Rozważna i romantyczna (twarda)

?Nigdy nie potrafiła kochać inaczej jak całym sercem.? 

Moja ulubiona książka Jane Austen, głównie ze względu na fantastyczną kontrastowość postaci, diametralnie różne podejścia do życia dwóch sióstr. Jedna kierująca się uczuciami, spontaniczna i ekspresyjna, z obliczem prawdy na twarzy. Druga ostrożna, spokojna, skrywająca emocje, stawiająca przede wszystkim na rozsądek. Jane Austen fantastycznie ukazała, że zarówno rozwaga, jak i romantyzm duszy, nie stanowią żadnej bariery dla szczerej miłości. Szybko i gorąco bijące serce szybko przeciera szlaki. 

Szczególną sympatią obdarzyłam Eleonorą, bohaterkę rewelacyjnie poprowadzoną, szalenie przekonująco. Marianna natomiast imponowała osobowością, wiele kobiet znajdowało z nią wspólne cechy. Autorka realnie odmalowała realia minionej epoki, w której położenie kobiet uzależnione było od pozycji i bogactwa rodziny. Przyznam, że nawet po latach z zainteresowaniem wchodziłam w powieść, czytanie sprawiało uroczą przyjemność. Im bogatsze zdobywam życiowe doświadczenie, tym bardziej przekonuję się, jak wspaniałą obserwatorką była Jane Austen. Nic dziwnego, że kolejne pokolenia kobiet sięgają po jej książki i przekonują się, że tak atrakcyjnie napisane historie potrafią wzruszyć, cieszyć i bawić, nawet jeśli dalekie już od współczesnych społecznych norm i kulturowych wzorców. Bookendorfina

Po śmierci głowy rodziny Dashwood, wdowa i trzy jej córki muszą znaleźć nieco mniejszy i tańszy dom. Mimo tych swoistych niedogodności nowe miejsce zamieszkania i tak ściąga w swoje progi liczne towarzystwo, dobre dusze. Marianna, jedna z najstarszych panien Dashwood, w nowym otoczeniu szybko odnajduje adoratora odpowiadającego jej licznym wymaganiom. Rozważniejsza Eleonora wierna jest mężczyźnie, któremu oddała serce w poprzednim miejscu zamieszkania, choć oficjalnie nie są po słowie. Mimo tego pewne gesty młodzieńca wyraźnie wskazywały na odwzajemnione uczucie, a znający ich ludzie zapowiadali rychłe wesele.

A jednak Los bywa przewrotny. I obie panny szybko się przekonają, jak niestałe bywa serce... a może jak niesprzyjające mogą być okoliczności w sytuacji, gdy urody panny nie popiera ogromny majątek.

Tej powieści autorstwa Jane Austen nie miałam wcześniej przyjemności czytać, tak więc zabrałam się do niej z podwójnym zapałem. Szczególnie, iż wnioskując z opisu, niekoniecznie będzie to love story z happy endem. Nic dziwnego, że czułam się zaintrygowana. Jane Austen bowiem kojarzy mi się raczej z historiami miłosnymi, gdzie pomimo wszelkiego rodzaju przeciwności, na końcu i tak wygrywa prawdziwe uczucie. Czy tym razem miałam zostać zaskoczona?

Poniekąd tak właśnie było.

Z dwóch najstarszych panien Dashwood Marianna jest tą bardziej uczuciową i romantyczną. Na próby ewentualnego zeswatania jej z kimś, kto nie przypadł jej do gustu, wybucha tylko śmiechem. Z kolei gdy Los styka ją z pewnym młodzieńcem i wszyscy wokół widzą, jak z jego oczu wyziera uczucie, jest gotowa porzucić wszelkie konwenanse przypisane owym czasom, i zatonąć w tej relacji. Eleonora jest zupełnie inna niż siostra- swego ukochanego pozostawiła w poprzednim miasteczku, wierząc jednak, że jego uczucie nie zgaśnie. Co prawda o owym uczuciu może się tylko domyślać, jednakże jego czyny i gesty wskazują na to, iż jest mu droga. Eleonora jednak nie jest w gorącej wodzie kąpana i wszelkie przemyślenia, uczucia, zamyka w sobie. Stara się nie kłopotać nimi swoich bliskich, a jak się okazuje- ona również będzie musiała się zmierzyć z trudnościami na drodze miłosnej.

Ogromnym plusem tej opowieści są tutaj wspomniane już kilkakrotnie główne bohaterki, czyli siostry Dashwood, a dokładniej ich portrety psychologiczne. Są jak woda i ogień, kompletnie od siebie różne, co uwydatnia się szczególnie podczas trwających relacji z panami. Czy autorka chciała nam dać do zrozumienia, że rozwaga w szafowaniu uczuciami daje nam pewną dozę bezpieczeństwa? Że oszukiwanie serca i odsuwanie od siebie cierpienia naprawdę może pomóc w leczeniu złamanego serca? Możemy tutaj przeprowadzać te badania na dwóch naszych panienkach: Mariannę uczucie nieomal spaliło, rzuciła się bowiem w tę toń bez żadnego przemyślenia, bez pohamowania wręcz. Eleonora do tematu podeszła spokojnie, z rozwagą, aczkolwiek i ona nie uniknęła tępego bólu w sercu. Wniosek jest jeden- w kwestii uczucia nie ma dobrej drogi. Możemy wejść w daną relację całą sobą i równie mocno cierpieć lub próbować dozować sobie negatywne emocje, ale ostatecznie i tak sprowadza się to do złamanego serca. To tylko uwydatnia fakt, iż każdy z nas jest inny i w odmienny sposób przeżywa radości czy niepowodzenia. Na uczucia nie ma złotego środka, reagowanie zależy tylko od nas.

Rozważna i romantyczna to taka powieść, którą czyta się szybko, a refleksja przychodzi dopiero później. Początkowo zdawała się miłosną historią z nie do końca szczęśliwym zakończeniem, a dopiero później czytelnik uzmysławia sobie, jak wiele refleksji za sobą niesie. Myślę, że warto po nią sięgnąć nawet przez wzgląd na świetnie stworzone postacie i wyraźnie zarysowane emocje czy charaktery kobiet. Warto.