić z nią miło czas. Jednak po skończeniu jej, raczej nie poczuje się nic więcej poza zaspokojoną ciekawością, co stało się z byłym mężem bohaterki. No, a przynajmniej ja mam takie odczucia po przeczytaniu tej książki. Także, jeżeli poszukujecie ciekawej i wciągającej, choć na chwilę książki, to polecam Wam Rozstanie. Jednak nie liczyłabym na nic więcej.

Amerykańska dziennikarka i pisarka Katie Kitamura współpracowała m. in. z The New York Times Book Review, Grantą i The Gaurdian. Za pierwsze powieści otrzymała wyróżnienia New York Public Librarys Young Lions Fiction Award, a Rozstanie uznano za najlepszą książkę roku.

Bezdzietne małżeństwo około czterdziestki postanawia rozstać się, ale nie chce o swojej decyzji informować rodziny ani znajomych. Ich drogi rozchodzą się, nie dzwonią nawet do siebie, mężczyzna wyjeżdża do Grecji zbierać materiały do książki, a kobieta stopniowo układa sobie życie na nowo. Układ przerywa matka Christophera, która zaniepokojona jego nieobecnością zmusza synową do jego poszukiwań. Wraz z poszukiwaniami zaczynają wychodzić na jaw coraz to nowe ukrywane sprawy, z którymi trzeba się zmierzyć.

Autorka burzy małżeńskie pozory budowane przez lata, mężowskie tajemnice i niewiedzę żony. Analizuje rozpad związku, który następuje powoli, ale systematycznie. Dobre i optymistyczne małżeństwo psuje się. Żonie nie podoba się aura spisku wokół zachowania ich rozstania w tajemnicy, ale przystaje na taką decyzję, bo nie jest gotowa na opowiadanie historii o separacji. Przez wiele lat nie chce dopuścić do świadomości, że związek jest fikcją. Christopher okazał się beztroskim flirciarzem, flirtuje bezmyślnie i odruchowo. Przystojny, zamożny i nieskrępowany robi dobre wrażenie. Jego czar jednak składa się z pozorów. Jest świadomy swojej atrakcyjności i doskonale to wykorzystuje. Odrobinę życia prywatnego i wewnętrznego znajduje tylko na wybrzeżach niewierności, bo tylko w domenie swojego wiarołomstwa staje się jeszcze raz nieznany dla swojej żony. Urok nie działa na wszystkich, pożądanie często bywa nieodwzajemnione, po czym narasta, znajduje ujście w niewłaściwych miejscach i powoli staje się toksyczne. Żona nie ma wpływu na to co czuje i myśli jej mąż. Zraniona, pominięta, odtrącona choć układa sobie życie od początku nadal czuje, że tkwią w niej niezbadane i nieznane uczucia, które gromadzą się i rozrastają, przerażają swoją intensywnością.

Mąż, żona, małżeństwo to nie tylko słowa, ale życie, fakty, codzienność, intymność i uczucia. Katie Kitamura dobrze oddała realia, nastrój i złożoność relacji w małżeństwie. Rozstanie nie następuje, w momencie, gdy para tak postanowi, ale rządzi się własnymi prawami i odczuciami. Miłość gaśnie powoli, dzień po dniu traci swój blask, aż nic z niej nie zostaje.

"Przeszłość podlega najróżniejszym rewizjom, wcale nie jest stabilna, a każda zmiana w przeszłości wywołuje zmianę w przyszłości."

Książka, na którą warto zwrócić uwagę, przeznaczyć spokojny wieczór na wniknięcie w przekaz, dostrzeżenie cennej treści, poddanie się refleksyjnemu nastrojowi. We współczesnych czasach, tak bardzo zdeterminowanych przez pośpiech i powierzchowność, ważne stają się chwile spędzone z wyrazistą i przenikliwą powieścią, której wydźwięk dociera zarówno do serca, jak i rozumu odbiorcy, rodzi bogatą paletę emocji i głębokich myśli. Katie Kitamura umiejętnie odmalowuje obraz trendów społecznych, świadectwo kondycji dojrzałych związków małżeńskich, jednego z wielu realnych szkiców pożegnania bliskich sobie kiedyś osób. Można na niego spojrzeć z perspektywy naturalnego wygaśnięcia uczuć, zaskakującej prawdy życiowej, czy utraconych nadziei i marzeń. Wspólne szczęśliwe życie, które miało trwać wiecznie, stopniowo zmienia się w dokuczliwą uciążliwość, zdobywa cechy niepowodzenia, porażki, a nawet tragedii. Ale czy faktycznie łatwo jest się go wyprzeć, wymazać niejako z pamięci, pogodzić z dramatem i ruszyć śmiało dalej?

Autorka pobudza wyobraźnię czytelnika, zachęca do sformułowania indywidualnych odpowiedzi na postawione pytania. Zwraca uwagę na konieczność przetarcia nowych szlaków we wzajemnych relacjach, sformułowania przeobrażonej zażyłości, poukładania wszystkiego jeszcze raz, przedefiniowania życiowych celów i kształtowania własnej tożsamości. Opisywany związek głównej bohaterki staje się pretekstem do poruszenia trudnej tematyki obumierania miłości, tracenia przez nią kolorów i smaków, frapującego naznaczenia przyszłości przez przeszłość. Chętni jesteśmy do szczegółowego opisywania rodzącej się miłości, głośno dajemy sygnały jej ważności, dzielimy się ze światem radością, zaś tak mało opowiadamy o jej końcu, związanym z cierpieniem, poczuciem winy i osamotnieniem. Odpowiadał mi oszczędny styl narracji, doskonale się w nim odnalazłam, we właściwy sposób weszłam w atmosferę, czułam narastające napięcie, a także wyborne brzmienie nastrojowych i zmysłowych nut. Ambitna i dojrzała kobieca perspektywa spojrzenia na rozstanie, duchową rozłąkę, separację wspólnych kiedyś wartości.